Read Kurmanji Încîl, 2009 Lûqa 6 Bible Online

Lûqa 6 - Kurmanji Încîl, 2009 bible

Lûqa 6

¹Rojeke Şemiyê, gava Îsa di nav dexlan re diçû, şagirtên* wî simbil diçinîn, di nav destên xwe de difirikandin û dixwarin.

²Lê hinekan ji Fêrisiyan* ji wan re got: «Çima hûn tiştê ku roja* Şemiyê nabe, dikin?»

³Îsa li wan vegerand û got: «Ma we nexwendiye, ku Dawid* çi kir gava ew û yên bi wî re birçî bûn?

⁴Çawa ew ket Mala* Xwedê, nanê* pêşberiyê stand, xwar û da wan ên bi xwe re jî, ew nanê ku ji kahînan* pê ve çênabe ku kesek bixwe?» [33†]

⁵Û wî ji wan re got: «Kurê* Mirov Xudanê* roja Şemiyê ye.»

⁶Rojeke din a Şemiyê ew çû kinîştê* û hîn kir. Li wê derê mirovek hebû ku destê wî yê rastê hişkbûyî bû.

⁷Îcar çavên Şerîetzan* û Fêrisiyan* li Îsa bûn, ka ewê roja Şemiyê nexweşiyan qenc bike. Çimkî ew li tiştekî digeriyan, da ku wî sûcdar bikin.

⁸Lê wî dizanibû ku ew çi difikirin û ji wî zilamê ku destê wî hişkbûyî bû re got: «Rabe ser xwe û li navendê raweste.» Ew jî rabû ser xwe û rawesta.

⁹Hingê Îsa ji wan re got: «Ez ji we dipirsim: Ma di roja Şemiyê de qencîkirin an xerabîkirin, xilaskirina jiyana mirovekî an helakkirin cayîz e?»

¹⁰Û wî li hemûyên hawirdora xwe nêrî û ji wî mirovî re got: «Destê xwe dirêj bike!» Wî jî wusa kir û destê wî qenc bû.

¹¹Lê ew bi carekê har bûn û bi hevdû şêwirîn, ka ew çi li Îsa bikin.

¹²Di wan rojan de Îsa çû çiyê, da ku dua bike. Wî tevahiya şevê bi duakirina li ber Xwedê derbas kir.

¹³Û gava bû roj, wî gazî şagirtên* xwe kir û diwanzdeh ji wan hilbijartin. Wî ji wan re «Şandî»* got:

¹⁴Ew jî ev bûn: Şimûn, yê ku wî navê Petrûs jî lê kiribû û birayê wî Endrawis, Aqûb* û Yûhenna*, Filîpos û Bertolomeyos,

¹⁵Metta û Tûma, Aqûbê* Halfayos û Şimûn, yê ku jê re Welatparêz digotin,

¹⁶Cihûdayê* kurê Aqûb û Cihûdayê* Îsxeryotî yê ku li Îsa xayîn derket.

¹⁷Û ew bi wan re hat xwarê û li nav deştekê rawesta. Û li wir komeke mezin a ji şagirtên* wî û elaleteke mezin ji xelkê hebû. Ew ji seranserê Cihûstanê, ji Orşelîmê* û ji ber keviya deryayê, ji Sûr* û Saydayê hatibûn, da ku guhdariya wî bikin û ji nexweşiyên xwe qenc bibin.

¹⁸Yên ku ji ruhên nepak jî cefa dikişandin, dihatin qenckirin.

¹⁹Û tevahiya elaletê dixebitî ku destê xwe li wî bidin, çimkî hêz ji wî derdiket û hemû qenc dikirin.

²⁰Îcar Îsa çavên xwe ber bi şagirtên xwe ve hildan û got: «Xwezî bi we belengazan, Çimkî Padîşahiya* Xwedê ya we ye.

²¹Xwezî bi we, hûn ên ku niha birçî ne, Çimkî hûnê bên têrkirin. Xwezî bi we, hûn ên ku niha digirîn, Çimkî hûnê bikenin. [34†]

²²Xwezî bi we, gava ku xelk di ber Kurê* Mirov de, ji we nefret bikin, we ji nav xwe derxin, we nizim bikin û navê we bi xerabî derxin.

²³Di wê rojê de şa bin û ji şahiyê bireqisin, çimkî xelata we li ezmên mezin e. Bav û kalên wan jî li pêxemberan wusa dikirin.

²⁴Lê belê wey li we dewlemendan, Çimkî we handana xwe standiye.

²⁵Wey li we, hûn ên ku niha têr in, Çimkî hûnê birçî bibin. Wey li we, hûn ên ku niha dikenin, Çimkî hûnê bikevin şîn û girînê.

