Read La Sankta Biblio esparanto Psalmo 102 Bible Online

Psalmo 102 - La Sankta Biblio esparanto bible

Psalmo 102

¹Preĝo de mizerulo, kiam li perdas la fortojn kaj elverŝas antaŭ la Eternulo sian malĝojon. Ho Eternulo, aŭskultu mian preĝon; Kaj mia krio venu al Vi.

²Ne kaŝu antaŭ mi Vian vizaĝon en la tago de mia suferado; Klinu al mi Vian orelon; En la tago, kiam mi vokas, rapide aŭskultu min.

³Ĉar pasis kiel fumo miaj tagoj, Kaj miaj ostoj ĉirkaŭbrulis kiel en forno.

⁴Falĉiĝis kiel herbo kaj sekiĝis mia koro, Ĉar mi forgesis manĝi mian panon.

⁵De la voĉo de mia plorado Algluiĝis miaj ostoj al mia karno.

⁶Mi similiĝis al pelikano en la dezerto, Mi fariĝis kiel noktuo en ruinoj.

⁷Mi ne dormas, Kaj mi estas kiel birdo solulo sur tegmento.

⁸Ĉiutage insultas min miaj malamikoj, Miaj mokantoj ĵuras per mi.

⁹Ĉar cindron mi manĝis kiel panon, Kaj mian trinkaĵon mi miksis kun larmoj,

¹⁰Kaŭze de Via kolero kaj indigno; Ĉar Vi min levis kaj ĵetis.

¹¹Miaj tagoj malaperas kiel ombro, Kaj mi sekiĝas kiel herbo.

¹²Sed Vi, ho Eternulo, restas eterne; Kaj la memoro pri Vi restas de generacio al generacio.

¹³Vi leviĝos, Vi korfavoros Cionon; Ĉar estas tempo por ĝin kompati, ĉar venis la tempo.

¹⁴Ĉar Viaj sklavoj ekamis ĝiajn ŝtonojn, Ĉarma estas por ili ĝia polvo.

¹⁵Kaj ektimos popoloj la nomon de la Eternulo, Kaj ĉiuj reĝoj de la tero Vian gloron.

¹⁶Ĉar la Eternulo rekonstruis Cionon, Kaj aperis en Sia gloro.

¹⁷Li Sin turnis al la preĝo de la forlasitoj, Kaj ne forpuŝis ilian petegon.

¹⁸Ĉi tio estos skribita por estontaj generacioj; Kaj rekreita popolo gloros la Eternulon.

¹⁹Ĉar Li rigardis malsupren el Sia sankta altaĵo, El la ĉielo la Eternulo direktis rigardon al la tero,

²⁰Por aŭdi la ĝemon de malliberulo, Por liberigi la kondamnitajn al morto;

²¹Por ke oni rakontu en Cion pri la nomo de la Eternulo Kaj en Jerusalem pri Lia gloro,

²²Kiam kolektiĝos kune la popoloj kaj regnoj, Por servi al la Eternulo.

²³Li lacigis en la vojo miajn fortojn, Li mallongigis miajn tagojn.

²⁴Mi diras: Ho mia Dio, ne forprenu min en la mezo de miaj tagoj, Vi, kies jaroj estas de generacio al generacio.

²⁵En antikveco Vi fondis la teron; Kaj la ĉielo estas la faro de Viaj manoj.

²⁶Ili pereos, sed Vi restos; Kaj ĉiuj ili eluziĝos kiel vesto, Kiel veston Vi ilin ŝanĝos, kaj ili ŝanĝiĝos.

²⁷Sed Vi restas la sama, Kaj Viaj jaroj ne finiĝos.

²⁸La filoj de Viaj sklavoj restos, Kaj ilia semo fortikiĝos antaŭ Vi.