Read Свето Писмо: Стандардна Библија 2006 (со девтероканонски книги) Марко 4 Bible Online

Марко 4 - Свето Писмо: Стандардна Библија 2006 (со девтероканонски книги) bible

Марко 4

¹И пак почна да поучува покрај морето; и се собра околу Него многу народ; Тој влезе тогаш во кораб во морето и седеше, а сиот народ стоеше на суво, покрај морето.

²И ги поучуваше многу со параболи, и во поуките Свои им велеше:

³„Слушајте! Ете излезе еден сејач да сее;

⁴и се случи, кога сееше, едно семе да падне покрај патот, па долетаа птиците небески и го исколваа.

⁵Друго падна на каменито место, каде што немаше многу земја, и набргу изникна, зашто земјата не беше длабока;

⁶а кога изгреа сонцето, тоа свена, па бидејќи немаше корен, се исуши.

⁷Некое падна на трње; и израсна трњето, го задуши и не даде плод.

⁸А друго падна на добра земја и почна да дава плод, што израсна и узреа; и принесе: кое триесет, кое шеесет, кое сто.“

⁹И им рече: „Кој има уши да слуша, нека чуе!“

¹⁰А кога остана Сам, оние што беа околу Него, заедно со дванаесетмината, Го прашаа за параболата.

¹¹И им кажа: „Вам ви е дадено да ја знаете тајната на царството Божјо, а на оние, надворешните, сѐ е во параболи,

¹²за да гледаат со очи и да не видат; да слушаат со уши и да не разбираат; за да не би се обратиле некогаш, па да им се простат гревовите.“

¹³И им рече: „Зар не ја разбирате оваа парабола? Како тогаш ќе ги разберете сите параболи?

¹⁴Сејачот го сее словото.

¹⁵Посеаното покрај патот се оние, кај кои се сее словото, но кај кои, откако ќе го чујат, веднаш доаѓа сатаната и им го грабе словото, посеано во срцата нивни.

¹⁶Исто така и посеаното на каменито место се оние, кои, штом го чујат словото, веднаш со радост го примаат,

¹⁷но немаат во себе корен и се непостојани; па, кога ќе настане неволја или гонење заради словото, веднаш се соблазнуваат.

¹⁸Посеаното во трње ги означува оние што го слушаат словото,

¹⁹но грижите за овој век, примамливото богатство и други желби, кои, кога ќе се вселат во нив, го задушуваат словото и тоа останува бесплодно.

²⁰А посеаните зрна на добра земја се оние, што го слушаат словото и го примаат и донесуваат плод: едни триесет, други шеесет, а други сто.“

²¹И им рече: „Зар се внесува светило за да се стави под поклопец или под кревет? Не затоа ли, да се стави на свеќник?

²²Зашто нема ништо тајно, што не ќе стане јавно; ниту пак, нешто сокриено, што нема да излезе на видело.

²³Ако некој има уши да слуша, нека чуе!“

²⁴И им велеше: „Внимавајте на она што слушате: со каква мерка мерите, со таква ќе ви се мери, и ќе ви се придодаде, вам што слушате.

²⁵Зашто, кој има, нему ќе му се даде; а кој нема, од него ќе се одземе и она што го има.“

²⁶Па рече: „Царството Божјо прилега на човек што фрлил семе в земја,

²⁷па спие, и станува ноќе и дење; а како никнува и како расте семето, тој не знае.

²⁸Зашто земјата сама од себе донесува плод, најнапред стебленце, па клас, а потоа и полно зрно во класот.

²⁹А кога ќе узрее плодот, веднаш испраќа срп, зашто дошло времето за жетва.“

³⁰И говореше: „Со што да го споредиме царството Божјо или со каква парабола да го прикажеме?

³¹Тоа е како синапово зрно, кое, кога се сее в земја, е помало од сите земни семиња;

³²а кога ќе се посее, израснува и станува поголемо од сите зеленчуци, и пушта големи гранки, така што под неговата сенка можат да се вгнездат птиците небески.“

³³И со многу такви параболи им го проповедаше словото, колку што можеа да слушаат.

³⁴И без параболи не им говореше, а на учениците Свои насамо сѐ им објаснуваше.

³⁵Тој ден вечерта им рече: „Да минеме на спротивната страна!“

³⁶И кога го отпуштија народот, учениците Го зедоа, како што беше во коработ, а и други кораби беа со нив.

³⁷И се подигна бурен ветер, и брановите се префрлуваа во коработ, така што тој веќе се полнеше.

³⁸Тој, пак, беше на кормилото и спиеше на возглавница; Го разбудија и Му рекоа: „Учителе, зар не Ти е грижа што загинуваме?“

³⁹А Тој стана, му заповеда на ветрот и му рече на морето: „Замолкни, престани!“ И ветрот стивна, и настана голема тишина.

⁴⁰Па им рече: „Што сте толку плашливи? Како немате вера?“

⁴¹И ги опфати голем страв, и говореа еден на друг: „Кој е, пак, Овој, што и ветрот и морето Го слушаат?“