Read Kurmanji Încîl Metta 12 Bible Online

Metta 12 - Kurmanji Încîl bible

Metta 12

¹Di wî wextî de Îsa rojeke Şemiyê di nav dexlan re derbas dibû. Şagirtên wî birçî bûbûn û dest pê kirin, simbil çinîn û xwarin.

²Gava ku Fêrisiyan ev yek dît, wan ji wî re got: «Binêre! Şagirtên te tiştê ku roja Şemiyê nabe dikin.»

³Îsa li wan vegerand û got: «Ma we nexwendiye ku Dawid çi kir, gava ew û yên pê re birçî bûn?

⁴Ew ket Mala Xwedê, wî û yên bi wî re nanê pêşberiyê xwarin, ku ji bo wî û yên bi wî re çênedibû, lê bi tenê ji bo kahînan bû.

⁵Ma we di Şerîetê de nexwendiye ku kahîn di rojên Şemiyan de, di Perestgehê de roja Şemiyê xera dikin û dîsa jî bêsûc in?

⁶Lê ez ji we re dibêjim yekî ji Perestgehê mezintir li vir e.

⁷Eger we mana vê gotina ‹Ez rehmê dixwazim, ne goriyê› bizaniya, weyê yên bêsûc sûcdar dernexistana.

⁸Çimkî Kurê Mirov Xudanê roja Şemiyê ye.»

⁹Îsa ji wê derê rabû, çû kinîşta wan.

¹⁰Li wir mirovek hebû, ku destê wî hişkbûyî bû. Ji bo ku Îsa sûcdar bikin, wan jê pirsî: «Ma cayîz e ku mirov roja Şemiyê nexweşan qenc bike?»

¹¹Îsa ji wan re got: «Ma kî ji we ku miyeke wî hebe û roja Şemiyê bikeve çalê, ew wê nagire û dernaxe?

¹²Lê mirov hê çiqas ji miyê hêjatir e! Loma roja Şemiyê qencîkirin dibe.»

¹³Piştre Îsa ji zilam re got: «Destê xwe dirêj bike.» Wî jî dirêj kir û wek destê din qenc bû.

¹⁴Lê Fêrisî derketin derve û bi hev şêwirîn ku ewê çawa Îsa bidin kuştin.

¹⁵Ji ber ku Îsa bi vê yekê dizanibû, xwe ji wir da aliyekî. Elaleteke mezin li pey wî çûn û wî hemû nexweşên wan qenc kirin.

¹⁶Wî li wan hişk emir kir ku nebêjin ew kî ye.

¹⁷Da ku ew peyva ku bi devê Îşaya pêxember hatibû gotin bê cih:

¹⁸«Va ye xulamê min ê ku min bijartiye, Yê ku ez jê hez dikim û bi dilê min e. Ezê Ruhê xwe deynim ser wî Û ewê edaletê bi miletan bide zanîn.

¹⁹Ew pev naçe û naqîre Û tu kes dengê wî li kuçeyan nabihîze.

²⁰Çîtikê perçiqandî naşkêne, Û fitîla ku dû dike natemirîne, Heta ku edaletê bigihîne serketinê.

²¹Û milet wê hêviya xwe bi navê wî ve girêdin.»

²²Hingê wan yekî cinoyiyê kor û lal anî ba Îsa û wî ew qenc kir, êdî hem peyivî û hem jî dît.

²³Tevahiya elaletê şaşmayî ma û gotin: «Gelo Kurê Dawid ev e?»

²⁴Lê gava ku Fêrisiyan ev bihîst, wan got: «Ev mirov bi destê mîrê cinan Belzebûl, cinan derdixe.»

²⁵Îsa bi fikrên wan dizanibû û ji wan re got: «Her padîşahiya ku di nav wê de dubendî hebe wêran dibe û her bajar an mala ku di nav wê de dubendî hebe, namîne.

²⁶Eger Îblîs Îblîs derxe, di nav wî de dubendî heye. Êdî padîşahiya wî wê çawa bimîne?

²⁷Eger ez bi Belzebûl cinan derxim, ma kurên we wan bi kê derdixin? Ji ber vê yekê ewê bibin dadgerên we.

