Read Kurmanji Încîl, 2009 Yûhenna 4 Bible Online

Yûhenna 4 - Kurmanji Încîl, 2009 bible

Yûhenna 4

¹Dema Îsa hîn bû ku Fêrisiyan* bihîstiye, wî ji Yûhenna bêtir şagirt civandine û bi avê imad dike

²— lê belê ne Îsa bi xwe, bi tenê şagirtên wî imad dikirin —

³ew ji Cihûstanê* derket û dîsa çû Celîlê*.

⁴Di dema rêwîtiyê de diviya ku ew di Sameryayê* re derbas bibe.

⁵Ew hat bajarekî Sameryayê ku navê wî Sûxar bû. Ev der nêzîkî wê zeviyê bû ku Aqûb* dabû kurê xwe Ûsiv.

⁶Bîra Aqûb li wê derê bû. Îsa wusa ji rêwîtiyê westayî li kêleka bîrê rûnişt. Wext nîvro bû.

⁷Jineke Samerî* hat ku avê bikişîne. Îsa ji wê re got: «Avê bide min ez vexwim.»

⁸Şagirtên wî jî çûbûn bajêr ku tiştên xwarinê bikirrin.

⁹Jinika Samerî jê re got: «Çawa dibe ku tu ji min avê dixwazî? Tu Cihû yî û ez jî jinikeke Samerî me.» — Tu têkiliya Cihûyan bi Sameriyan re tune. —

¹⁰Îsa bersîva wê da û got: «Eger te bi dayîna Xwedê û yê ku ji te re dibêje: ‹Avê bide min ez vexwim› bizaniya, teyê jê bixwesta û wiyê ava jiyanê bida te.»

¹¹Jinikê jê re got: «Ezxadim, tiştekî te yê ku tu pê avê bikişînî tune û bîr jî kûr e! Tê ava jiyanê ji ku derê bînî?

¹²Ma tu ji bavê me Aqûb mezintir î, ku ev bîr daye me? Wî bi xwe, zarokên wî û pez û dewarên wî av jê vexwarine.»

¹³Îsa bersîv da û jê re got: «Her kesê ku ji vê avê vexwe, wê dîsa tî bibe.

¹⁴Lê kî ji ava ku ez bidimê vexwe, tu caran tî nabe. Belê ew ava ku ezê bidim wî, wê di dilê wî de ji bo jiyana herheyî bibe kaniyeke ava ku diherike.»

¹⁵Jinikê jê re got: «Ezxadim, vê avê bide min ku êdî ez tî nebim û neyêm ji vir avê nekişînim.»

¹⁶Îsa lê vegerand û jê re got: «Here gazî mêrê xwe bike û were vir.»

¹⁷Jinikê bersîva wî da û got: «Mêrê min tune.» Îsa jê re got: «Te rast got ku mêrê te tune,

¹⁸çimkî pênc mêrên te hebûn û yê ku niha tu pê re yî, ne mêrê te ye. Te ev rast got.»

¹⁹Jinikê jê re got: «Ezxadim, ez dibînim ku tu pêxemberek î.

²⁰Bav û kalên me li vî çiyayî perizîn*, lê hûn dibêjin cihê ku divê mirov lê biperize li Orşelîmê ye.»

²¹Îsa jê re got: «Sitiyê, ji min bawer bike, wext tê, ku hûnê ne li vî çiyayî û ne jî li Orşelîmê biperizin Bav*.

²²Hûn diperizin wî yê ku hûn nas nakin, lê em diperizin wî yê ku em nas dikin, çimkî xilasî ji Cihûyan tê.

²³Lê belê wext tê û niha ye: Yên ku bi rastî diperizin, ewê bi ruh û bi rastiyê biperizin Bav. Çimkî yên ku Bav li wan digere ew in ku bi vî awayî diperizin wî.

²⁴Xwedê ruh e û yên ku diperizin wî, divê bi ruh û bi rastiyê biperizin wî.»

²⁵Jinikê jê re got: «Ez dizanim ku Mesîh» — yê ku jê re ‹Yê Bijartî› dibêjin — «wê bê û gava ku ew bê, ewê her tiştî nîşanî me bide.»

²⁶Îsa jê re got: «Ez ê ku bi te re dipeyivim, ez ew im.»

²⁷Li ser vê yekê şagirtên Îsa hatin. Ew gelek şaş man ku ew bi jinekê re dipeyive, lê kesî negot: «Tu çi dixwazî?» an «Çima tu bi wê re dipeyivî?»

