Read Свето Писмо: Стандардна Библија 2006 (со девтероканонски книги) Исход 16 Bible Online

Исход 16 - Свето Писмо: Стандардна Библија 2006 (со девтероканонски книги) bible

Исход 16

¹Од Елим се кренаа и целата заедница на синовите израилски дојде во пустината Син, што се наоѓа меѓу Елим и Синај, во петнаесеттиот ден од вториот месец, откако излегоа од египетската земја.

²И почна да се буни целата заедница на синовите израилски против Мојсеј и против Арон во пустината.

³И им рекоа синовите на Израил: „О, да бевме умреле од раката Господова во земјата египетска, кога седевме покрај котлите со месо и јадевме леб до насит! Нѐ изведовте овде во оваа пустина, за да го умрете целово ова множество со глад!“

⁴А Господ му рече на Мојсеј: „Еве, ќе пуштам да паѓа леб од небото, и народот нека излегува секој ден и нека собира колку што е потребно за тој ден, за да го проверам ќе постапува ли според законот Мој или не;

⁵а во шестиот ден нека го зготват она, што го собрале, и тоа ќе стане двојно од она, што го собираат секој ден.“

⁶Тогаш Мојсеј и Арон му рекоа на целиот народ израилски: „Вечерва ќе познаете дека Господ ве изведе од земјата египетска,

⁷а утре ќе ја видите славата Господова; зашто Тој го чу негодувањето ваше против Господ. Што сме ние, та да се буните против нас?“

⁸Потоа Мојсеј рече: „Вечерва Господ ќе ви даде месо да јадете, а утре изутрина леб до наситка; зашто го чу Господ негодувањето ваше, што го сторивте против Него. Кои сме ние? Вашето негодување не е против нас, туку против Господ.“

⁹И му рече Мојсеј на Арон: „Кажи му на целото општество на синовите израилски — ‚застанете пред Господ, зашто Тој го чу вашето незадоволство.‘“

¹⁰И кога Арон му зборуваше на народот, тие погледнаа кон пустината, и ете — славата Господова се појави во облак.

¹¹И му рече Господ на Мојсеј, велејќи:

¹²„Го чув негодувањето на синовите израилски. Кажи им и речи: ‚Вечерва ќе јадете месо, а утре ќе се наситите со леб, и ќе познаете дека јас сум Господ, вашиот Бог.‘“

¹³Вечерта долетаа потполошки и го прекрија логорот; а утрината беше паднала роса околу логорот.

¹⁴И, ете, кога се крена росата, а тоа: по пустината лежи валчест прав, нешто како бел сињак по земјата.

¹⁵И кога видоа синовите израилски, си велеа еден на друг: „Што е тоа?“ Зашто не знаеја, што беше тоа. А Мојсеј им рече: „Тоа е лебот, што ви го даде Господ да го јадете.“

¹⁶Еве како заповеда Господ: „Собирајте од него, секој колку што му треба за јадење — по еден омер на лице, според бројот на членовите ваши; секој според бројот на домашните што ги има во шаторот, собирајте.“

¹⁷И направија така синовите израилски: и собраа, кој повеќе, кој помалку.

¹⁸Па мереа со омер; и кој беше собрал повеќе, излишок немаше, а оној помалку, — немаше недостиг; секој имаше онолку, колку што можеше да изеде.

¹⁹И им рече Мојсеј: „Никој да не остава од тоа за утре!“

²⁰Но тие не го послушаа Мојсеј, туку некои оставија од тоа за утре, а тоа црвоса и се усмрде. И се налути Мојсеј на нив.

²¹И така тие го собираа секое утро рано, секој колку што може да изеде; а кога сонцето ќе изгрееше, тоа се топеше.

²²А во шестиот ден собраа од тој леб двојно повеќе — по два омера за секого. И дојдоа старешините народни, па му јавија на Мојсеј.

²³А тој им рече: „Еве што кажа Господ — утре е сабота, ден за одмор посветен на Господ; што ќе печете — печете, и што треба да варите — варете денес; а што ќе преостане, соберете го и чувајте го за утре!“

²⁴И оставија од него за утре, како што заповеда Мојсеј, и тоа не се усмрде, ниту имаше црвје во него.

²⁵И Мојсеј рече: „Јадете го тоа денес, бидејќи денес е сабота Господова; денес нема да најдете од него во полето.

²⁶Шест дена ќе собирате, а седмиот ден е сабота, тогаш ќе го нема.“

²⁷И на седмиот ден излегоа некои од народот да собираат, но не најдоа.

²⁸А Господ му рече на Мојсеј: „До кога ќе се противите на заповедите Мои и на законот Мој?

²⁹Ете, Господ ви дал денес сабота, затоа во шестиот ден и ви дава леб за два дена. Останете секој во својот дом, и во седмиот ден никој да не го напушта местото свое.“

³⁰И се одмараше народот седмиот ден.

³¹И синовите израилски тој леб го нарекоа мана [3]. Тој беше бел како коријандрово семе, а по вкус — како медено колаче.

³²Тогаш Мојсеј им рече: „Еве што заповеда Господ: ‚Земете еден омер мана, за да се запази во родовите ваши, за да го видат лебот што го јадевте и со кој ве хранев во пустината, кога ве изведов од земјата египетска.‘“

³³И му рече Мојсеј на Арон: „Земи еден (златен) сад и стави во него еден омер мана, и постави го пред Господ, за да се чува во вашето потомство.“

³⁴И го постави Арон пред ковчегот на заветот, за да се чува, како што му беше заповедал Господ на Мојсеј.

³⁵А синовите на Израил јадеа мана четириесет години, додека не дојдоа во населена земја; јадеа мана сѐ додека не стигнаа до границата на хананската земја.

³⁶А омерот е десетти дел од ефа.