²⁸Îcar, eger ez bi Ruhê Xwedê cinan derdixim, hingê Padîşahiya Xwedê gihîştiye we.

²⁹Nexwe çawa yek dikare bikeve mala mêrxasekî û tiştên wî talan bike? Eger pêşî wî girêde, hingê dikare mala wî talan bike.

³⁰«Yê ku ne bi min re ye, li hember min e û yê ku bi min re nacivîne, belav dike.

³¹Ji bo vê yekê ez ji we re dibêjim, her çêr û guneh wê li mirovan bê bihûrtin, lê li wê çêrkirina ku li Ruhê Pîroz tê kirin nayê bihûrtin.

³²Kî ku li dijî Kurê Mirov gotinekê bêje wê li wî bê bihûrtin, lê kî ku li dijî Ruhê Pîroz gotinekê bêje ne li vê dinyayê û ne jî li dinya ku bê, li wî nayê bihûrtin.

³³«An darê qenc bikin, wê berê wê qenc be, an jî darê xerab bikin, wê berê wê xerab be. Çimkî dar ji berê xwe tê naskirin.

³⁴Hey nifşê koremaran! Hûn bi xwe xerab in, çawa hûnê bikarin tiştên qenc bêjin? Çimkî dev ji tijebûna dil dibêje.

³⁵Mirovê qenc ji xezîna dilê xwe ya qenc tiştên qenc derdixe, lê mirovê xerab ji xezîna dilê xwe ya xerab tiştên xerab derdixe.

³⁶Lê ez ji we re dibêjim, mirov wê ji bo her peyva pûç a ku bêje, di Roja Dawî de hesab bide.

³⁷Çimkî tê bi peyvên xwe bêsûc û bi peyvên xwe sûcdar bêyî derxistin.»

³⁸Hingê ji Fêrisî û Şerîetzanan hinekan ji wî re got: «Mamoste, em dixwazin ku nîşanekê ji te bibînin.»

³⁹Lê Îsa bersîva wan da û got: «Nifşê xerab û zînakar li nîşanekê digere, lê ji nîşana Ûnis pêxember pê ve, nîşaneke din jê re nayê dayîn.

⁴⁰Çawa ku ‹Ûnis sê roj û sê şevan di zikê masiyê mezin de ma›, wisa jî Kurê Mirov wê sê roj û sê şevan di dilê erdê de bimîne.

⁴¹Di Roja Dawî de xelkê Nînewê wê bi vî nifşî re rabe û wî sûcdar derxe. Çimkî wan bi danezana Ûnis tobe kir û va ye, yekî ji Ûnis mezintir li vir e.

⁴²Şahbanûya Başûr wê di Roja Dawî de bi vî nifşî re rabe û wî sûcdar derxe. Çimkî ew ji wî kujê dinyayê hat, da ku guhdariya şehrezayiya Silêman bike û va ye, yekî ji Silêman mezintir li vir e.[10]

⁴³«Çaxê ku ruhê nepak ji mirov derdikeve, ew di cihên bêav re derbas dibe, ku li rihetiyê bigere, lê nabîne.

⁴⁴Hingê ew dibêje: ‹Ezê vegerim mala xwe ya ku ez jê derketime.› Îcar tê û dibîne ku ew vala, maliştî û xemilandî ye.

⁴⁵Hingê ew diçe, heft cinên din ên ji xwe hê xerabtir tîne ba xwe û dikevinê û li wê derê rûdinin. Êdî halê wî mirovî yê dawî ji yê pêşî xerabtir dibe. Wê weha bê ser vî nifşê xerab jî.»

⁴⁶Hê ku Îsa ji elaletê re dipeyivî, dê û birayên wî li derve rawestan, xwestin ku bi wî re bipeyivin.

⁴⁷Yekî jê re got: «Va ye, diya te û birayên te li derve ne û dixwazin ku bi te re bipeyivin.»

⁴⁸Îsa li wî vegerand û got: «Diya min kî ye û birayên min kî ne?»

⁴⁹Bi destê xwe şagirtên xwe nîşan da û got: «Va ne, diya min û birayên min.

⁵⁰Çimkî kî ku daxwaza Bavê min ê li ezmanan bike, birayê min, xwişka min û diya min ew e.»