²⁸Îcar jinikê cerê xwe hişt, çû bajêr û ji xelkê re got:

²⁹«Werin, wî mirovî bibînin, ku hemû tiştên ku min berê kiribûn ji min re gotin. Gelo Mesîh ev e?»

³⁰Xelk ji bajêr derketin û ber bi Îsa ve dihatin.

³¹Di vê navê de şagirtên wî jê lava dikirin û digotin: «Mamoste, tiştekî bixwe!»

³²Lê Îsa ji wan re got: «Xwarineke min a ku hûn pê nizanin heye.»

³³Şagirtan ji hevdû pirsî: «Gelo kesekî jê re xwarin aniye?»

³⁴Îsa ji wan re got: «Xwarina min ew e, ku ez daxwaza wî yê ku ez şandime bikim û karên wî pêk bînim.

³⁵Ma hûn bi xwe nabêjin: ‹Hê ji dema dirûnê re çar meh hene›. Va ye, ez ji we re dibêjim, çavên xwe hildin û li zeviyên ku zer bûne, ji dirûtinê re amade ne binêrin.

³⁶Yê ku didirû heqê xwe distîne û ji bo jiyana herheyî ber dicivîne, da hem ê ku diçîne û hem ê ku didirû bi hev re dilgeş bibin.

³⁷Çimkî li vir peyva* ‹Yek diçîne û yek didirû› rast e:

³⁸Min hûn şandin, da ku hûn zeviya ku hûn di ber de nexebitîne bidirûn; hinekên din di ber de xebitîn û hûn li ser xebata wan rûniştin.»

³⁹Gelek Sameriyên ku ji wî bajarî bûn, li ser şahidiya jinikê ya ku digot: «Hemû tiştên ku min berê kiribûn wî ji min re gotin», bawerî bi Îsa anîn.

⁴⁰Îcar dema ku Samerî hatin ba wî, jê lava kirin ku ew li ba wan bimîne. Ew jî du rojan li wê derê ma.

⁴¹Gelekên din jî li ser gotina wî bawerî anîn

⁴²û wan ji jinikê re got: «Êdî bawerkirina me ne li ser gotina te ye, çimkî me bi xwe bihîst û em dizanin ku bi rastî jî Xilaskarê dinyayê ev e.»

⁴³Piştî van herdu rojan Îsa ji wir çû Celîlê.

⁴⁴Îsa bi xwe bûbû şahid ku siyaneta* pêxemberekî li welatê wî tune.

⁴⁵Îcar dema ku ew hat Celîlê, Celîliyan ji dil ew qebûl kir. Çimkî ew bi xwe jî li Orşelîmê beşdarî Cejna* Derbasbûnê bûbûn û tiştên ku wî kiribûn, dîtibûn.

⁴⁶Ew dîsa hat Qenaya Celîlê ku wî lê av kiribû şerab. Li wir karmendekî padîşah hebû ku kurê wî li Kefernahûmê nexweş bû.

⁴⁷Dema wî bihîst ku Îsa ji Cihûstanê hatiye Celîlê, ew hat ba Îsa û jê lava kir ku kurê wî qenc bike; çimkî ew li ber mirinê bû.

⁴⁸Îsa ji wî re got: «Heta ku hûn nîşan û karên mezin nebînin, hûn qet bawer nakin.»

⁴⁹Karmendê padîşah jê re got: «Ezbenî, beriya ku kurikê min bimire, xwe bigihîne ser.»

⁵⁰Îsa lê vegerand û got: «Here, kurê te dijî.» Mirov bi peyva* ku Îsa jê re gotibû bawer kir û çû.

⁵¹Hê ew negihîştibû jêr, xulamên wî hatin pêşiya wî û jê re gotin: «Kurê te dijî.»

⁵²Îcar wî ji xulamên xwe pirsî, ka kurê wî di kîjan saetê de ber bi qencbûnê ve çûye. Wan jê re got: «Duh piştî nîvro saet di yekê de, tayê ew berda.»

⁵³Hingê bavê kurik fêm kir ku tam di wê saetê de Îsa jê re gotibû: «Kurê te dijî.» Îcar wî û tevahiya maliyên wî bawerî anîn.

⁵⁴Ev nîşana diduyan bû ku çaxê Îsa ji Cihûstanê hatibû Celîlê çêkir.