Read Kurmanji Încîl, 2009 Metta 15 Bible Online

Metta 15 - Kurmanji Încîl, 2009 bible

Metta 15

¹Hingê ji Orşelîmê* hinek Fêrisî û Şerîetzan hatin ba Îsa û jê pirsîn:

²«Ma çima şagirtên te adetên bav û kalan dişikênin? Beriya xwarinê ew destên xwe naşon!»

³Îsa li wan vegerand û got: «Îcar hûn jî çima ji bo adetên xwe emrê Xwedê dişikênin?

⁴Çimkî Xwedê gotiye: ‹Qedrê dê û bavê xwe bigire› [47†] û ‹Yê ku tiştê xerab ji dê û bavê xwe re bêje, divê bê kuştin.› [48†]

⁵Lê hûn dibêjin: ‹Eger yek ji dê an jî ji bavê xwe re bêje: Ew alîkariya ku wê ji min bigihîşta te, ji Xwedê re hatiye dayîn,

⁶êdî ew ne mecbûr e ku qedrê bavê xwe bigire.› Bi vî awayî we ji bo adetên xwe peyva Xwedê rakir.

⁷Hey durûno! Îşaya li ser we rast pêxemberîtî kiriye:

⁸‹Ev gel bi devê xwe rûmetê dide min Lê dilê wan ji min dûr e.

⁹Bi pûçîtî diperizin min, Di hîndariya xwe de, Emrên mirovan hîn dikin.› » [49†]

¹⁰Îsa elalet gazî ba xwe kir û ji wan re got: «Guh bidinê û fêm bikin.

¹¹Tiştê ku di dev re diçe hundirê mirov, wî murdar neke, lê tiştê ji dev dertê, ew mirov murdar* dike.»

¹²Hingê şagirt nêzîkî wî bûn û jê pirsîn: «Ma tu dizanî gava ku Fêrisiyan ev bihîst, enirîn?»

¹³Îsa li wan vegerand: «Her şitilê ku Bavê min ê li ezmanan neçandiye, ewê ji ra* ve bê rakirin.

¹⁴Dev ji wan berdin! Ew kor in, rêberên koran in. Eger kor rêberiya yê kor bike, herdu jî wê bikevin çalê.»

¹⁵Hingê Petrûs jê re got: «Mana vê meselê ji me re bêje.»

¹⁶Îsa ji wan pirsî: «Ma hûn jî hê fêmkor in?

¹⁷Ma hûn fêm nakin her tiştê ku dikeve dev, diçe zik û ji wê derê dertê derve?

¹⁸Lê tiştên ku ji dev derdikevin, ji dil tên û ew mirov murdar* dikin.

¹⁹Çimkî fikrên xerab, kuştin, zîna, fuhûşî, dizî, şahidiya derewîn û çêr* ji dil dertên.

²⁰Tiştên ku mirov murdar dikin ev in, lê xwarina bi destê neşuştî mirov murdar nake.»

²¹Îsa ji wê derê derket û xwe da aliyê herêma Sûr* û Saydayê.

²²Jineke Kenanî ya* ku ji wê herêmê bû hat ba wî, gazî kir û got: «Ya Xudan, Kurê* Dawid, li min were rehmê! Keça min ji destê cinan êşeke mezin dikişîne.»

²³Lê wî tu peyv jê re negot. Hingê şagirtên wî nêzîkî wî bûn û hêvî kirin: «Wê bişîne bila here, çimkî li pey me tê, dike qîrîn.»

²⁴Îsa bersîv da û got: «Ez tenê ji bo miyên windabûyî yên mala Îsraêl hatime şandin.»

²⁵Lê jinik nêzîk bû, xwe avêt lingên wî û got: «Ya Xudan, alîkariya min bike!»

²⁶Wî lê vegerand û got: «Ne rast e ku mirov nanê zarokan bistîne û bavêje ber kûçikan.»

²⁷Wê got: «Erê ya Xudan, lê kûçik jî hûrikên ku ji ber xwediyên wan dikevin erdê, dixwin.»

²⁸Hingê Îsa got: «Ya sitiyê, baweriya* te xurt e! Bila wek ku tu dixwazî ji te re bibe.» Ji wê gavê ve keça wê qenc bû.

²⁹Îsa ji wê derê derket û hat ber Gola Celîlê. Ew hilkişiya çiyayekî û li wir rûnişt.

³⁰Elaleteke mezin hat ba wî. Bi xwe re şil û şeht*, kor, seqet, kerr û lal û gelek nexweşên din anîn û ew li ber lingên wî dirêj kirin û wî ew qenc kirin.

³¹Gava ku elaletê dît lal dipeyivin, seqet sax dibin, şil û şeht rêve diçin û kor dibînin, şaş man û pesnê Xwedayê Îsraêl dan.

³²Îsa şagirtên xwe gazî ba xwe kirin û got: «Dilê min bi vê elaletê dişewite, ev sê roj e ku ew bi min re ne û tiştekî wan tune ku ew bixwin. Ez naxwazim ku wan birçî bişînim, da ku di rê de dilê wan nebihûre!»

³³Hingê şagirtên wî bersîv dan: «Li vê çolê emê ji ku derê evqas nan bînin ku vê elaletê têr bikin?»

³⁴Îsa ji wan pirsî: «Ma çend nanên we hene?» Wan got: «Heft nan û çend masiyên me yên biçûk hene.»

³⁵Wî li elaletê emir kir ku li erdê rûnin.

³⁶Hingê wî heft nan û masî hildan, şikir kir, ew şikandin, dan şagirtan û wan jî dan elaletê.

³⁷Hemûyan xwar û ew têr bûn. Piştre wan heft selik pariyên bermayî dan hev.

³⁸Hejmara yên ku xwaribûn jî, ji bilî jin û zarokan çar hezar mêr bû.

³⁹Piştî ku Îsa elalet verê kir, li qeyikê siwar bû û çû herêma Megedanê.