Read Свето Писмо: Стандардна Библија 2006 (со девтероканонски книги) Јов 9 Bible Online

Јов 9 - Свето Писмо: Стандардна Библија 2006 (со девтероканонски книги) bible

Јов 9

¹На тоа одговори Јов и рече:

²„Навистина знам дека е тоа така; но како ќе се оправда човек пред Бога?

³Ако сака да влезе во спор со Него, нема да Му одговори ни на едно од илјада.

⁴Тој е мудар по срце и моќен по сила; кој станувал против Него и останувал во спокојство?

⁵Тој ги преместува планините, а тие тоа не го знаат: ги превртува во гневот Свој;

⁶ја поместува Земјата од местото нејзино, и столбовите ѝ треперат;

⁷ќе му каже на сонцето, — и тоа не изгрева, и ѕвездите небески, под клуч ги става.

⁸Тој Сам ги распнува небесата и оди по морските бранови;

⁹Тој ги создал Големата Мечка, Орион и Плејадите и ѕвездите на јужното небо;

¹⁰врши големи дела, неиспитливи и чудесни, и безбројни се Неговите чуда.

¹¹Ете, Тој оди пред мене, и јас не можам да Го видам; Тој минува, а јас не Го забележувам.

¹²Ако земе нешто, кој ќе Му забрани? Кој смее да Му рече: што правиш?

¹³Бог нема да го сопре гневот Свој; пред Него ќе паднат поклониците на гордоста.

¹⁴Како тогаш јас да Му одговорам, какви зборови против Него да изустам!?

¹⁵Дури и да сум прав, нема да приговарам, туку Судијата мој за милост ќе Го молам.

¹⁶И кога на гласот мој би се одзвал, немаше да поверувам дека ги чул зборовите мои Оној,

¹⁷Кој во виор ме поразува и без вина ги умножува раните мои;

¹⁸не ми дава да здивнам, а со горчила ме исполнува.

¹⁹Ако станува збор за сила, Тој е најсилниот; кој ќе се спротивстави на Неговиот суд?

²⁰Ако почнам да се оправдувам, самата уста ќе ме обвини; ако сум невин, Тој ќе ме прогласи за виновен.

²¹А дали сум невин, и јас самиот веќе не знам, животот свој го презирам.

²²Сеедно е; затоа реков дека Тој го погубува и невиниот, и виновниот;

²³кога несреќата доаѓа одненадеж и убива невини, со невиноста на чесните Тој се подбива.

²⁴Земјата е препуштена во рацете на нечестивите. Тој им ги покрива очите на нејзините судии. Ако Тој не е, тогаш кој е?

²⁵Деновите мои се побрзи од гласник, далеку бегаат, за нив добро нема;

²⁶поминуваат како чамци од трска, како орел што се спушта врз плен.

²⁷Ако речам: ‚Ќе ги заборавам тагите свои, ќе го отстранам својот мрачен изглед и ќе закрепнам,‘

²⁸од сите мои маки ужас ме опфаќа, зашто знам дека нема да ме оправдаш.

²⁹Ако сум, пак, виновен, зошто тогаш залудо се измачувам?

³⁰Да се измиев со снежна вода и сосема да ги исчистев рацете свои,

³¹и тогаш Ти в тиња ќе ме турнеше, па ќе се згнасат од мене и алиштата мои.

³²Зашто Тој не е човек, како што сум јас, та да можам да Му одговорам и да отидам со Него на суд!

³³Меѓу нас нема посредник што би ја ставил раката своја врз двајцата.

³⁴Нека го тргне Тој од мене жезолот Свој, и стравот Негов да не ме застрашува,

³⁵тогаш би зборувал без да се плашам од Него, но тоа не е така, зашто јас сум самиот со себе.“