Read Свето Писмо: Стандардна Библија 2006 (со девтероканонски книги) 3 Ездра 5 Bible Online

3 Ездра 5 - Свето Писмо: Стандардна Библија 2006 (со девтероканонски книги) bible

3 Ездра 5

¹„А што се однесува за знаците, ете, ќе настанат дни, кога многумина од жителите на земјата, кои многу знаат, ќе бидат грабнати, и патот на вистината ќе се сокрие и вселената ќе биде лишена од вера,

²и ќе се умножи неправдата, која сега ја гледаш и за која од порано си слушал.

³И земјата, која сега ја гледаш дека царува, ќе биде изложена на опустошување.

⁴Ако, пак, Севишниот ти даде да доживееш, ќе видиш дека веднаш по третата труба — среде ноќ ќе огрее сонце, а месечината — трипати преку денот;

⁵и од дрво крв ќе капе, камен ќе проговори и народите ќе се раздвижат.

⁶Тогаш ќе царува оној, кого жителите на земјата не го очекуваат, а птиците ќе прелетаат на други места.

⁷Содомското море ќе исфрли риби, ќе пушти глас ноќно време за мнозина непознат, но сите ќе го чујат гласот негов.

⁸На многу места ќе има немири, често ќе биде пуштан оган од небото; полските ѕверови ќе ги сменат местата свои и нечисти жени ќе раѓаат чудовишта.

⁹Слатките води ќе станат солени, сите пријатели ќе станат еден против друг; тогаш умот ќе се сокрие и разумот ќе се повлече во своето пребивалиште.

¹⁰Многумина ќе го бараат, но нема да го најдат; на земјата ќе се намножат неправдата и невоздржливоста.

¹¹Една земја ќе ја прашува соседната: дали низ тебе поминала правдата, што човекот го прави праведен? И таа ќе ѝ одговори дека не поминала.

¹²Луѓето тогаш ќе се надеваат, и нема да го добијат она што го сакаат; ќе се трудат, но нивните патишта нема да се исправат.

¹³За овие знаци ми е дозволено да ти кажам, и, ако пак ме помолиш и поплачеш како сега, и ако постиш седум дни, ќе чуеш и повеќе од ова.“

¹⁴И јас се свестив, телото мое трепереше силно, душата моја изнемоштуваше, како да исчезнуваше.

¹⁵Но ангелот дојде кај мене, ми говореше, ме поддржуваше, ме закрепна и ме исправи на нозе.

¹⁶Втората ноќ кај мене дојде Фалтиил, народниот водач, и ме запраша: „Каде си бил и зошто ти е лицето нажалено?

¹⁷Зар не знаеш дека тебе ти е доверен Израил, во земјата на неговото прогонство?

¹⁸Затоа стани, и касни леб и не нѐ оставај, како пастирот што стадото свое не го остава — во рацете на лукави волци.“

¹⁹Тогаш му реков: „Оди си од мене и не приближувај се до мене.“ И тој, кога го слушна тоа, си отиде од мене.

²⁰А јас, пак, постев седум дни, офкајќи и плачејќи, како што ми заповеда ангелот Уриил.

²¹По седум дни, помислите на моето срце пак ми беа многу тешки;

²²но душата моја прими дух што може да разбира, и јас одново почнав да говорам пред Севишниот,

²³и реков: „О, Владетеле Господи, од сите гори на земјата и од сите дрвја на неа, Ти ја избра само лозата;

²⁴и од целиот земен круг — Ти ја избра само пештерата, а од сите цвеќиња во светот — Ти го избра само кринот;

²⁵од сите морски бездни — Ти наполни само еден извор, а меѓу сите издигнати градови — само Сион го освети за Себе;

²⁶од сите создадени птици — Ти ја наименува само гулабицата, и од сиот создаден добиток — Ти ја избра само овцата:

²⁷меѓу сите многубројни народи, Ти придоби само еден народ и него го возљуби, нему му даде закон совршен.

²⁸Но сега, Господи, зошто овој единствен народ го предаде на мнозина, зошто на еден корен накалеми други фиданки и Твојот единствен народ го расеја меѓу многу народи?

²⁹Него го покорија оние, кои им се противеа на Твоите ветувања, и кои не веруваа во Твоите завети.