²⁶«Wey li we be, gava ku hemû mirov bi qencî li ser we bipeyivin, çimkî bav û kalên wan jî bi pêxemberên derewîn wusa dikirin.

²⁷«Lê ez ji we guhdaran re dibêjim: Ji dijminên xwe hez bikin; qenciyê bi wanên ku ji we nefret dikin, bikin.

²⁸Duayên qenc ji bo wan bikin, yên ku nifiran li we dikin; ji bo wan ên ku xerabiyê bi we dikin, dua bikin.

²⁹Yê ku sîleyeke li lama te bixe, ya din jî bide ber. Û eger yek ebayê te ji te bistîne, kirasê xwe jî bi dest ve berde.

³⁰Bide her kesê ku ji te dixwaze û tiştên xwe ji wî yê ku ji te distîne, bi şûn de nexwaze.

³¹Çawa hûn dixwazin ku xelk ji we re bikin, hûn jî wusa ji wan re bikin.

³²«Eger hûn ji wan hez bikin, yên ku ji we hez dikin, gelo çi feyda we wê jê hebe? Çimkî gunehkar jî ji wan ên ku ji wan hez dikin, hez dikin.

³³Û eger hûn qenciyê bi wan bikin, yên ku qenciyê bi we dikin, gelo çi feyda we wê jê hebe? Gunehkar jî wusa dikin.

³⁴Û eger hûn bi deyn bidin wan ên ku hûn bi hêvî ne ji wan bistînin, gelo çi feyda we wê jê hebe? Gunehkar jî bi deyn didin gunehkaran, da ku tiştê dayî bi şûn de bistînin.

³⁵Lê belê ji dijminên xwe hez bikin û qenciyê bikin. Bi deyn bidin û li hêviya vegerandinê nemînin. Hingê xelata we wê mezin be û hûnê bibin kurên Yê Herî Berz. Çimkî ew ji nankoran û xeraban re qencîker e.

³⁶Dilbirehm bin, çawa ku Bavê* we jî dilbirehm e.

³⁷«Dadbar* nekin, hûn jî nayên dadbarkirin; sûcdar dernexin, hûn jî sûcdar nayên derxistin; lê bibihûrin, wê li we jî bê bihûrtin.

³⁸Bidin, wê ji we re jî bê dan; bi pîvaneke qenc, bihevdedayî, bihevdehejandî û sereavêtî, wê bikeve pêşa we. Çimkî hûn bi çi pîvanê bipîvin, bi wê pîvanê jî wê ji we re bê pîvandin.»

³⁹Û Îsa meselek jî ji wan re got: «Ma yê kor dikare rêberiya yê kor bike? Ma herdu jî nakevin çalê?

⁴⁰Şagirt* ne di ser mamostê xwe re ye; lê her yekê ku di hînbûna xwe de bigihîje, wê bibe wek mamostê xwe.

⁴¹Û çima tu qirşikê di çavê birayê xwe de dibînî, lê girşê di çavê xwe de nabînî?

⁴²An çawa tu dikarî ji birayê xwe re bêjî: ‹Birawo, bihêle ku ez vî qirşikê di çavê te de derxim›, lê tu girşê di çavê xwe bi xwe de nabînî? Hey mirovê durû! Ka pêşî girş ji çavê xwe derxe, hingê tê zelal bibînî, ku qirşikê di çavê birayê xwe de derxî.

⁴³«Ne dara qenc a ku berê xerab dide heye û ne jî dara xerab a ku berê qenc dide.

⁴⁴Her dar ji berê xwe tê naskirin; tu kes ji stiriyan hêjîran nade hev û ne jî ji diriyê tirî diçine.

⁴⁵Mirovê qenc ji xezîna dilê xwe ya qenc tiştê qenc derdixe û yê xerab ji xezîna dilê xwe ya xerab tiştê xerab derdixe, çimkî dev ji tijebûna dil dibêje.

⁴⁶«Û çima hûn ji min re dibêjin: ‹Ya Xudan*, Ya Xudan› û ew tiştên ku ez dibêjim, hûn nakin?

⁴⁷Ez nîşanî we bidim, ka her kesê ku tê ba min û peyvên* min dibihîze û wan tîne cih, wek kê ye:

⁴⁸Ew wek mirovekî ye ku xaniyek ava kir. Wî kola û kûr kir û bingeha xênî li ser latê danî. Gava lehî rabû, pêlên wê li xênî dan, lê nikaribûn xênî ji cih bilebitînin, çimkî ew saxlem hatibû avakirin.

⁴⁹Lê ewê ku peyva min dibihîze û nake, ew mîna mirovekî ye ku xaniyek li ser axê, bê bingeh ava kir. Lehiyê li xênî da û ew di cih de hilweşiya û ketina wî xaniyî gelek dijwar bû.»