Read Lamkang Псалми 77 Bible Online

Псалми 77 - Lamkang bible

Псалми 77

¹Внимавајте луѓе Мои на законот Мој, нека чуе увото ваше што зборува устата Моја.

²Ја отворам устата своја за парабола и ќе зборувам за непознатите работи од старо време.

³Сѐ чувме и дознавме и што ни раскажуваа татковците наши,

⁴не остана сокриено од нивните деца, зашто на идниот род му се раскажуваше славата на Господа и силата Негова, и чудесата Негови што Он ги изврши.

⁵Он подигна сведоштво во Јакова и положи закон во Израилот, и им заповеда на татковците наши сето тоа да им го објават на децата свои,

⁶за да знае идниот род, децата, што ќе се родат, та и тие во свое време да им раскажуваат на своите деца,

⁷да ги полагаат надежите свои на Бога, да не ги забораваат делата Божји, да ги чуваат Неговите заповеди

⁸и да не бидат како татковците нивни — род упорен и бунтовен, непостојан по срце и не му остана верен на Бога со духот свој.

⁹Синовите Ефремови, вооружени, стрелајќи со лакови, отстапија во денот на битката:

¹⁰тие не го запазија заветот на Бога и не сакаа да одат по Неговиот закон.

¹¹Ги заборавија Неговите добрини и чудеса, што им ги беше покажал,

¹²чудесата што пред очите на нивните татковци ги направи во Египетската земја, во полето Танеос;

¹³го раздвои морето и ги преведе преку него, и ги постави водите како мев;

¹⁴дење ги водеше со облак, а по цела ноќ — со огнена светлина;

¹⁵разби карпа во пустињата и ги напои како од голема бездна.

¹⁶Од карпата изведе вода, и води потекоа како реки.

¹⁷Но тие продолжуваа и понатаму да грешат пред Него и да Ги огорчуваат Севишниот во пустињата:

¹⁸го искушуваат Бога со срцето свое, барајќи храна за своите души,

¹⁹па го нападнаа Бога, велејќи »Може ли Бог да приготви трпеза во пустиња?«

²⁰Ете, Он удри во карпата — и бликнаа води, потекоа потоци. Може ли Он да му даде и леб, може ли да му приготви трпеза на Својот народ?

²¹Поради ова што го чу, Господ ги презре и пламна во гнев, и оган се разгоре против Јакова и гнев се крена против Израилот,

²²затоа што не поверуваа во Бога и не се надеваат на спасението од Него.

²³Он им заповеда на облаците одозгора и се отворија вратите на небесата,

²⁴па ги одожди со мана за храна, и им даде леб небесен.

²⁵Леб ангелски јадеше човекот: Он им испрати храна до наситување.

²⁶Го раздвижи од небото јужниот ветар и со силата Своја го дотера југозападниот ветар,

²⁷па ги одожди со месо како со прав и со птици пернати како со песок морски:

²⁸ги нафрла среде нивниот табор, околу нивните живеалишта,

²⁹и тие јадеаи се заситија: и тоа што го сакаа, им го даде.

³⁰Но уште не беше минала нивната желба, и храната уште им беше во устата нивна,

³¹а гневот Божји дојде врз нив, ги уби нивните најсилни и Израилевите момчиња ги погуби.

³²При сето тоа тие продолжуваа да грешат и не поверуваа во чудесата Негови.

³³И така им минеа дните нивни во суета и годините нивни во смутови.

³⁴Кога ги убиваше, тогаш Го бараа, се обрнуваа и прибегнуваа кон Бога,

³⁵и се сеќаваа дека Бог е нивни помошник и дека Севишниот Бог е нивни избавител:

³⁶и со устата своја Го мамеа, а со јазикот свој лажеа пред Него;

³⁷но срцето нивно не Му беше наполно верно, и тие не беа цврсти во заветот Негов.

³⁸Но Он, Милостивиот, им го простуваше гревот и не ги истребуваше, многупати ја отстрануваше јароста Своја и не го разгоруваше сиот Свој гнев:

³⁹но Он знаеше дека се тие тело и здив што оди и не се враќа.

⁴⁰Колкупати Го беа загорчувале во пустињата и Го беа разгневувале во безводната земја!

⁴¹И отстапуваа и одново Го искушуваа Бога и Го раздразнуваа Светецот Израилев;

⁴²не се сеќаваа на Неговата рака, ни на денот кога Он ги избави од оној, што ги оскрбуваше;

⁴³кога ги покажа во Египет Своте знаци и во полето Тенеос — Своите чудеса;

⁴⁴и ги претвори реките нивни и потоците нивни во крв, за да не можат да пијат;

⁴⁵испрати на нив бубачки да ги боцкаат и жаби да ги погубуваат;

⁴⁶житото нивно го предаде на гасеници и трудот нивни на скакулци;

⁴⁷лозјата им ги исчука со град и смоквите нивни — со слана.

⁴⁸и добитокот нивни го уништи со град, а имотот нивни — со оган;

⁴⁹го испрати врз нив гневот на јароста Своја, јарост, и гнев, и маки — одред зли ангели;

⁵⁰го отвори патот на Својот гнев, не ги поштеди од смрт ни душите нивни и добитокот нивни го предаде на помор;

⁵¹уништи сѐ што беше првородено во Египет, привините од нивниот труд во Храмовите населби.

⁵²Тогаш го поведе Својот народ како овци, и ги водеше како стадо преку пустињата:

⁵³ги водеше сигурно, и тиене се уплашија; непријателите нивни ги покри морето —

⁵⁴и Ги воведе во светата Своја гора, онаа, која десницата Негова ја беше придобила;

⁵⁵и ги изгони од пред лицето нивно народите, а земјата им ја раздели со жреб во нивно наследство, и ги насели Израилевите колена во полињата нивни.

⁵⁶Но Тие го искушуваа и Го огорчуваа Бога Севишниот и не ги пазеа наредбите Негови.

⁵⁷Отстапија и се оттргнаа како татковците нивни, се претворија во искривен лак.

⁵⁸Го ѕразгневуваа на ридовите свои и со своите идоли Го раздразнуваа.

⁵⁹Бог го чу тоа, ги презре и многу го понизи Израилот;

⁶⁰ја отфрли скинијата во Силом, во која се всели Он меѓу луѓето;

⁶¹и ја предаде во ропство нивната крепост и убавината нивна во рацете на непријателот;

⁶²па го предаде Својот народ на меч и го презре Своето наследство.

⁶³Момчињата нивни оган ги голташе, и за девиците нивни немаше брачни песни;

⁶⁴свештениците нивни паѓаа од меч, и вдовиците нивни не беа оплакувани.

⁶⁵Тогаш се разбуди Господ како од сон, како јунак од вино совладан,

⁶⁶и ги порази непријателите Свои од зад грб и ги предаде на вечен срам.

⁶⁷И го отфрли Јосифовиот шатор и не го избра коленото Ефермово,

⁶⁸туку го избра коленото Јудино, гората Сион, која ја возљуби.

⁶⁹И изгради светилиште Свое како небото и како земјата го утврди за секогаш,

⁷⁰и го избра Давида својот слуга, го зеде од овчите стада,

⁷¹и од овците што се јагнат го доведе за да го пасе народот Негов, Јакова, и Израилот, наследството Негово.

⁷²И Он ги пасеше со чисто срце и ги водеше со Својата мудра рака.