Read Kurmanji Încîl Marqos 14 Bible Online

Marqos 14 - Kurmanji Încîl bible

Marqos 14

¹Du roj ji beriya Cejna Derbasbûnê û Cejna Nanê Şkeva bû. Serekên kahînan û Şerîetzan li riyên bi hîle digeriyan ku Îsa bigirin û wî bikujin.

²Û digotin: «Bila ne di cejnê de be, da ku di nav xelkê de hengame çênebe.»

³Gava Îsa li Beytanyayê li mala Şimûnê kotî li ser sifrê rûniştî bû, jinikek hat û di firaxeke mermerê spî de rûnê nardê yê safî yê gelek giranbiha anî. Wê firaxa mermerî şikand û bi serê Îsa de rijand.

⁴Hinek hêrs bûn û ji hev re gotin: «Çima ev rûnê bîhnxweş badîhewa çû?

⁵Ev rûnê bîhnxweş dikaribû ji sê sed zîvî zêdetir bihata firotin û li belengazan bihata belavkirin.» Bi vî awayî lome ji jinikê kirin.

⁶Lê Îsa got: «Dev ji jinikê berdin. Çima hûn wê diêşînin? Wê ji bo min tiştekî qenc kir.

⁷Belengaz hergav di nav we de ne; kengê hûn bixwazin, hûn dikarin qenciyê bi wan bikin. Lê ez hergav ne li ba we me.

⁸Çi ji destê wê hat, wê kir. Wê ji pêşî ve bedena min ji bo veşartinê rûn kir.

⁹Bi rastî ez ji we re dibêjim, ev Mizgînî li ku dera dinyayê bê dayîn, ev tiştê ku vê jinikê kir jî wê ji bo bîranîna wê bê gotin.»

¹⁰Hingê Cihûdayê Îsxeryotî yê ku yek ji diwanzdehan bû, çû ba serekên kahînan, da ku Îsa bide destê wan.

¹¹Gava ku wan jî ev yek bihîst, şa bûn û soz dan ku peran bidin wî. Cihûda jî li keysekê digeriya ku Îsa bide dest.

¹²Di roja pêşî ya Cejna Nanê Şkeva de, roja şerjêkirina goriya Cejna Derbasbûnê şagirtan ji Îsa pirsî: «Tu dixwazî ku em herin, şîva Cejna Derbasbûnê li ku derê amade bikin, ku tu bixwî?»

¹³Îsa du şagirtên xwe şandin û ji wan re got: «Herin bajêr. Mirovek wê rastî we bê ku cerekî avê hildigire, li pey wî herin wî xaniyê ku ew bikevê.

¹⁴Ji xwediyê wê malê re bêjin: ‹Mamoste ji te dipirse: Ka ew oda min a mêvanan a ku ez bi şagirtên xwe re li wê şîva Cejna Derbasbûnê bixwim li ku derê ye?›

¹⁵Hingê ewê li qata jor odeyeke mezin a raxistî û amadekirî nîşanî we bide; li wê derê ji bo me şîvê amade bikin.»

¹⁶Şagirt ketin rê, hatin bajêr û wan hemû tişt wek ku Îsa ji wan re gotibû dîtin. Û wan şîva Cejna Derbasbûnê amade kir.

¹⁷Gava bû êvar, Îsa bi diwanzdehan re hat.

¹⁸Çaxê li ser sifrê rûniştibûn û xwarin dixwarin, wî got: «Bi rastî ez ji we re dibêjim, yek ji we wê min bide dest — yekî ku bi min re xwarinê dixwe.»

¹⁹Ew xemgîn bûn û destpêkirin yek bi yek ji Îsa pirsîn: «Gelo ez im?»

²⁰Wî ji wan re got: «Yek ji diwanzdehan e ku nanê xwe bi min re li firaxê dixe.

²¹Ji xwe, Kurê Mirov wek ku li ser wî hatiye nivîsîn, wê here. Lê wey li wî mirovê ku Kurê Mirov bide dest! Wê ji bo wî çêtir bûya ku ew nehata dinyayê.»

²²Gava wan xwarin dixwar, Îsa nan hilda, şikir kir, ew şikand, da şagirtan û got: «Bigirin, ev bedena min e.»

