Read Kurmanji Încîl, 2009 Zebûr 104 Bible Online

Zebûr 104 - Kurmanji Încîl, 2009 bible

Zebûr 104

¹Xudan pîroz bike, ey canê min! Tu çiqas mezin î, ya Xudan Xwedayê min! Te berzî û rewnaqî li xwe kiriye,

²Tu yî, yê ku ronahiyê wek xiftan li xwe pêçayî. Tu ezmanan, wek konekî ditikînî.

³Tu menzelên xwe, li ser avên jor datînî, Tu ewran ji xwe re dikî erebe, Tu li ser bazkên bayê digerî.

⁴Tu bayê, ji xwe re dikî şandî, Tu agir û pêtê, ji xwe re dikî xizmetkar.

⁵Te erdê li ser bingeha wê ava kir, Da ku her û her neleqe.

⁶Te kûrahiyê wek xiftan lê rapêça, Av li ser serê çiyan man.

⁷Bi lêhilatina te ew reviyan, Bi avêtina brûskê re vekişiyan.

⁸Ew zû reviyan dera ku te ji bo wan ava kir, Ji çiyayan derbas bûn, herikîn newalan.

⁹Te ji bo wan, sînorekî ku derbas nebin danî, Da ku cardin erdê nenixêmin.

¹⁰Kaniyên ku te deranîn ji newalan, Di nav çiyan de diherikin.

¹¹Hemû heywanên çolê av didin, Tîbûna kerên çolê ji wan dibin.

¹²Çivîk li ba wan hêlînên xwe çêdikin, Ji nav guliyên wan distirin.

¹³Tu ji menzela xwe ya li ezman çiyayan av didî, Erd ji meywa karên te têr dibe.

¹⁴Tu ji bo heywanan giya, Sebzên ku bi kêrî mirov tên digihînî; Da ku mirov nanê xwe ji erdê hilînin,

¹⁵Şeraba ku dilê mirov şa dike, Runê ku rûyê mirov dikenîne, Nanê ku hêz dide dilê mirov, tu didî.

¹⁶Darên Xudan, Sedirên Lubnanê yên ku wî danîne, têr tên avdan.

¹⁷Li wir çivîk hêlînên xwe çêdikin, Herçî legleg e, mala wê darên hervizan e.

¹⁸Çiyayê bilind ji bo pezkûviyan e, Zinar stara kîroşkan e.

¹⁹Te hîvê ji bo nîşandana demsalan çêkir, Roj dizane, wê li ku derê here ava.

²⁰Tu dikî tarî, dibe şev, Hingê hemû heywanên daristanê dertên.

²¹Şêrên ciwan ji bo nêçîrê dikin himmîn, Û ji Xwedê xwarina xwe dixwazin.

²²Bi derketina rojê re vedikişin, Û di şikeftên xwe de radizên.

²³Mirov diçin karên xwe, Heta êvarê dikin xebata xwe.

²⁴Ya Xudan, çiqas pirr in karên te! Te hemûyan bi şehrezayî kir; Ruyê erdê bi afirîdên te tije ne.

²⁵Deryayên bêserî û bêbinî, Afirîdên biçûk û mezin, Tê de, bi hev re dijîn.

²⁶Li wir gemî digerin, Ji bo ku tê de bileyize, Levyetanê ku te çêkir li wir e.

²⁷Hemû li benda te ne, Da ku tu, di demê de xwarina wan bidî wan.

²⁸Tu didî, ew dicivînin, Tu destê xwe vedikî, ew bi qenciyê têr dibin.

²⁹Tu rûyê xwe vedişêrî, ew ditirsin, Tu hilma wan dibirrî, ew dimirin û dibin ax.

³⁰Tu Ruhê xwe dişînî, ew diafirin, Û tu, rûyê erdê nû dikî.

³¹Bila rewnaqiya Xudan her û her bajo! Bila Xudan bi karên xwe şa be!

³²Ew li erdê dinêre, erd dilerize, Bi destdana wî, çiya dişewitin.

³³Heta ez bijîm, ezê ji Xudan re lavijan bêjim, Heta ez hebim, ezê bi lavijan pesnê Xwedayê xwe bidim.

³⁴Bila ramana min li xweşa wî here, Şabûna min bi Xudan be!

³⁵Bila gunehkar ji dinê rabin, Yên xerab êdî tune bin! Ey canê min, Xudan pîroz bike! Pesnê Xudan bidin!