Read Kurmanji Încîl, 2009 Lûqa 22 Bible Online

Lûqa 22 - Kurmanji Încîl, 2009 bible

Lûqa 22

¹Cejna* Nanê Şkeva ya ku jê re Cejna* Derbasbûnê tê gotin, nêzîk dibû.

²Serekên kahînan û Şerîetzan li riyekê digeriyan, ka çawa Îsa bikujin, çimkî ew ji xelkê ditirsiyan.

³Hingê Îblîs* ket dilê Cihûdayê ku jê re Îsxeryotî digotin. Ew yek ji her diwanzdehan bû.

⁴Cihûda rabû, çû ba serekên kahînan û serwerên parêzgerên Perestgehê, bi wan re peyivî, ka wê çawa bikare Îsa bide destê wan.

⁵Ew gelek şa bûn û bi wî re li hev hatin ku ew peran bidin wî.

⁶Cihûda jî razî bû û li keysekê geriya, bê ku elalet hebe, wî bide destê wan.

⁷Û roja Cejna* Nanê Şkeva hat, a ku diviya, tê de berxê goriya* Cejna Derbasbûnê bê şerjêkirin.

⁸Îsa Petrûs û Yûhenna şandin û ji wan re got: «Herin, şîva Cejna Derbasbûnê ji me re amade bikin, da ku em bixwin!»

⁹Wan jî got: «Ma tu dixwazî ku em wê li ku derê amade bikin?»

¹⁰Wî li wan vegerand û got: «Gava hûn bikevin nav bajêr, mirovekî ku rahiştiye cerekî avê, wê rastî we bê. Hûnê li pey wî herin û herin wî xaniyê ku ew bikeviyê

¹¹û ji malxwê malê re bêjin: ‹Mamoste ji te dipirse: Ka ew odeya mêvanan a ku ez li wê bi şagirtên xwe re şîva Cejna Derbasbûnê bixwim, li ku derê ye?›

¹²Hingê ewê li jor odeyeke mezin a raxistî nîşanî we bide. Li wê derê şîvê amade bikin.»

¹³Ew çûn, wan her tişt wek ku Îsa ji wan re gotibû, dîtin û şîva Cejna Derbasbûnê amade kirin.

¹⁴Gava bû çaxê şîvê, Îsa bi Şandiyan* re li ser sifrê rûnişt

¹⁵û ji wan re got: «Hê ji berî ku ez cefayê bikişînim, dilê min gelek xwest ku ez bi we re vê şîva Cejna* Derbasbûnê bixwim.

¹⁶Çimkî ez ji we re dibêjim, heta ku di Padîşahiya Xwedê de pêk neyê, ez tu caran ji vê cejnê naxwim.»

¹⁷Piştre wî rahişt kasekê, şikir kir û got: «Ha ji we re vê bistînin û di nav xwe de leva* bikin.

¹⁸Çimkî ez ji we re dibêjim, heta Padîşahiya Xwedê neyê, ez qet ji ava mêwê venaxwim.»

¹⁹Piştre wî rahişt nanekî, şikir kir û şikand. Wî ew da destê wan û got: «Ev bedena min e, ku di ber we de hatiye dayîn. Vê yekê ji bo bîranîna min bikin.»

²⁰Piştî şîvê wî kase hilda û got: «Ev kasa ha ya ku ji xwîna min e di ber we de hatiye rijandin, Peymana Nû ye.

²¹Lê va ye, destê wî yê ku min bide dest, bi min re li ser sifrê ye.

²²Erê, Kurê Mirov wek ku biryar hatiye dayîn, wê here, lê belê wey li wî kesê ku wî bide dest.»

²³Hemû şagirtan dest pê kir û ji hev pirsîn, ka kî ji wan e, yê ku wê vî karî bike?

²⁴Devjenî ket nav wan, ka kî ji wan wê yê mezin bê hesibandin.

