Read Kurmanji Încîl, 2009 Zebûr 89 Bible Online

Zebûr 89 - Kurmanji Încîl, 2009 bible

Zebûr 89

¹Ezê kerema Xudan her û her bi stranan bêjim, Dilsoziya wî ji hemû nifşan re bi devê xwe bêjim.

²Ez dibêjim kerema te her û her ava ye, Dilsoziya te mayindar e, wek ezmana ye,

³Te got, «Min bi bijartiyê xwe re peyman danî, Ji evdê xwe Dawid re sond xwar:

⁴Ezê nîjada te her û her bihêlim, Û textê te ji bo her nifşî biparêzim.»

⁵Ezman, pesnê harîqayên te didin ya Xudan, Di civata ezmaniyan de dilsoziya te, tê pesindan.

⁶Ma li ezman, kî ji Xudan re heval tê nîşandan? Di nav yên ezmanî de, kî heye wekî Xudan?

⁷Di civata ezmaniyan de ew Xwedêyek pirr bi heybet e, Ji hemû yên li der û dora xwe ew bêtir tirsdar e.

⁸Ya Xudan, Xwedayê ordiyan, Ma kî bi qasî te hêzdar e ya Xudan? Dilsoziya te, te dipêçe.

⁹Tu li pozbilindiya deryayê hukum dikî, Gava ku pêl radibin tu wan didî rawestan.

¹⁰Te Rahab, wek zilamekî kuştî pelçiqand, Bi hêza zendê xwe, dijminê xwe ji hev qetand.

¹¹Ezman yên te ne, erd jî; Dinê û tijehiya wê, te ava kir.

¹²Bakûr û başûr te çêkir, Çiyayên Tabor û Hermon Bi navê te şa dibin.

¹³Milên te hêzdar in, Destê te xurt, destê te yê rastê bilind e.

¹⁴Bingeha textê te, dadperwerî û rastdarî ye, Kerem û dilsozî li pêş te rê ve diçin.

¹⁵Xwezî bi wî gelî ku dizane bi şahî biqîre! Û di ronahiya rûyê te de dimeşe, ya Xudan.

¹⁶Tevahiya rojê bi navê te şa dibin, Û bi rastdariya te bilind dibin.

¹⁷Çimkî tu berziya hêza wan î, Bi qenciya te, qiloçê me bilind dibe.

¹⁸Çimkî mertalê me, yê Xudan e, Padîşahê me jî, Yê Pîroz ê Îsraêlê ye.

¹⁹Hingê te ji peywirên xwe re, Bi xewnerojekê got: «Min alîkariya mêrxasekî kir, Di nav gel de yê bijartî bilind kir.

²⁰Min evdê xwe Dawid dît, Bi rûnê xwe yê pîroz ew mesh* kir.

²¹Wê destê min bi wî re be, Milê min jî hêz bide wî.

²²Wê dijmin ji wî nestîne bêş, Lawê xerabiyê wî biçûk neke.

²³Ezê li pêş wî bişikînim dijminên wî, Ezê li wan xim, yên ku nefret dikin ji wî.

²⁴Wê dilsozî û kerema min bi wî re be, Bi navê min hêza wî bilind bibe.

²⁵Ezê destê wî deynim ser deryayê, Destê wî yê rastê deynim ser çeman.

²⁶Ewê ji min re bêje, ‹Bavê min tu yî, Tu Xwedayê min, zinarê rizgariya min î.›

²⁷Ez jî, ezê wî bikim kurê xwe yê pêşî, Di nav padîşahên dinê de bikim yê herî bilind.

²⁸Ezê her û her kerema xwe nîşanî wî bidim, Û peymana min her bi wî re be.

²⁹Ezê nîjada wî her û her, Textê wî heta ku ezman hebe bihêlim.

³⁰«Eger zarokên wî dev ji şerîeta min berdin, Û li gor dadbariyên min rêve neçin;

³¹Eger şerîeta min xera kin, Û emrên min negirin,

³²Hingê ezê serhildanên wan bi dar, Sûcên wan bi lêdanê ceza bikim.

³³Belê ez kerema xwe ji wî bi şûn de nastînim, Dilsoziya xwe li derewê venagerînim.

³⁴Peymana xwe xera nakim, Ya ku ji lêvên min derketiye naguhêrim.

³⁵Carekê, min li ser pîroziya xwe sond xwar, Ezê ji Dawid re derew nebêjim.

³⁶Wê nîjada wî her û her bajo, Textê wî li pêş min wek rojê bimîne,

³⁷Wek hîva ku her û her dimîne, Wê ezman wek şahidê dilsoz be.»

³⁸Belê te, dev jê berda û ji xwe avêt, Tu li yê xwe yê meshkirî* hatî xezebê.

³⁹Te ji peymana xizmetkarê xwe nefret kir, Te taca wî bi axê qirêjî kir.

⁴⁰Te hemû dîwarên wî xera kir, Wêran kir hemû kelehên wî.

⁴¹Hemû yên ku di rê de derbas dibin wî dişelînin, Di nav cîranên xwe de şermî bû ew.

⁴²Te destê rastê yê dijminên wî ra kir, Te hemû dijminên wî şa kir.

⁴³Te devê şûrê wî jî, werrivand, Û kir ku ew di şer de bişikê.

⁴⁴Te dawî li rewnaqiya wî anî, Textê wî li bin gohê erdê danî.

⁴⁵Te rojên xortaniya wî kurt kir, Ser wî bi şermê nixamt.

⁴⁶Ma heta kîngê ya Xudan? Ma tê her û her veşêrî? Heta kîngê wê xezeba te wek agir bişewite?

⁴⁷Jiyê min çiqas kurt e, bibîr bîne. Te ji bo çi tiştên vala, mirov afirandine!

⁴⁸Yê ku jiyaye û mirin nedîtiye, Yê ku ji destê diyarê miriyan canê xwe xelas kiriye, kî ye?

⁴⁹Ya Reb, li ku ma ew kerema te ya pêşî? Ya ku te bi dilsoziya xwe ji Dawid re sond xwaribû!

⁵⁰Ya Reb, riswabûna evdên xwe bibîr bîne, Ez loma hemû miletan, Di dilê xwe de hildigirim.

⁵¹Dijminên te bi wê tinazên xwe kirin ya Xudan, Bi wê, bi şopên mesha* te tinazên xwe kirin.

⁵²Xudan her û her pîroz be! Amîn û amîn.