Read Lamkang 1 Царства 20 Bible Online

1 Царства 20 - Lamkang bible

1 Царства 20

¹Давид избега од Нават, кој е во Рама, и дојде, па му рече на Јонатана: »Што направив јас, во што сум виновен, со што згрешив пред татко ти, та ја бара душата моја?«

²Му одговори Јонатан: »Не, ти нема да умреш; ете, татко ми на врши ништо, било големо, било мало, без да им јави на ушите мои; зашто татко ми ќе го крие тоа од мене тоа? Тоа нема да биде.«

³Давид се колнеше и говореше: »Татко ти добро знае, дека јас најдов благонаклоност за очите твои, затоа си вели: ‚нека не знае за тоа Јонатан, за да не се огорчи;‘ но жив е Господ и жива е душата твоја — само еден чекор има меѓу мене и смртта.«

⁴Јонатан му рече на Давида: »Што сака душата твоја, јас ќе го сторам тоа за тебе.«

⁵Тогаш Давид му рече на Јонатана: »Ете, утре е нов месец, и јас треба да седам со царот на трпезата; но пушти ме, и јас ќе се сокријам во полето до вечерта на третиот ден.

⁶Ако татко ти запраша за мене, ти кажи: ‚Давид ме замоли да отиде во својот град Витлеем, зашто таму се врши годишно принесување на жртва за сиот негов род.‘

⁷Ако на тоа тој каже: ‚добро‘, твојот роб ќе има мир; ако, пак, се разгневи, тогаш знај, дека тој намислил нешто лошо.

⁸А ти стори милост на твојот слуга, — зашто ти го прими слугата свој во завет Господов со тебе, — и ако има некоја вина во мене, убиј ме; зошто да ме водиш кај татко ти?«

⁹Јонатан одговори: »Тоа нема да стане со тебе; зашто, ако навистина дознаам, дека татко ми решил да ти направи нешто лошо, зар нема да ти јавам за тоа?«

¹⁰Тогаш Давид му рече на Јонатана: »Кој ќе ми соопшти, ако татко ти одговори налутено?«

¹¹Јонатан му рече на Давида: »Ајде да одиме во полето.« И обајцата излегоа во полето.

¹²Јонатан му рече на Давида: »Жив Господ, Бог Израилев! Утре во ова време, или другиот ден, ќе разберам од татко ми; и ако е тој балгонаклонет кон Давида, и ако јас уште тогаш не испратам при тебе и не ти јавам пред ушите твои,

¹³тоа и тоа нека направи Господ со Јонатана и уште повеќе да додаде зло, и тоа ќе го соопштам до ушите твои, и ќе те пуштам; тогаш оди си со мир, и Господ нека биде со тебе, како што беше со татко ми!

¹⁴Но и ти, ако бидеш уште жив, направи ми милост Господова.

¹⁵Ако, пак, умрам, не ја одземај милоста своја од домот мој никогаш, дури ни тогаш, кога Господ ќе ги истреби од лицето на земјата сите непријатели Давидови.«

¹⁶Така склучи Јонатан завет со домот Давидов и рече: »Господ нека им врати на непријателите Давидови!«

¹⁷Јонатан пак му се заколна на Давида во љубовта своја кон него, бидејќи го сакаше како душата своја.

¹⁸И му рече Јонатан: »Утре е нов месец, и ќе запрашаат за тебе, бидејќи местото твое нема да биде зафатено;

¹⁹затоа на третиот ден слези и оди брзо на местото, каде што се криеше порано, и седни кај каменот Азел;

²⁰јас, пак, ќе пуштам кон таа страна три стрели, како ѓоа стрелам во цел;

²¹потоа ќе испратам едно момче, на кого ќе му кажам: ‚оди, најди ги стрелите‘, и ако му кажам на момчето: — на, стрелите се зад тебе, земи ги, дојди при мене, бидејќи има мир за тебе, и, жив ми Господа, нема ништо да ти стане;

²²ако, пак, му кажам вака на момчето: ‚на, стрелите се пред тебе‘ оди си, бидејќи Господ те пушта;

²³а за тоа, за кое говоревме јас и ти, Господ е сведок меѓу мене и тебе засекогаш.«

²⁴Давид се сокри во полето. Настапи нов месец, и царот седна да руча.

²⁵Царот седна на местото свое, како секогаш, на седиштето до ѕидот. Јонатан стана, и Авенир седна до Саула; а местото на Давида остана празно.

²⁶Тој ден Саул не кажа ништо, зашто си помисли, дека е тоа случајно, дека е Давид нечист, не се исчистил.

²⁷Настапи и вториот ден на новиот месец, а местото на Давида остануваше празно. Тогаш Саул му рече на синот свој Јонатан: »Зошто синот Есеев не дојде на ручек ниту вчера, ниту денес?«

²⁸Јонатан му одговори на Саула: »Давид измоли од мене да отиде во Витлеем,

²⁹велејќи: ‚Пушти ме, бидејќи имаме во градот родбинско принесување жртва, и брат ми ме покани; затоа, ако сум нашот благонаклоност во очите твои, да отидам и да се видам со браќата свои,‘ затоа тој и не дојде на царскиов ручек.«

³⁰Тогаш Саул многу се разгневи на Јонатана и му рече: »Недостоен и непокорен сине! Зар не знам дека си се здружил со Јесеевиот син за срам, на себе си и за срам на мајка си!

³¹Зашто во сите денови, додека Есеевиот син ќе живее во земјата, нема да опстанеш ни ти, ни царството твое; а сега испрати и доведи го при мене, бидејќи е осуден на смрт.«

³²Јонатан му одговори на татка си Саула и му рече: »Зошто да се убива? Што направил?«

³³Тогаш Саул фрли копје врз него, за да го убие. Тогаш Јонатан разбра, дека татко му решил да го убие Давида.

³⁴Јонатан стана од трпезата многу разгневен и не ручаше на другиот ден од новиот месец, зашто тагуваше за Давида, а и затоа што татко му го навреди.

³⁵На другиот ден изутрина Јонатан излезе на полето, во времето, што му го беше определил на Давида, и едно мало момче со него.

³⁶И тој му рече на момчето: »Трчи, барај ги стрелите, што ги пуштам.« Момчето се затрча, а тој ги пушташе стрелите така, што тие летаа подалеку од момчето.

³⁷И момчето се затрча натаму, на каде што Јонатан ги пушташе стрелите, и Јонатан викна по момчето и рече: гледај, стрелата е пред тебе.

³⁸Јонатан, пак, викаше по момчето: »Трчај побрзо, не се запирај.« И момчето ги собра Јонатановите стрели и дојде при господарот свој.

³⁹А момчето не знаеше ништо; само Јонатан и Давид знаеја, каква е работата.

⁴⁰Тогаш Јонатан му го даде оружјето свое на момчето, што беше со него, и му рече: »Оди и однеси го во градот.«

⁴¹Момчето отиде, а Давид се исправи од кон југ и падна ничкум на земјата и трипати се поклони; и се бакнаа тие еден со друг, и обајцата плачеа заедно, но Давид повеќе плачеше.

⁴²Јонатан му рече на Давида: »Оди со мир; а тоа, во кое се колневме двајцата во името Господово, велејќи: ‚Господ да биде меѓу мене и тебе, меѓу моето семе и твоето семе‘, нека биде засекогаш.«

⁴³Давид стана и замина, а Јонатан се врати во градот.