²⁵Îsa ji wan re got: «Padîşahên miletan hukumdariyê li ser wan dikin û yên ku serdestiyê li wan dikin, dixwazin ku ji wan re qencîxwaz bê gotin.

²⁶Lê belê divê hûn ne wusa bin. Bila yê herî mezin di nav we de wek yê herî biçûk û yê serek wek yê xulam be.

²⁷Ma yê mezintir kî ye? Gelo yê li ser sifrê rûniştî, an yê ku xizmetê dike? Ma yê li ser sifrê rûniştî ne mezintir e? Lê ez di nav we de wek xizmetkarekî me.

²⁸«Hûn ew in, yên ku di ceribandinên min de bi min re ragirtine*.

²⁹Û ezê ji we re padîşahiyekê bidim, çawa Bavê min ew daye min,

³⁰da ku hûn di Padîşahiya min de li ser sifra min bixwin, vexwin û li ser textan rûnin û dîwana* her diwanzdeh eşîrên Îsraêl bikin.

³¹«Şimûn*, Şimûn, va ye, Îblîs xwest ku we wek genim li bêjingê bixe.

³²Lê min ji bo te dua kir, da ku baweriya te sist nebe û çaxê tu dîsa vegerî, dilê birayên xwe qayîm bike.»

³³Şimûn lê vegerand û got: «Ya Xudan, ez amade me bi te re herim zîndanê û mirinê jî.»

³⁴Îsa got: «Petrûs, ez ji te re dibêjim, hê dîk îro bang nedayî, tê sê caran min înkar bikî.»

³⁵Îsa ji şagirtên xwe re got: «Çaxê min hûn bê xelîtik*, bê tûr û bê pêlav şandin, ma tiştek ji we kêm bû?» Wan got: «Na, tu kêmahiya me nebû.»

³⁶Îsa ji wan re got: «Lê niha ewê ku xelîtka* wî heye, bila wê bi xwe re bîne, wusa jî yê ku tûrê wî heye û ewê ku bê şûr e, bila ebayê xwe bifiroşe û ji xwe re şûrekî bikirre.

³⁷Çimkî ez ji we re dibêjim ku eva hatiye nivîsîn, divê li ser min bê cih, ku dibêje: ‹Û ew bi xerabkeran re hat hesabkirin.› [57†] Çimkî tiştên ku li ser min hatine nivîsîn wê bên serî.»

³⁸Wan got: «Ya Xudan, va ye, du şûr li vir hene.» Wî jî ji wan re got: «De bes e.»

³⁹Îsa derket û wek her car çû Çiyayê Zeytûnê, şagirtên wî jî li pey wî çûn.

⁴⁰Gava ew gihîşt wê derê, wî ji wan re got: «Dua bikin, da ku hûn nekevin ceribandinê.»

⁴¹Ew, hema bêje bi dûrbûna avêtina kevirekî ji wan dûr ket, çû ser çokan, dua kir

⁴²û got: «Ya Bavê* min, eger tu bixwazî, vê kasa tehl ji min derbas bike. Lê bila ne bi daxwaza min be, bi ya te be.»

⁴³Îcar milyaketek ji ezmên jê re xuya bû û hêz da wî.

⁴⁴Îsa ket berxwedaneke dijwar û bi kelegermî bêtir dua kir. Xwihdana wî dibû wek dilopên xwînê yên gir û diketin ser erdê. [58]

⁴⁵Çaxê ku ew ji dua xwe rabû û li şagirtên xwe vegeriya, wî dît ku ew ji kederê bi xew ve çûne.

⁴⁶Wî ji wan re got: «Çima hûn bi xew ve diçin? Rabin ser xwe û dua bikin, da ku hûn nekevin ceribandinê.»

⁴⁷Hê ew wusa dipeyivî, birrek mirov, li pêşiya wan Cihûdayê ku yek ji her diwanzdeh şagirtan bû, bi ser wan de hat. Cihûda ber bi Îsa ve hat, da ku wî ramûse.

