Read Kurmanji Încîl, 2009 Lûqa 2 Bible Online

Lûqa 2 - Kurmanji Încîl, 2009 bible

Lûqa 2

¹Di wan rojan de Qeyser Awgûstos emir da, ku hemû xelkên dinya Romayê bên jimartin.

²Di wê demê de, gava Kûrênyos serdarê Sûriyê bû, ev hejmartina pêşî bû ku hat kirin.

³Û her kes çû bajarê xwe, da ku xwe bide nivîsîn.

⁴Ûsiv jî ji bajarê Nisreta Celîlê* çû Beytlehmê, bajarê* Dawid ê li Cihûstanê*, çimkî ew ji mala* Dawid û ji bavikê wî bû.

⁵Ew çû wê derê, da ku xwe bi dergistiya xwe Meryemê re bide nivîsîn. Dergistiya wî jî bizaro bû.

⁶Gava ew li Beytlehmê bûn, dema zarokanîna wê hat

⁷û wê kurê xwe yê nixurî anî. Wê zarokê xwe di pêçekê de pêça û di afirekî de danî, çimkî cihê wan li mêvanxanê tunebû.

⁸Îcar li wê derdorê şivanan bi şev li çolê li ber keriyên xwe nobe digirt.

⁹Milyaketekî Xudan ji wan re xuya bû û rûmeta Xudan hawirdora wan kir ronahî. Tirseke mezin ket ser wan.

¹⁰Milyaket ji wan re got: «Netirsin! Ez hatime, ku ez mizgîniya şabûneke mezin bidim we, ku ji tevahiya gel re ye.

¹¹Îro li bajarê* Dawid xilaskarek ji we re çêbûye. Ew jî Xudan* Mesîh* e.

¹²Bila ev ji we re bibe nîşan: Hûnê zarokekî di pêçekê de pêçayî û di afirekî de razayî bibînin.»

¹³Û ji nişkê ve ordiyeke leşkerên ezmên bi milyaket re xuya bûn, pesnê Xwedê didan û gotin:

¹⁴«Li bilindahiyan ji Xwedê re rûmet Û li ser erdê li ser wan ên ku Xwedê ji wan razî ye silamet.»

¹⁵Çaxê milyaket ji dora wan hilkişiyan ezmên, şivanan ji hev re got: «De werin, em herin Beytlehmê û vî tiştê bûyî yê ku Xudan bi me daye zanîn, bibînin.»

¹⁶Îcar ew bi lez çûn. Wan Meryem, Ûsiv û zarokê di afir de razayî dîtin.

¹⁷Gava ew dîtin, wan ew xebera ku li ser zarok bihîstibûn, belav kirin.

¹⁸Hemûyên ku ev bihîstin, li tiştên ku şivanan ji wan re got, şaş man.

¹⁹Lê Meryemê ev xeberên ha hemû di dilê xwe de hildianîn û kûr li ser wan difikirî.

²⁰Şivan vegeriyan; ji bo tiştên dîtî û bihîstî pesnê Xwedê didan û rûmet didanê. Her tiştî, bi awayê ku ji wan re hatibû gotin dîtibûn.

²¹Çaxê heşt roj temam bûn, ew hat sinetkirin û navê wî Îsa* danîn, wek ku hê berî ew bikeve zikê diya xwe, milyaket gotibû.

²²Û gava rojên paqijbûna wan li gor Şerîeta* Mûsa temam bûn, zarok birin Orşelîmê*, da ku wî pêşkêşî Xudan bikin, [20†]

²³wek ku di Şerîeta Xudan de hatiye nivîsîn: «Her zarokê nêr ê nixurî wê nedrê* Xudan be» [21†]

²⁴û li gor gotina Şerîeta Xudan «Cotek kevokên qumrî, an du ferxên kevokan» [22†] jê re bikin gorî*.

²⁵Hingê li Orşelîmê mirovek hebû, ku gelek rast û xwedêtirs bû. Navê wî Şimûn bû. Ew li hêviyê bû ku Îsraêl bê handan*. Ruhê* Pîroz li ser wî bû.