²³Piştre wî kasek hilda, şikir kir û da wan. Hemûyan jî ji wê vexwar.

²⁴Îsa got: «Ev xwîna min a Peymanê ye ku di ber gelekan de tê rijandin.

²⁵Bi rastî ez ji we re dibêjim, êdî ez ji vî berê mêwê tu caran venaxwim, heta wê roja ku ez di Padîşahiya Xwedê de ji ya nû vexwim.»

²⁶Piştî ku wan zebûrek strand, derketin Çiyayê Zeytûnê.

²⁷Îcar Îsa ji wan re got: «Hûnê hemû jî li ser min dudilî û sist bibin, çimkî hatiye nivîsîn: ‹Ezê li şivên bixim Û mî wê belav bibin.›

²⁸Lê piştî ku ez rabim, ezê beriya we herim Celîlê.»

²⁹Petrûs jê re got: «Eger hemû jî dudilî û sist bibin, ez dudilî û sist nabim.»

³⁰Îsa ji wî re got: «Bi rastî ez ji te re dibêjim, hema îro, îşev, berî ku dîk du caran bang bide, tê sê caran min înkar bikî.»

³¹Lê Petrûs hê bêtir bi şid got: «Eger divê ku ez bi te re bimirim jî, ez tu caran te înkar nakim.» Hemûyan jî weha got.

³²Piştre ew çûn cihekî ku navê wî Gêtşemanî bû. Îsa ji şagirtên xwe re got: «Hûn li vir rûnin, heta ku ez dua bikim.»

³³Wî Petrûs, Aqûb û Yûhenna bi xwe re birin û dest pê kir ket halekî teng û dijwar û diltengiyê ew girt.

³⁴Wî ji wan re got: «Dilê min gelek teng dibe, ez dikim bimirim. Li vir bin û hişyar bimînin.»

³⁵Hinekî pêşve çû, xwe deverû avêt erdê û dua kir, ku eger bibe, ev saet di ser wî re derbas bibe.

³⁶Wî got: «Abba[4], Bavo! Tu dikarî her tiştî bikî. Vê kasa tehl ji min dûr bixe! Lê bila ne tiştê ez dixwazim, lê tiştê ku tu dixwazî bibe.»

³⁷Piştre ew vegeriya û şagirt di xew de dîtin. Wî ji Petrûs re got: «Şimûn, ma tu di xew de yî? Ma tu nikarî saetekê jî hişyar bimînî?

³⁸Hişyar bimînin û dua bikin, da ku hûn nekevin ceribandinê. Erê, ruh bi daxwaz e, lê beden lewaz e.»

³⁹Dîsa çû, dua kir, eynî peyv gotin.

⁴⁰Careke din vegeriya û ew dîsa di xew de dîtin. Çimkî çavên wan ji xewê diçûn serhev. Nizanibûn ji wî re çi bêjin.

⁴¹Cara sisiyan vegeriya û ji wan re got: «Ma hûn hê jî radizin û bîhna xwe vedidin? Bes e! Saet hat, va ye, Kurê Mirov dikeve destê gunehkaran.

⁴²Rabin, em herin. Va ye, yê ku min dide dest nêzîk bû.»

⁴³Ew hê dipeyivî, hema hingê Cihûdayê ku yek ji diwanzdehan bû hat. Bi wî re elaleteke bi dar û bi şûr hebû. Ew ji aliyê serekên kahînan, Şerîetzan û rihspiyan ve hatibûn şandin.

⁴⁴Îcar ê ku Îsa bida dest, bi wan re li ser îşaretekê li hev hatibû û gotibû: «Ez kê ramûsim, ew e. Wî bigirin, bibin û hay jê hebin.»

⁴⁵Cihûda hema hat ba Îsa û got: «Mamoste!» û ew ramûsa.

⁴⁶Wan dest avêtin Îsa û ew girtin.

⁴⁷Lê yekî ji yên ku bi wî re bûn, şûrê xwe kişand, li xulamê Serokkahîn xist û guhê wî pekand.

⁴⁸Îsa ji wan re got: «Ma ez rêbirek im ku hûn bi dar û şûran hatine ku min bigirin?

