Read Kurmanji Încîl, 2009 Metta 22 Bible Online

Metta 22 - Kurmanji Încîl, 2009 bible

Metta 22

¹Îsa careke din bi meselan ji wan re peyivî û got:

²«Padîşahiya Ezmanan dimîne vê yekê: Padîşahekî ji bo kurê xwe dawet amade kir.

³Wî xizmetkarên xwe şandin ba wan ên ku ji bo dawetê hatine vexwendin, lê wan nexwest ku bên.

⁴Piştre wî hin xizmetkarên din şandin û got: ‹Ji yên vexwendî re bêjin: Min şîva xwe amade kiriye; conega û dewarên min ên dermale hatine şerjêkirin û hemû tişt amade ye. Kerem bikin, werin dawetê.›

⁵Lê wan qet bala xwe nedayê, lêxistin û çûn. Yek çû zeviya xwe, yê din çû bazirganiya xwe.

⁶Yên mayî jî xizmetkarên wî girtin, riswa kirin û ew kuştin.

⁷Padîşah hêrs bû. Wî leşkerên xwe şandin, ev mêrkujên ha kuştin û bajarê wan şewitand.

⁸Hingê wî ji xizmetkarên xwe re got: ‹Dawet amade ye, lê yên vexwendî ne hêja bûn.

⁹De herin serê kuçeyan û hûn kê bibînin, gazî dawetê bikin.›

¹⁰Hingê xizmetkar derketin kuçeyan, qenc û xerab, her kesên ku dîtin civandin û eywana dîlanê bi vexwendiyan tije bû.

¹¹«Lê gava ku padîşah çû hundir da ku vexwendiyan bibîne, mirovek dît ku cilên dawetê li xwe nekiribû.

¹²Hingê wî jê pirsî û got: ‹Heval, bê cilên dawetê ma çawa tu ketî vir?› Zimanê wî negeriya.

¹³Li ser vê yekê padîşah ji xizmetkaran re got: ‹Dest û lingên wî girêdin û wî bavêjin derve, nav tariyê. Li wir wê bibe girîn û qirçîna diranan.›

¹⁴«Çimkî yên ku hatine gazîkirin pirr in, lê yên ku hatine hilbijartin hindik in.»

¹⁵Hingê Fêrisî derketin û bi hev şêwirîn, ka ewê çawa Îsa bi peyva wî bixin xefikê.

¹⁶Wan şagirtên xwe û alîgirên Hêrodês* şandin ba wî û gotin: «Mamoste, em dizanin ku tu mirovekî rast î û tu riya Xwedê bi rastî hîn dikî. Tu cihêtiyê naxî nav mirovan, çimkî tu li rûyê mirovan nanêrî.

¹⁷Îcar ji me re bêje ka tu çawa dibînî? Ma dibe ku em bacê bidin Qeyser an na?»

¹⁸Ji ber ku Îsa bi niyetxerabiya wan dizanibû, got: «Hey durûno! Çima hûn min diceribînin?

¹⁹Ka perê bacê nîşanî min bidin!» Wan zîvek* ji wî re anî

²⁰û wî ji wan pirsî: «Ev resm û nivîsîn ên kê ne?»

²¹Wan got: «Yên Qeyser in.» Hingê Îsa ji wan re got: «Nexwe tiştên Qeyser bidin Qeyser û tiştên Xwedê bidin Xwedê.»

²²Gava ku wan ev bihîst, şaş man, dev ji wî berdan û çûn.

²³Eynî rojê Sadûqiyên* ku digotin vejîna* miriyan tune, hatin ba Îsa

²⁴û jê pirsîn: «Mamoste, Mûsa got: ‹Eger yekî ku zarokên wî nebin bimire, divê birayê wî jina wî bîne û dûndanê* ji birayê xwe re rake.› [71†]

²⁵Îcar li ba me heft bira hebûn. Yê pêşî jin anî û mir. Ji ber ku zarokên wî çênebûn, jina xwe ji birayê xwe re hişt.

²⁶Eynî tişt hat serê yê dido û yê sisiyan jî, heta bi yê heftan, hemû mirin.

²⁷Piştî hemûyan jin jî mir.

²⁸Îcar Roja* Vejînê, ji her heftan ew jin wê bibe ya kê? Çimkî hemûyan ew anîbû!»

²⁹Îsa li wan vegerand û got: «Hûn şaş dibin, ji ber ku hûn Nivîsarên* Pîroz û hêza Xwedê nizanin.

³⁰Piştî Roja Vejînê ew ne jinê tînin û ne jî mêr dikin; çimkî wê bibin wek milyaketên ezmên.

³¹Ma we nexwendiye ku li ser vejîna miriyan Xwedê ji we re çi dibêje?

³²‹Ez Xwedayê Birahîm*, Xwedayê Îshaq* û Xwedayê Aqûb* im.› [72†] Ew ne Xwedayê miriyan, lê Xwedayê zindiyan e.»

³³Gava ku elaletê ev yek bihîst li hînkirina wî gelek şaş ma.

³⁴Gava Fêrisiyan bihîst ku Îsa devê Sadûqiyan girtiye, li hev civiyan.

³⁵Ji nav wan yekî Şerîetzan ew ceriband û pirsî:

³⁶«Mamoste, di Şerîetê* de emrê herî mezin kîjan e?»

³⁷Îsa lê vegerand û got: «‹Ji Xudan Xwedayê xwe bi hemû dilê xwe, bi hemû canê xwe û bi hemû hişê xwe hez bike.› [73†]

³⁸Emrê pêşî û mezin ev e.

³⁹Yê diduyan jî wek vî ye: ‹Wek ku tu ji xwe hez dikî, ji cîranê xwe hez bike.› [74†]

⁴⁰Hemû Şerîet û pêxember li ser bingeha van herdu emran in.»

⁴¹Gava ku Fêrisî li hev civiyabûn Îsa ji wan pirsî:

⁴²«Hûn li ser Mesîh* çi difikirin? Ew kurê kê ye?» Wan lê vegerand û gotin: «Ew kurê* Dawid e.»

⁴³Îsa ji wan re got: «Nexwe çawa Dawid bi saya Ruh navê Xudan hildide û dibêje:

⁴⁴‹Xudan ji Xudanê min re got: Li milê min ê rastê rûne Heta ku ez dijminên te bikim bin lingên te.› [75†]

⁴⁵«Eger Dawid ji wî re dibêje ‹Xudan›, çawa ew dibe kurê wî?»

⁴⁶Îcar tu kesî nikaribû peyvekê bersîva wî bide. Û ji wê rojê pê ve tu kesî newêribû ku tiştekî jê bipirse.