Read Свето Писмо: Стандардна Библија 2006 (со девтероканонски книги) Лука 7 Bible Online

Лука 7 - Свето Писмо: Стандардна Библија 2006 (со девтероканонски книги) bible

Лука 7

¹И кога ги заврши зборовите Свои кон народот, што слушаше, влезе во Капернаум.

²Еден стотник имаше слуга, кого многу го сакаше, а слугата беше тешко болен на умирање.

³Па штом слушна за Исус, ги прати кај Него старешините јудејски, молејќи Го да дојде и да го спаси слугата негов.

⁴А тие, кога дојдоа кај Исус, Го молеа усрдно и велеа: „Достоен е да му го направиш тоа,

⁵зашто го сака нашиот народ и синагогата тој ни ја направи.“

⁶И тргна Исус со нив. А кога беа веќе близу до куќата, стотникот ги прати пријателите свои кај Него, говорејќи: „Господи, не труди се, зашто не сум достоен да влезеш под мојот покрив;

⁷затоа и сам себе не се сметав достоен да дојдам кај Тебе; туку кажи само збор и мојот слуга ќе оздрави;

⁸зашто и јас сум човек под власт, а имам и потчинети војници; па кога ќе му речам на еден од нив: ‚Оди!‘ — и тој оди; на другиот: ‚Дојди!‘ — и тој доаѓа; и на слугата свој: ‚Направи тоа‘ — и тој прави.“

⁹Штом го слушна тоа, Исус се зачуди и кога се заврте кон народот, што врвеше по Него, рече: „Ви велам, ни во Израел не најдов толку голема вера!“

¹⁰А кога испратените се вратија, го најдоа болниот слуга здрав.

¹¹Потоа отиде во градот наречен Наин; и со Него одеа Неговите ученици и многу народ.

¹²А кога се приближи до градската порта, ете, изнесуваа мртовец, единствен син на мајка си, а таа беше вдовица; и многу народ од градот одеше со неа.

¹³Штом ја виде Господ, се сожали на неа, па ѝ рече: „Не плачи!“

¹⁴И кога се приближи, се допре до носилото; носачите застанаа, а Тој рече: „Момче, тебе ти велам, стани!“

¹⁵Мртовецот се подигна и седна, па почна да зборува; и Тој го предаде на мајка му.

¹⁶И страв ги обзеде сите, и Го славеа Бога и велеа: „Голем пророк се јави меѓу нас“ и „Бог го посети Својот народ.“

¹⁷И се разнесе овој глас за Него по цела Јудеја и по целата околина.

¹⁸И му соопштија на Јован учениците негови за сето тоа.

¹⁹Јован, пак, повика двајца свои ученици и ги испрати кај Исус, говорејќи: „Ти ли си Оној што треба да дојде, или друг да чекаме?“

²⁰И кога дојдоа кај него, тие Му рекоа: „Јован Крстителот нѐ прати кај Тебе, велејќи: ‚Ти ли си Оној што треба да дојде, или друг да чекаме?‘“

²¹Во тој час Тој исцели мнозина од болести, и од рани, и од демони, и на мнозина слепи им подари вид.

²²И им одговори Исус и рече: „Одете и кажете му на Јован што видовте и што чувте: слепи прогледуваат, куци проодуваат; лепрозни се очистуваат, глуви прослушуваат, мртви воскреснуваат и на бедни им се проповеда Евангелието;

²³и блажен е оној кој не ќе се соблазни поради Мене.“

²⁴А кога си отидоа учениците Јованови, Тој почна да му зборува на народот за Јован: „Што излеговте да видите во пустината? Трска ли, што се лулее од ветар?

²⁵Но, што излеговте да видите? Човек ли, облечен во меки алишта? Ете, оние што се облекуваат убаво и живеат богато, по царски палати се.

²⁶Туку, што излеговте да видите? Пророк ли? Да, Јас ви велам, и повеќе од пророк.

²⁷Овој е, за кого што е напишано: ‚Ете, јас го испраќам пред лицето Твое ангелот Мој, што ќе го приготви патот Твој пред Тебе.‘

²⁸Зашто ви велам: меѓу родените од жена нема ниеден поголем пророк од Јован Крстител; но најмалиот во царството Божјо е поголем од него.“

²⁹И сите луѓе, што слушаа, па и цариниците, ја познаа Божјата праведност, крштавајќи се со крштавањето Јованово;

³⁰а фарисеите и закониците ја отфрлија Божјата волја за нив, и не се крстија од него.

³¹„Со кого да ги споредам луѓето од овој род? И кому се слични?

³²Тие личат на деца што седат по пазариштата и викаат едно на друго, велејќи: ‚Ви свиревме, а вие сепак не игравте; ви пеевме жални песни и сепак не плачевте!‘

³³Зашто, дојде Јован Крстителот, кој ниту леб јаде, ниту вино пие, а вие велите: ‚Демонот е во него.‘

³⁴Дојде Синот Човечки, Кој јаде и пие, а вие велите: ‚Еве човек ненаситлив и пијаница, пријател на цариниците и грешниците!‘

³⁵А Мудроста беше оправдана од сите нејзини чеда.“

³⁶Еден од фарисеите Го покани да јаде со него; и Тој, кога влезе во куќата на фарисејот, седна на трпеза.

³⁷И ете, една жена од градот, која беше грешница, штом дозна дека Тој седи на трпеза во куќата на фарисејот, донесе сад од алабастер со миро;

³⁸па застана одзади покрај Неговите нозе, плачејќи почна да ги мие нозете Негови со солзи и ги триеше со косата своја; и ги целиваше и помазуваше со миро.

³⁹А кога го виде тоа фарисејот, што Го беше поканил, рече во себе, велејќи: „Кога Овој би бил пророк, би знаел која е и каква е оваа жена што Го допира, зашто таа е грешница.“

⁴⁰Му одговори Исус и рече: „Симоне, имам нешто да ти кажам.“ А тој рече: „Кажи, Учителе!“

⁴¹Исус му рече: „Некој заемодавец имаше двајца должници: едниот му должеше петстотини денарии, а другиот педесет.

⁴²Но бидејќи немаа да му вратат, тој им ги подари на обајцата. Кажи Ми, кој од нив повеќе ќе го милува?“

⁴³Симон одговори и Му рече: „Мислам оној, кому повеќе му подарил.“ А Тој му рече: „Право пресуди.“

⁴⁴И тогаш се сврте кон жената, па му рече на Симон: „Ја гледаш ли оваа жена? Влегов во твојот дом, ти ни вода за нозете не Ми даде, а таа со солзи Ми ги обли нозете и со косата своја ги истри.

⁴⁵Ти не ми даде целив, а таа, откако влегов, не престана да ги целива нозете Мои.

⁴⁶Ти со миро не ја помаза главата Моја, а таа со миро ги помаза нозете Мои.

⁴⁷Затоа ти велам: нејзе ѝ се простени многу гревови, зашто покажа многу љубов. А кому му е простено малку, тој мала љубов има.“

⁴⁸Нејзе, пак, ѝ рече: „Простени ти се гревовите!“

⁴⁹А оние што седеа со Него на трпезата, почнаа да говорат во себе: „Кој е Овој што и гревови простува?“

⁵⁰На жената пак ѝ рече: „Верата твоја те спаси; оди си во мир!“