³⁰И ако беше си го многу намразил, Твојот народ, нека беше тој казнет од Твојата рака.“

³¹Кога ги говорев овие зборови, кај мене беше испратен пак ангелот, што беше дошол кај мене претходната ноќ,

³²и ми рече: „Чуј ме, јас ќе те научам; слушај ме — јас ќе ти кажам уште повеќе.“

³³Јас му реков: „Говори, Господаре мој“, а тој ми рече: „Ти отиде со твојот љубопитен ум за Израил многу далеку; зар ти го сакаш повеќе отколку што го сака Оној, Кој го создал?“

³⁴Јас му одговорив: „Не, Господаре мој, туку говорев од голема тага. Внатрешноста ме измачува секој час кога се измачувам да го разберам патот на Севишниот или да испитам барем еден дел од Неговиот суд.“

³⁵Тој ми рече: „Тоа не можеш да го постигнеш.“ — Јас го прашав: „А зошто не можам, Господаре мој? Подобро ќе беше ако не се родев и ако утробата на мојата мајка ми станеше гроб, отколку што го гледам измачувањето на Јаков и истоштувањето на израилскиот народ.“

³⁶Тој ми рече: „Изброј го она што уште го нема, собери ми ги распрснатите капки и оживеј ги исушените цвеќиња.

³⁷Отвори ги заклучените хранилишта, изведи ги ветровите — што се затворени во нив и покажи ми ја сликата на гласот, — и тогаш ќе ти го покажам да го видиш она што те мачи.“

³⁸Јас одговорив: „Владетеле Господи, кој може тоа да го знае, освен Оној, Кој не живее со луѓето?

³⁹А јас сум безумен, па како можам да говорам за она што ме праша?“

⁴⁰Тогаш Тој ми рече: „Како што не можеш да направиш ништо од ова што е речено, така не можеш да ги знаеш Моите намери, ниту можеш да ги знаеш границите на Мојата љубов, која сум му ја ветил на Мојот народ.“

⁴¹Јас реков: „Но, ете, Господи, Ти си близок до оние што се доближуваат до крајот, а што ќе прават оние што биле пред мене, или ние и оние што ќе бидат по нас?“

⁴²Тој ми рече: „Мојот суд Јас ќе го спроведам со венецот: како што нема задоцнување за последните, така нема побрзување за првите.“

⁴³Јас одговорив и реков: „Зар Ти не би можел да ги соединиш во едно: и оние што се создадени порано, така и оние што се сега и кои ќе бидат, за да им го објавиш поскоро Твојот суд?“

⁴⁴Тој ми одговори: „Творбата не може да оди побргу од својот Творец, како што овој век не може да ги опфати сите заедно во себе и оние што треба да бидат создадени.“

⁴⁵А јас реков: „Како тогаш Ти ми рече мене, Твојот слуга, дека си му дал заедно живот на сѐ што е создадено, и создаденото го издржало тоа, па и сега оние што постат заедно би можеле тоа да го издржат.“

⁴⁶Тој ми рече: „Прашај ја жената и речи ѝ: ако раѓаш десет деца, зошто ги раѓаш одвреме — навреме и замоли ја сите десет да ги роди одеднаш.“

⁴⁷Јас пак му реков: „Тоа не е можно; тоа може да станува само одвреме — навреме.“

⁴⁸Тогаш Тој ми рече: „И Јас ѝ дадов на земјината утроба способност да го произведува она што е посеано во неа одвреме — навреме.

⁴⁹Како што детето не може да го прави она што можат старците, така и го поставив светот, кој е создаден од Мене.“

⁵⁰Тогаш го запрашав и реков: „Штом веќе ми го откри патот, тогаш дозволи ми да Те прашам: мојата мајка, за која ми говореше, дали е уште млада или се приближува кон староста?“

⁵¹Ми одговори и рече: „За тоа прашај ја онаа што раѓа, и таа ќе ти одговори.

⁵²Речи ѝ: зошто оние што се раѓаат сега не прилегаат на оние што се родени порано, и зошто се тие помали на раст од другите?

⁵³Таа ќе ти одговори: едните ги родив во цветот на мојата младост, а другите се родени на старост, кога утробата моја почна да ја губи својата сила.

⁵⁴Сега разбери: зошто сте вие помали на раст од оние што се родени пред вас;

⁵⁵а оние што ќе се родат по вас, ќе бидат уште помали од вас; созданијата веќе остареа, младешката сила веќе им одминала.“

⁵⁶И реков: „Ти се молам, Господи, ако сум придобил милост пред Твоите очи, кажи му на Твојот слуга: преку кого го посетуваш Твоето создание?“