Read Свето Писмо: Стандардна Библија 2006 (со девтероканонски книги) Дела 27 Bible Online

Дела 27 - Свето Писмо: Стандардна Библија 2006 (со девтероканонски книги) bible

Дела 27

¹Кога беше одлучено да отпловиме за Италија, Павле и неколку други затвореници ги предадоа на еден стотник, по име Јулиј, од царската чета.

²Се качивме на една адрамитски кораб, кој требаше да плови покрај азиските места, и така отпловивме. Со нас беше Аристарх, Македонец од Солун.

³На другиот ден стигнавме во Сидон. И Јулиј, кој постапуваше со Павле човекољубиво, му дозволи да појде до пријателите свои, за да се погрижат за него.

⁴Кога тргнавме оттаму, пловевме во заветрината на Кипар, бидејќи ветровите дуваа спротивно,

⁵и, откако го препловивме морето покрај Киликија и Памфилија, стигнавме до Мира Ликиска.

⁶Таму стотникот најде еден александриски кораб, кој пловеше за Италија, и нѐ префрлија во него.

⁷И пловејќи полека многу дни, одвај стигнавме до Крит. Бидејќи ветрот нѐ спречуваше да влеземе таму, допловивме под Крит покрај Салмона.

⁸И, откако со мака пловевме покрај неа, стигнавме до едно место, наречено Добри Пристаништа, близу кое се наоѓаше градот Ласеја.

⁹Откако мина многу време и пловењето стана веќе многу поопасно, а и постот беше веќе минал, Павле ги опомена

¹⁰и им рече: „Гледам, луѓе, дека пловењето ќе биде мачно и со голема штета не само за товарот на коработ, туку и за животите наши.“

¹¹Но стотникот повеќе му веруваше на кормиларот и сопственикот на бродот отколку на зборовите Павлови.

¹²А бидејќи пристаништето не беше погодно за презимување, многумина изјавија дека сакаат оттаму да отпловат, ако е можно, до Феникс, критското пристаниште, кое се наоѓа спроти југозападниот и северозападниот ветар, и таму да презимуваат.

¹³А кога дувна југот, тие помислија дека можат да ја остварат својата цел, ја кренаа котвата и запловија покрај Крит.

¹⁴Но наскоро против нив се дигна бурниот ветар, наречен Евракилон [22].

¹⁵И штом го зграби коработ, бидејќи не можеше да му се противстави на ветрот, ние им се препуштивме на брановите да нѐ носат.

¹⁶Минувајќи покрај едно островче, кое се вика Кавда, одвај можевме да го задржиме коработ.

¹⁷Кога го извлекоа, употребија секакви средства и го врзаа коработ одоздола; бидејќи се плашеа да не се насукаат на Сиртите, ги спуштија едрата и така бевме носени од струјата.

¹⁸На другиот ден, бидејќи бевме силно фрлани од бурата, почнаа да го исфрлуваат товарот,

¹⁹а на третиот ден сами со рацете свои ја исфрлаа опремата на коработ.

²⁰Но, бидејќи во текот на многу дни не се појави ни сонце, ни ѕвезда, а беснееше и прилично голема бура, понатаму исчезнуваше секаква надеж дека ќе се спасиме.

²¹И бидејќи веќе долго време не беа јадени, Павле застана сред нив и рече: „Луѓе, браќа, требаше да ме послушате и да не тргаме од Крит, и ќе ги избегневме овие маки и штети.

²²А сега ви советувам да бидете бодри, зашто ниедна душа од вас нема да загине, освен коработ.

²³Бидејќи ноќеска ми се јави ангелот од Бога, Чиј сум и Кому Му служам,

²⁴и рече: ‚Не плаши се, Павле, ти треба да излезеш пред царот; и ете, Господ ти ги дарува сите, што пловат со тебе.‘

²⁵Затоа, браќа, не плашете се, зашто Му верувам на Бога дека ќе се случи така, како што ми беше речено.

²⁶Но, треба да бидеме исфрлени на еден остров.“

²⁷Беше веќе четиринаесетта ноќ, откако бевме носени наваму-натаму по Јадранското Море, кога кон полноќ морнарите насетија дека се приближуваат до некакво копно,

²⁸и, кога ја измерија длабочината, открија дека изнесува дваесет фати; па отидоа малку потаму, измерија пак и најдоа петнаесет фати.

²⁹И бидејќи се плашеа да не удрат на карпести места, од страната на кормилото спуштија четири котви, па чекаа да осамне.

³⁰А кога морнарите намислија да побегнат од коработ, и спуштија чун во морето како да ќе спуштаат котви од предната страна,

³¹Павле му рече на стотникот и на војниците: „Ако овие не останат на коработ, вие не можете да се спасите.“

³²Тогаш војниците ги пресекоа јажињата на чунот и го оставија да падне долу.

³³И пред да осамне, Павле ги покани сите да каснат, велејќи: „Денес е четиринаесетти ден, откако во исчекување стоите гладни, не вкусувајќи ништо.

³⁴Затоа, ве молам, каснете: тоа ќе ви го спаси животот. Впрочем, на ниеден од вас нема да му падне ни влакно од главата.“

³⁵Штом го рече тоа, зеде леб, Му благодари на Бога пред сите, прекрши и почна да јаде.

³⁶Тогаш се ободрија сите и зедоа храна;

³⁷а во коработ нѐ имаше вкупно двесте седумдесет и шест души.

³⁸И кога се поткрепија, почнаа да го олеснуваат коработ, исфрлувајќи го житото в море.

³⁹Штом се раздени, земјата не ја познаа, но забележаа еден залив со песок, на кој решија, ако им појде од рака, да го извлечат коработ.

⁴⁰И дигајќи ги котвите, се заплови по морето; а покрај другото ги разлабавија и врските на кормилата, го развија малото едро спрема ветрецот што дуваше, та пловеа кон брегот.

⁴¹Но удирајќи на еден гребен, прамецот на коработ се заби и веќе не се помрдна, а задниот дел од коработ се разбиваше од силата на брановите.

⁴²Војниците, пак, помислија да ги убијат затворениците, за да не исплива некој и да побегне.

⁴³Но стотникот, сакајќи да го спаси Павле, ги одврати од таа намера и заповеда најнапред да скокнат и да излезат на земја оние, што знаат да пливаат,

⁴⁴а другите — кој на штица, кој на штогоде од коработ. И така излегоа сите живи и здрави на земја.