²⁶Û Ruhê Pîroz bi wî dabû zanîn ku berî dîtina Mesîhê* Xudan, ew mirinê nabîne.

²⁷Bi rêberiya Ruh ew hat Perestgehê*. Gava dê û bavê wî, ji bo pêkanîna Şerîetê, Îsayê zarok anîn Perestgehê,

²⁸Şimûn rahişt wî û ew xist himbêza xwe, wî pesnê Xwedê da û got:

²⁹«Ya Xudan, niha li gor gotina xwe Xulamê xwe bi silamet berde.

³⁰Çimkî çavê min xilaskirina te dît,

³¹A ku te li ber çavê hemû miletan amade kiriye: [23†]

³²Ronahiya ku çavê miletan vedike Û rûmeta ji bo gelê te yê Îsraêl e.» [24†]

³³Dê û bavê wî li wan gotinên Şimûn gelek şaş man.

³⁴Şimûn ew pîroz* kirin û ji diya wî Meryemê re got: «Ev zarokê ha ji bo ketin û rabûna gelekan li Îsraêlê hatiye danîn û ew nîşanek e ku li hember derkevin,

³⁵da ku fikrên dilê gelekan bên kifşkirin. Û şûrek wê di dilê te re jî here, wî qul bike.»

³⁶Û li wê derê pêxemberek hebû, navê wê Hana bû. Ew keça Fanowêl û ji eşîra Aşêr bû. Ew gelek pîr bû û piştî keçkaniya xwe heft salan bi mêrê xwe re mabû

³⁷û piştre heta heştê û çar salan jinebî mabû. Wê dev ji Perestgehê bernedida û bi şev û roj bi dua û rojî diperizî* Xwedê.

³⁸Ew jî di wê kêlîkê de hat, pesnê Xwedê da û wê li ser wî ji yên ku li hêviya xilasiya Orşelîmê bûn re got.

³⁹Û çaxê wan li gor Şerîeta* Xudan her tişt pêk anî, vegeriyan bajarê xwe Nisreta Celîlê*.

⁴⁰Îcar zarok mezin dibû, bi hêz dibû û bi şehrezayiyê tije dibû û qenciya Xwedê jî li ser wî bû.

⁴¹Dê û bavê wî her sal di Cejna* Derbasbûnê de diçûn Orşelîmê*.

⁴²Gava Îsa dibû diwanzdeh salî, ew li gor adeta cejnê dîsa hilkişiyan Orşelîmê.

⁴³Piştî ku wan rojên cejnê temam kirin û vegeriyan, Îsayê zarok li Orşelîmê ma. Haya dê û bavê wî jê tunebû.

⁴⁴Di gumana wan de ew jî di nav koma rêwiyan de ye û ew rojekê rêve çûn. Hê ji nû ve di nav mirov û nasên xwe de li wî geriyan.

⁴⁵Gava wan ew nedît, ew vegeriyan Orşelîmê û lê geriyan.

⁴⁶Di roja sisiyan de wan ew di Perestgehê de dît. Ew di nav mamosteyên Şerîetê* de rûniştî bû, guh dida wan û pirs ji wan dikirin.

⁴⁷Hemûyên ku gotinên wî dibihîstin li şehrezayî û bersîvên wî şaş diman.

⁴⁸Dema dê û bavê wî ew dîtin, gelek şaş man. Diya wî ji wî re got: «Kurê min, te çima wusa li me kir? Ez û bavê te, em bi xem û xiyal li te digeriyan.»

⁴⁹Wî ji wan re got: «Çima hûn li min geriyan? Ma we nizanibû ku divê ez li mala Bavê* xwe bim?»

⁵⁰Lê wan maneya gotinên wî fêm nekir.

⁵¹Îcar Îsa bi wan re daket û çû bajarê Nisretê û bi ya wan dikir. Lê diya wî ev tiştên ha hemû di dilê xwe de hilanîn.

⁵²Îsa jî bi şehrezayiyê pêşve diçû û mezin dibû; ew li ber Xwedê û li ber mirovan keremdar bû.