⁴⁹Her roj li Perestgehê ez di nav we de bûm, min hîn dikir û we ez negirtim. Lê ji bo ku Nivîsarên Pîroz bên cih, ev çêdibe.»

⁵⁰Û hemûyan ew hişt û reviyan.

⁵¹Xortek li pey wî diçû ku perçekî cawê keten li bedena xwe ya tazî pêçabû. Wan ew girt,

⁵²lê wî cawê keten hişt û rût û tazî ji wir reviya.

⁵³Îsa birin ba Serokkahîn. Hemû serekên kahînan, rihspî û Şerîetzan li wir civiyabûn.

⁵⁴Petrûs ji dûr ve li pey wî çû, heta ku ew gihîşt hundirê hewşa Serokkahîn. Li wir bi parêzgeran re li ber êgir rûniştibû û xwe germ dikir.

⁵⁵Îcar serekên kahînan û hemû civîna giregiran, ji bo ku biryara kuştina Îsa bidin, li hember wî li şahidiyê digeriyan, lê peyda nedikirin.

⁵⁶Gelekan li ser wî şahidiya derewîn da, lê şahidiya wan hevdû nedigirt.

⁵⁷Hingê hinek rabûn û li ser wî şahidiya derewîn dan û gotin:

⁵⁸«Me bihîst ku vî mirovî got: ‹Ezê vê Perestgeha ku bi dest hatiye avakirin, hilweşînim û di sê rojan de ezê Perestgeheke din a ku ne bi dest hatiye çêkirin, ava bikim.›»

⁵⁹Lê dîsa jî şahidiya wan hevdû negirt.

⁶⁰Serokkahîn rabû, li navendê rawesta û ji Îsa pirsî: «Ma tu bersîvê nadî? Ev çi şahidî ye ku evên ha li ser te didin?»

⁶¹Lê Îsa tu tişt negot û deng nekir. Serokkahîn dîsa ji wî pirsî: «Ma tu Kurê Yê Pîroz Mesîh î?»

⁶²Îsa got: «Ez im. Û ‹hûnê bibînin ku Kurê Mirov Li milê rastê yê hêza Xwedê rûniştî ye Û bi ewrên ezmên tê.› »

⁶³Hingê Serokkahîn cilên xwe çirandin û got: «Êdî çi hewcedariya me bi şahidan heye?

⁶⁴We çêrkirina wî bihîst! Hûn çi dibêjin?» Hemûyan jî ew sûcdar dît û gotin ku ew yê kuştinê ye.

⁶⁵Hingê hinekan dest pê kir û tif kirin wî, rûyê wî nixamtin, dan ber kulman û jê re gotin: «Ka pêxemberîtiyê bike!» Parêzgeran jî ew girt û dan ber sîleyan.

⁶⁶Gava Petrûs li jêr li hewşê bû, ji xizmetkarên Serokkahîn keçikek hat ba wî.

⁶⁷Gava wê dît ku Petrûs xwe li ber êgir germ dike, çav lê zîq kirin û got: «Tu jî bi yê Nisretî re, bi Îsa re bûyî.»

⁶⁸Lê wî înkar kir û got: «Ez nizanim û fêm nakim ku tu çi dibêjî.» Piştre derket derveyî hewşê û dîk bang da.

⁶⁹Gava ku keçika xizmetkar ew li wê derê dît, wê dîsa ji yên wê derê re got: «Evê ha jî yek ji wan e.»

⁷⁰Lê Petrûs dîsa înkar kir. Piştî gavekê yên ku li wir bûn dîsa ji Petrûs re gotin: «Bi rastî tu jî ji wan î, çimkî tu ji Celîlê yî.»

⁷¹Lê wî dest bi nifiran kir, sond xwar û got: «Ez wî mirovê ku hûn li ser dipeyivin nas nakim.»

⁷²Di cih de dîk cara diduyan bang da. Û Petrûs gotina Îsa ya ku ji wî re gotibû, anî bîra xwe: «Berî ku dîk du caran bang bide, tê sê caran min înkar bikî.» Li ser vê yekê dest pê kir û giriya.