⁴⁸Îsa jê re got: «Cihûda, ma tê bi ramûsanekê Kurê Mirov bidî destê wan?»

⁴⁹Gava yên li dora wî dîtin, ka wê çi bibe, wan got: «Ya Xudan, ma em bi şûr lêxin?»

⁵⁰Û yekî ji wan şûr avêt xulamê Serokkahîn û guhê wî yê rastê jêkir.

⁵¹Lê Îsa got: «Bes e!» Wî destê xwe danî ser guhê wî û ew qenc kir.

⁵²Piştre Îsa ji wê koma ku bi ser wî de hatibû re, ji serekên kahînan, serwerên parêzgerên Perestgehê û mezinan re got: «Hûn weha bi şûr û daran hatine; ma hûn hatine pêşiya rêbirekî?

⁵³Çaxê ez her roj di Perestgehê de di nav we de bûm, we destê xwe dirêjî min nekir. Lê belê ev saeta we ye, serdestiya taristaniyê ye.»

⁵⁴Îcar wan Îsa girt û birin, ew xistin xaniyê Serokkahîn. Petrûs jî ji dûr ve li pey wî diçû.

⁵⁵Gava di nav hewşa xanî de agir dadan û li dorê rûniştin, Petrûs di nav wan de rûnişt.

⁵⁶Keçikeke berdestî ew li ber êgir dît, wê çav lê zûr kirin û got: «Evê ha jî bi Îsa re bû.»

⁵⁷Lê wî înkar kir û got: «Ya jinikê, ez wî nas nakim.»

⁵⁸Piştî kêlîkekê, yekî din ew dît û got: «Tu jî yek ji wan î.» Petrûs lê vegerand û got: «Na camêr, ez ne ji wan im.»

⁵⁹Gava nêzîkî saetekê di wê navê de derbas bû, yekî din jî rabû û ji dil got: «Hema bi rastî evê ha jî bi wî re bû, çimkî ew ji Celîlê ye.»

⁶⁰Lê Petrûs lê vegerand û got: «Ey camêr, ez nizanim ka tu çi dibêjî.» Hema hingê hê ew dipeyivî, dîk bang da.

⁶¹Hingê Xudan li pişt xwe zivirî, li Petrûs nêrî; îcar peyva Xudan hat bîra Petrûs, çawa ku wî jê re gotibû: «Hê dîk îro bang nedayî, tê sê caran min înkar bikî.»

⁶²Petrûs derket derve û bû kûrkûra giriyê wî.

⁶³Îcar ew zilamên ku Îsa girtibûn, pê kenîn û lê xistin.

⁶⁴Wan çavên wî girêdan, jê pirsîn û gotin: «De ka pêxemberîtiyê bike, yê ku li te xist kî ye?»

⁶⁵Û wan hê bêtir gotinên bêfihêt jê re gotin.

⁶⁶Gava bû roj, rihspiyên milet, serekên kahînan û Şerîetzan li hev civiyan. Û ew anîn civîna xwe ya giregiran

⁶⁷û ji wî re gotin: «Eger tu Mesîh î, ji me re bêje!» Îsa bersîva wan da û got: «Eger ez ji we re bêjim, hûn qet bawer nakin

⁶⁸û eger ez ji we bipirsim jî, hûn qet bersîva min nadin.

⁶⁹Lê ji niha û pê ve ‹Kurê Mirov wê li tenişta rastê ya hêza Xwedê rûne.› [59†] »

⁷⁰Îcar hemûyan bi hev re jê pirsî: «Nexwe tu Kurê* Xwedê yî?» Wî jî ji wan re got: «Hûn bi xwe dibêjin ku ez ew im.»

⁷¹Wan got: «Ma çi hewcedariya me bi şahidiyê heye? Me bi xwe ji devê wî bihîst.»