Read Свето Писмо: Стандардна Библија 2006 (со девтероканонски книги) 2 Макавејска 15 Bible Online

2 Макавејска 15 - Свето Писмо: Стандардна Библија 2006 (со девтероканонски книги) bible

2 Макавејска 15

¹Кога Никанор разбра дека Јуда и неговите луѓе се наоѓаат во Самарија, реши, без да се изложува на некаква опасност, да ги нападне во саботен ден.

²И кога Јудејците, кои присилно го придружуваа, му велеа: „Не уништувај ги така жестоко и нечовечно; почитувај го денот, кој е посветен од Оној, кој бдее над сите нас,“

³тогаш тој безбожник ги праша: „Зар има Господ на небото, Кој заповедал да се празнува саботниот ден?“

⁴И тие му одговорија: „Има жив Господ, Господар Небесен, Кој заповедал да се празнува саботниот ден,“

⁵Тој пак рече: „А јас сум господар на земјата, кој заповеда да се земе оружје и да се извршуваат царските работи.“ Сепак, не успеа да го изврши своето злонамерно решение.

⁶Исполнет со голема гордост, Никанор се надеваше дека ќе извојува целосна победа над оние што беа со Јуда.

⁷А Макавеј не престануваше да се надева со увереност дека ќе добие помош од Господ.

⁸Тој ги храбреше оние, кои беа со него, и им велеше да не се плашат од нападот на незнабошците, да си спомнат за помошта што порано им била давана од небесата, па и сега да ја чекаат својата помош и победа од Седржителот.

⁹Утешувајќи ги со ветувањата на Законот и на пророците, припомнувајќи им ги нивните сопствени подвизи во изминатите битки, тој ги зацврсти во храброста.

¹⁰Откако на таков начин го поткрепи нивниот дух, тој им укажа и на вероломноста на незнабошците и нарушувањето на нивните ветувања и заклетви.

¹¹Така тој го вооружи секого од нив не толку со остри мечеви и копја, колку со убедливи добри зборови; и ги зарадува сите, откако им раскажа и еден веродостоен сон.

¹²Еве го неговиот сон: го видел некогашниот првосвештеник Онија човек чесен и добар, скромен во однесувањето, со блага природа, кроток, слаткоречив, кој уште од детството беше усвоил со ревност сѐ што води кон придобивање на добродетели. Него го видел со издигнати раце како се моли за сиот јудејски народ.

¹³Потоа се појавил еден друг маж, украсен со бели коси и со сјај, окружен со чудна и необична величественост.

¹⁴А Онија рекол: „Овој е братољубецот Еремија, Божјиот пророк, кој се моли многу за народот и за светиот храм.“

¹⁵Тогаш Еремија ја пружи својата десна рака и му даде на Јуда златен меч, и подавајќи му, го рече:

¹⁶„Земи го овој меч, тој ти е дар од Бога. Со него ќе ги скршиш непријателите.“

¹⁷Утешени и охрабрени од овие убави зборови на Јуда, кои многумина ги вдахновија со јунаштво, а младите срца ги исполни со храброст, Јудејците решија да не постават логор, туку веднаш да ги нападнат непријателите, гради в гради, и јуначки да решат сѐ, зашто градот, светоста и храмот се наоѓаат во опасност.

¹⁸Борбата за жените и децата, за браќата и роднините, им се чинеше помалку важна, отколку што беа загрижени пред сѐ за Божјиот храм.

¹⁹Не помалку се вознемируваа и оние што беа останале во градот; тие беа загрижени и исплашени поради битката на отворено поле.

²⁰И тогаш кога сите очекуваа, кога чувствуваа дека се приближува решавачката битка, кога непријателите се соединија и кога војската беше наредена за борба, кога слоновите беа доведени на нивните соодветни места, а коњицата разместена на двете страни,

²¹Макавеј, штом го виде приближувањето на многубројната војска, разновидното оружје и страшниот изглед на слоновите, крена раце кон небото и повика кон Господ, Кој гледа сѐ и Кој прави чуда, бидејќи знаеше дека победата не се добива со оружје и дека Тој им ја дава на достојните.

²²Тој се помоли вака: „Господи, Ти му испрати ангел на Јудејскиот цар Езекија и тој изби сто осумдесет и пет илјади луѓе од војската на Сенахирим,

²³и сега, Господи на небесата, испрати ни добар ангел пред нас за страв и трепет на нашите непријатели.

²⁴Со силата на Твојата десница удри ги оние што дошле да хулат против Твојот свет народ.“ Така ја заврши Јуда својата молитва.

²⁵Оние што беа со Никанор, се приближуваа со звуци од труби и со бојни извици,

²⁶а оние што беа со Јуда во битките против непријателите, влегуваа со молитва во устата.

²⁷Борејќи се со своите раце, и молејќи Му се на Бога со своето срце, тие избија не помалку од триесет и пет илјади души и многу ѝ се израдуваа на очигледната Божја помош.

²⁸Кога, по бојот, се враќаа весело, слушнаа дека Никанор паднал мртов со целата своја бојна опрема.

²⁹Кога стивна вревата и шумот, тие Го прославија Господа на јазикот од своите татковци.

³⁰Тогаш Јуда, кој со душа и со тело се бореше за своите сограѓани, кој ги посвети своите најубави години за своите сонародници, нареди на Никанор да му биде отсечена главата и десната рака заедно со плешката и да бидат однесени во Ерусалим.

³¹Штом стигна таму, ги повика своите сонародници и свештениците пред жртвеникот. Тогаш ги повика и оние од тврдината;

³²па им ја покажа главата на хулителот Никанор и раката негова, што ја беше подигнал против домот на Седржителот, опиен од својата неразумна гордост;

³³Нареди да му се отсече и јазикот на безбожниот Никанор, да го издробат и парченце по парченце да им даваат на птиците, а десната рака на тој безумник — да биде обесена спроти храмот.

³⁴Тогаш сите, свртувајќи ги своите очи кон небото, Го прославија Господа, Кој им даде помош, велејќи: „Да е благословен оној, Кој го запази неосквернето свето место!“

³⁵А главата на Никанор ја обеси на тврдината — на сите да им биде очигледен доказ за помошта од Господ.

³⁶Тогаш сите еднодушно решија: тој ден никогаш да не биде заборавен, туку да се празнува секоја година на тринаесеттиот ден во дванаесеттиот месец, кој на арамејски јазик се вика адар, наспроти денот на Мардохеј.

³⁷Бидејќи работата со Никанор беше завршена, а Јудејците оттогаш завладеаја со градот, затоа и јас со ова го завршувам моето прикажување.

³⁸Ако ова мое излагање сум го составил добро и убаво, тогаш и мојата желба е исполнета. Ако, пак, сум го направил слабо и недоволно, тогаш сум го направил она што сум можел.

³⁹Зашто, не е слатко да се пие само вино, или пак, само вода, туку виното помешано со вода е повкусно и поздраво. Така е и со добро распоредената содржина на еден состав — тогаш е пријатен за слухот на оние што го читаат, како и на оние што го слушаат. Тука ќе биде крајот.