Read Свето Писмо: Стандардна Библија 2006 (со девтероканонски книги) Јудита 7 Bible Online

Јудита 7 - Свето Писмо: Стандардна Библија 2006 (со девтероканонски книги) bible

Јудита 7

¹Утредента Олоферн ѝ заповеда на сета своја војска и на сите сојузници од другите народи, кои му помагаа да се приближат до Ветилуја, да ги заземат патиштата што водат кон планинските предели и да почнат да војуваат против синовите Израилеви.

²Истиот тој ден појдоа сите нивни борци. Нивната војска се состоеше од сто и седумдесет илјади мажи — пешаци и дванаесет илјади коњаници, покрај опремата и големиот број луѓе што одеа меѓу нив пешки.

³Направија логор во долината близу до Ветилуја, покрај изворот, и го зазедоа пространството од Дотаим до Велвем, а во должина — од Ветилуја до Кијамон, кој е спроти Ездрелон.

⁴Кога синовите Израилеви ја видоа нивната бројност, се уплашија и почнаа да говорат еден на друг: „Тие ќе ја опустошат целата наша земја. Ни високите планини, ни долините, ниту бреговите нема да ја издржат нивната сила.“

⁵Секој го зграпчи своето оружје, запалија огнови во своите кули и цела ноќ останаа на стража.

⁶Утредента Олоферн ја изведе сета своја коњица пред очите на синовите Израилеви што се наоѓаа во Ветилуја,

⁷ги разгледа сите приоди кон градот, ги заобиколи и ги зазеде сите водни извори; постави стражи од војниците и се врати кај својата војска.

⁸Кај него дојдоа сите началници на Исавовите синови и сите водачи на моавскиот народ, како и началниците на приморските земји и рекоа:

⁹„Господаре, послушај го нашиот збор, и твојата војска нема да има загуба:

¹⁰Тој народ на синовите Израилеви не се надева во своите копја, туку во височината од своите гори, каде што живее, зашто не е лесно искачувањето на нивниот врв.

¹¹Затоа, господаре, не војувај со нив како што војуваш во отворени борби, па нема да загине ниеден маж од твојот народ.

¹²Ти остани во логорот и води грижа за секој свој војник, а твоите луѓе нека отидат до изворот што извира на падините од планината.

¹³Од него полнат вода сите жители на Ветилуја; жедта ќе ги премали, па ќе го предадат градот. Ние ќе се искачиме со нашите чети на горните врвови и таму ќе поставиме стража, та ниеден човек нема да излезе од градот.

¹⁴Така ќе бидат измачени од глад и тие, и жените и децата: и, пред да допре до нив нашиот меч, ќе паднат по улиците на својот град.

¹⁵Тогаш ти ќе им се одмаздиш со зло затоа што востанаа и не те пречекаа со мир.“

¹⁶Овие зборови им се допаднаа на Олоферн и на сите негови слуги, па одлучија да се постапи така како што му рекоа.

¹⁷Тогаш појде таборот на Амоновите синови, а со нив и пет илјади Асирци, откако се улогорија во долината, ги зазедоа водите и водните извори на синовите Израилеви.

¹⁸Синовите на Исав и Амон се искачија и ја зазедоа планинската област спрема Дотаим, а дел од своите сили испратија на југ и на исток кон Егребел, кој се наоѓа близу до Хус, а тој е кај потокот Мохмур. Другиот дел на асирската војска се задржа во рамнината и го покри лицето на целата земја; нивните шатори и опремата зафатија голем простор.

¹⁹Синовите Израилеви го подигнаа својот глас кон Господ, својот Бог; нивниот дух беше обесхрабрен затоа што беа опколени од своите непријатели од сите страни и не можеа да избегаат од нив.

²⁰Триесет и четири дена се наоѓаа заобиколени од асирската воена сила: пешаците, бојните коли и коњицата. Сите жители на Ветилуја ги испразнија своите садови,

²¹а и резервоарите им беа празни; ниеден ден немаа доволно вода за пиење: водата за пиење им ја даваа по мерка.

²²Изнемогнаа нивните деца, нивните жени и нивните младинци од жед паѓаа во несвест: лежеа по градските улици и по куќите, зашто во нив веќе не остана сила.

²³Тогаш сиот народ, младинците, жените и децата, се собраа кај Озија и градските началници, и плачејќи на висок глас им рекоа на своите старешини:

²⁴„Бог нека суди меѓу нас и вас; вие ни направивте голема неправда што не им предложивте на асирските синови мирни преговори.

²⁵Ние сега помошник немаме; Бог нѐ предаде во нивните раце за да загинеме од жед и голема мака.

²⁶Повикајте ги сега и предајте им го нашиот град на Олоферн и на сета војска негова: нека го разграбат целиот град,

²⁷зашто е подобро да станеме нивен плен. Навистина, ќе бидеме нивни робови, но животите наши ќе ги запазиме, нема со своите очи да ја гледаме смртта на нашите деца, нема да гледаме како жените и децата наши ја испуштаат својата душа.

²⁸Пред вас за сведоци ги повикуваме небото и земјата, и Господ, Бог на нашите татковци, Кој нѐ казнува за нашите гревови и за гревовите на нашите татковци, ве заколнуваме уште денес да постапите како што ви рековме.“

²⁹Среде собранието настана сеопшт плач: силно извикуваа кон Господ Бог.

³⁰Озија проговори и рече: „Браќа, не паѓајте со духот! Да истрпиме уште пет дена — Господ ќе ја излие врз нас Својата милост; нема да нѐ остави засекогаш.

³¹Ако изминат овие пет дена, а помош никаква не ни дојде, ќе направиме како што велите.“

³²И го отпушти народот да се разотиде: мажите отидоа по ѕидините и кулите на својот град, а жените и децата — по нивните домови. Градот западна во длабок очај.