Read Kurmanji Încîl, 2009 Marqos 11 Bible Online

Marqos 11 - Kurmanji Încîl, 2009 bible

Marqos 11

¹Gava ku ew nêzîkî Orşelîmê bûn û di Çiyayê Zeytûnê re gihîştin Beytfacê û Beytanyayê, Îsa du şagirtên xwe şandin

²û ji wan re got: «Herin gundê pêşberî xwe. Hema gava hûn bikevinê, hûnê dehşikeke girêdayî bibînin ku hê tu kes lê siwar nebûye. Wê vekin û bînin.

³Û eger kesek ji we bipirse û bêje: ‹Çima hûn vê yekê dikin?›, bêjin: ‹Ji Xudan re lazim e û ewê wê zû bi şûn de bişîne.›»

⁴Şagirt çûn û li ber deriyê aliyê kuçeyê, dehşikeke girêdayî dîtin. Gava ew vedikirin,

⁵hinek kesên ku li wir rawesta bûn pirsîn: «Hûn çi dikin? Hûn çima wê dehşikê vedikin?»

⁶Şagirtan wek ku Îsa ji wan re gotibû, bersîv dan. Û mirovan dev ji wan berda.

⁷Dehşik ji Îsa re anîn, cilên xwe avêtin ser wê û ew li wê siwar bû.

⁸Gelek mirovan cilên xwe li ser rê raxistin; hinekan jî çiqilên ku ji zeviyan birrîbûn li ser rê raxistin.

⁹Yên li pêşiyê diçûn û yên li pey dihatin diqîriyan: «Hosanna*! Yê ku bi navê Xudan tê pîroz* be.

¹⁰Padîşahiya bavê me Dawid* a ku tê, pîroz be. Li bilindahiyan Hosanna!» [17†]

¹¹Îsa ket Orşelîmê, çû Perestgehê*. Çav li her tiştî gerand, lê ji ber ku wext bûbû êvar, bi diwanzdehan ve çû Beytanyayê.

¹²Dotira rojê, gava ew ji Beytanyayê derdiketin, Îsa birçî bû.

¹³Ji dûr ve dareke hêjîrê ya bi pel dît, ber bi wê ve çû, ka ewê tiştekî pê ve bibîne. Gava gihîşt ba wê, ji pelan pê ve tiştek nedît. Çimkî ne dema hêjîran bû.

¹⁴Wî ji darê re got: «Bila êdî tu kes tu caran ji te fêkî nexwe.» Şagirtên wî jî ev gotin bihîstin.

¹⁵Û ew hatin Orşelîmê. Îsa ket Perestgehê* û dest pê kir ew kesên ku di Perestgehê de kirrîn û firotin dikirin, avêtin derve. Maseyên pereguhêran û kursiyên kevokfiroşan gêr kirin

¹⁶û nehişt ku tu kes tiştekî di Perestgehê re derbas bike.

¹⁷Wî hînî wan kir û got: «Ma nehatiye nivîsîn ku ‹Wê ji mala min re mala duayê ya ji bo hemû miletan bê gotin›. Lê we ew kiriye ‹şkefta rêbiran› [18†].»

¹⁸Serekên kahînan û Şerîetzanan* ev bihîstin û dest pê kirin li riyên kuştina wî geriyan. Ew ji wî ditirsiyan, çimkî tevahiya elaletê li hînkirina* wî gelek şaş dima.

¹⁹Gava ku bû êvar, ew ji bajêr derketin.

²⁰Serê sibê, gava ew di rê de derbas dibûn, dîtin ku dara hêjîrê ji rayê* xwe ve hişk bûye.

²¹Hat bîra Petrûs û wî ji Îsa re got: «Mamoste, binêre, dara hêjîrê ya ku te nifir lê kiribû hişk bûye.»

²²Îsa bersîva wan da û got: «Baweriya we bila bi Xwedê hebe.

²³Bi rastî, ez ji we re dibêjim, Kî ku ji vî çiyayî re bêje: ‹Ji cihê xwe rabe û xwe bavêje deryayê› û di dilê xwe de nekeve şikê, lê bawer bike ku daxwaza wî wê bê cih, tiştê ku bixwaze wê jê re bibe.

²⁴Ji ber vê yekê ez ji we re dibêjim: Her tiştê ku hûn bi duakirinê bixwazin, bawer bikin ku we standiye û wê ji we re bibe.

²⁵[25-26] Û gava ku hûn ji bo duakirinê radiwestin, eger li hember kesekî tiştekî we hebe, lê bibihûrin, da ku Bavê* we yê li ezmanan jî li sûcên we bibihûre.» [19]

²⁷Û ew dîsa hatin Orşelîmê. Dema ku Îsa di Perestgehê de digeriya, serekên kahînan, Şerîetzan û rihspî hatin ba wî

²⁸û jê pirsîn: «Tu bi kîjan desthilatiyê van tiştan dikî? Û kê ev desthilatî daye te ku tu van bikî?»

²⁹Îsa ji wan re got: «Ezê pirsekê ji we bikim. Bersîva min bidin, ez jî, ezê ji we re bêjim, ka ez bi kîjan desthilatiyê van tiştan dikim:

³⁰Imadkirina* Yûhenna ji ezmên bû an ji mirovan? Bersîva min bidin!»

³¹Ew di nav xwe de şêwirîn û gotin: «Eger em bêjin: ‹Ji ezmên bû›, hingê ewê bêje: ‹Nexwe we çima ji wî bawer nekir?›

³²Lê eger em bêjin: ‹Ji mirovan bû›…?» Ji xelkê ditirsiyan, çimkî hemûyan Yûhenna pêxemberê* rastîn dihesiband.

³³Wan bersîv da û gotin: «Em nizanin.» Îsa jî ji wan re got: «Ez jî ji we re nabêjim ku ez van tiştan bi çi desthilatiyê dikim.»