Read La Sankta Biblio 1926 esparanto Psalmaro 104 Bible Online

Psalmaro 104 - La Sankta Biblio 1926 esparanto bible

Psalmaro 104

¹Benu, ho mia animo, la Eternulon. Ho Eternulo, mia Dio, Vi estas tre granda, De majesto kaj beleco Vi estas vestita;

²Vi, kiu estas ĉirkaŭkovrita de lumo kiel de vesto, Kiu sternas la ĉielon kiel tapiŝon;

³Kiu aranĝas sur la akvo Siajn ĉambrojn, Kiu faras la nubojn Lia veturilo; Kiu iras sur la flugiloj de la vento;

⁴Kiu faras la ventojn Liaj senditoj, Flamantan fajron Liaj servantoj;

⁵Kiu fondis la teron sur ĝiaj fundamentoj, Ke ĝi neniam ŝanceliĝos.

⁶La abismon Vi kovris kiel per vesto, Sur la montoj staras akvo;

⁷De Via minaco ĝi kuras, De la voĉo de Via tondro ĝi forrapidas.

⁸Ĝi leviĝas sur montojn, malleviĝas sur valojn, Al tiu loko, kiun Vi destinis por ĝi.

⁹Vi faris limon, kiun ĝi ne superpaŝos, Por ke ĝi ne revenu por kovri la teron.

¹⁰Vi sendas fontojn al la riveroj, Kiuj iras inter montoj;

¹¹Ili trinkigas ĉiujn kampajn bestojn; Sovaĝaj azenoj kvietigas sian soifon.

¹²Apud ili loĝas la birdoj ĉielaj, El inter la branĉoj ili sonigas sian voĉon.

¹³Vi trinkigas la montojn el Viaj ĉambroj; Per la produktoj de Viaj faroj satiĝas la tero.

¹⁴Vi kreskigas herbon por la bruto, Kaj verdaĵon, kiu servas al la homo, Por elirigi panon el la tero.

¹⁵Kaj la vino gajigas la koron de la homo, La vizaĝo brilas de la oleo, Kaj la pano fortikigas la koron de la homo.

¹⁶Satiĝas la arboj de la Eternulo, La cedroj de Lebanon, kiujn Li plantis;

¹⁷Kaj tie nestas birdoj; Cikonio havas sian loĝejon sur abioj;

¹⁸La altaj montoj estas por la ibeksoj, La rokoj estas rifuĝejo por la hirakoj.

¹⁹Li aranĝis la lunon laŭ la partoj de tempo; La suno scias sian subiron.

²⁰Vi sendas mallumon, kaj fariĝas nokto, Dum kiu vagas ĉiuj arbaraj bestoj;

²¹La leonidoj krias pri rabakiro, Por peti de Dio sian manĝaĵon.

²²Kiam leviĝas la suno, Ili sin kaŝas kaj kuŝiĝas en siaj loĝejoj.

²³Eliras homo por sia okupiĝo, Por sia laboro ĝis la vespero.

²⁴Kiel multaj estas Viaj faroj, ho Eternulo! Ĉion Vi faris kun saĝo; La tero estas plena de Viaj faritaĵoj.

²⁵Jen la maro, granda kaj vasta: Tie estas rampaĵoj sennombraj, Bestoj malgrandaj kaj grandaj;

²⁶Tie iras ŝipoj; Tie estas la levjatano, kiun Vi kreis, ke ĝi tie ludu.

²⁷Ĉiuj ili atendas de Vi, Ke Vi donu al ili manĝon en ĝia tempo.

²⁸Vi donas al ili, ili kolektas; Vi malfermas Vian manon, kaj ili satiĝas de bonaĵo.

²⁹Vi kaŝas Vian vizaĝon, tiam ili ektimas; Vi forprenas ilian spiriton, Tiam ili mortas kaj revenas al sia polvo.

³⁰Vi sendas Vian spiriton, tiam ili kreiĝas; Kaj Vi renovigas la vizaĝon de la tero.

³¹Gloro al la Eternulo estu eterne; La Eternulo ĝoju pri Siaj faritaĵoj.

³²Li ekrigardas la teron, kaj ĝi tremas; Li ektuŝas la montojn, kaj ili fumiĝas.

³³Mi kantados al la Eternulo, dum mi vivos; Mi muzikados al mia Dio, dum mi estos.

³⁴Agrabla estu al Li mia meditado; Mi ĝojos pri la Eternulo.

³⁵Malaperu pekuloj de sur la tero, Kaj malvirtuloj ne plu ekzistu. Benu, ho mia animo, la Eternulon. Haleluja!