Read Свето Писмо (Гаврилова) 1990 Битие 31 Bible Online

Битие 31 - Свето Писмо (Гаврилова) 1990 bible

Битие 31

¹Во тоа време чу Јаков дека синовите Лаванови зборуваат: »Јаков зеде сѐ, што беше на нашиот татко, и од она што беше на нашиот татко, го доби тоа цело богатство.«

²И виде Јаков дека лицето на Лавана не е спрема него како вчера и завчера.

³И му рече Господ на Јакова: »Врати се во земјата на таткото свој и во родот свој; и Јас ќе бидам со тебе!«

⁴Тогаш испрати Јаков, и ги повикаа Рахил и Лија од полето, каде што беше стадото,

⁵и им рече: »Гледам дека лицето на вашиот татко не е спрема мене како вчера и завчера; но Бог на таткото мој беше со мене.

⁶Вие самите знаете дека на вашиот татко му служев со сета своја сила,

⁷а таткото ваш ме лажеше и десетпати ми ја мени платата, но Бог не му дозволи да ми направи зло.

⁸Кога тој ќе речеше — секоја шарена нека биде твоја награда, — тогаш сите се раѓаа шарени. А кога ќе речеше — секоја пружеста да ти биде плата — тогаше сите се раѓаа пружести.

⁹Така Бог го одзеде добитокот од вашиот татко и ми го даде мене.

¹⁰Еднаш, кога се пареше доботокот, ги кренав очите мои и видов сон, а тоа — овните и јарците што скокаа на овците и козите беа пружести, наместа бели и шарени.

¹¹И ангел Божји ми рече во сонот: ‚Јакове!‘ А јас одговорив: ‚Еве ме!‘

¹²А тој рече: ‚Крени ги очите твои и погледај, овните и јарците што скокаат на овците и козите, се пружести, со бели дамки и шарени; оти гледам сѐ што ти прави Лаван.

¹³Јас сум Бог, Кој ти се јави во Ветил, каде што го прели каменот и ми направи таму завет; стани сега и оди си од оваа земја, и врати се во родниот крај и ќе бидам со тебе.‘«

¹⁴Тогаш одговорија Рахил и Лија, и му рекоа: »Дали имаме уште некаков дел од наследството во домот од таткото наш?

¹⁵Зарем не нѐ сметаше како туѓинки? Тој нѐ продаде и го изеде нашето сребро.

¹⁶Сето ова богатство и слава, што му ги зеде Бог на таткото наш, ќе биде наше и на нашите деца. Затоа сега прави онака како што ти рекол Бог.«

¹⁷И се крена Јаков, па ги качи децата свои и жените свои на камили;

¹⁸и го зеде со себе сиот свој добиток, и целото свое богатство, што го беше придобил во Месопотамија, за да појде кај Исака, таткото негов, во земјата Хананска.

¹⁹А Лаван беше отишол да ги стриже овците свои; тогаш Рахил му ги украде идолите на таткото свој.

²⁰И Јаков затаи од Лавана Арамеецот, не јавувајќи му дека ќе си оди.

²¹И си замина тој со целото богатство свое, и се крена и премина преку реката, па се упати кон гората Галад.

²²На третиот ден му јавија на Лавана Арамеецот дека Јаков побегнал.

²³И ги зеде со себе синовите и браќата свои, па тргна по него во потера, и по седум дена го стигна во гората Галад.

²⁴Но Бог му дојде на Лавана Арамеецот ноќе во сон, и му рече: »Пази се, не зборувај му на Јакова лошо!«

²⁵И го настигна Лаван Јакова; а Јаков ги беше распнал шаторите свои во гората. А и Лаван исто така ги распна со сродниците свои во гората Галад.

²⁶И Лаван му рече на Јакова: »Што направи? Зошто ме излага и ги одведе ќерките мои, како со оружје грабнати?

²⁷Зошто тајно избега и скришум отиде од мене? Ако ми кажеше, јас ќе те испратев со веселба и со песни, со тимпани и гусли?

²⁸Ти не ме удостои дури ни да ги бакнам внуците мои и ќерките мои? Постапи навистина неразумно.

²⁹Сега можам да постапам лошо со тебе. Но Бог на вашиот татко ми рече ноќеска, велејќи: — ‚Пази се, на Јакова не зборувај му лошо.‘

³⁰Оди си, значи, кога толку си се зажелел да се најдеше во куќата таткова — но зошто ги украде идолите мои?«

³¹А Јаков му одговори на Лавана и рече: »Се плашев, оти помислив дека насила ќе ми ги грабнеш ќерките свои од мене, и сѐ мое.«

³²И рече Јаков: »Кај кого ќе ги најдеш идолите твои, тој нека не живее повеќе; пред нашите сродници барај го она, што е твое кај мене.« Но тој ништо не најде кај него, а Јаков, пак, не знаеше дека Рахил, жената негова, ги украла.

³³И влезе Лаван и ги пребара во шаторот на Јакова и во шаторот Лиин и во шаторот на двете робинки, и не ги најде. Па, откако излезе од шаторот на Лија, влезе во шаторот на Рахил.

³⁴А Рахил беше ги зела идолите и ги сокрила под седлото на една од камилите и беше седнала на нив.

³⁵А таа му рече на таткото свој: »Немој да се налутиш, господару мој, што не можам да станам пред тебе, оти го имам она што е кај жените обично.« И ги бараше Лаван по целиот шатор, но не ги најде идолите свои.

³⁶И Јаков се налути, па се скара со Лавана и, велејќи, му рече: »Што сум направил, што сум згрешил, па толку жестоко ме гониш?

³⁷Ги пребара сите работи мои, и што најде од куќата твоја? Покажи овде пред моите и пред твоите сродници, и тие нека пресудат меѓу нас двајцата.

³⁸Еве, дваесет години бев кај тебе: овците твои и козите твои не се јаловеа; а овни од твоето стадо не јадев.

³⁹Што ќе заколеа ѕверовите, не ти го носев, сам го надоместував; од мене го бараше она, што ќе беше загубено дење или ноќе.

⁴⁰Дење ме изнуруваше горештината, а ноќе мрзнев; и сонот ми бегаше од очите.

⁴¹Такви ми беа дваесетте години во твојата куќа. Ти служев четиринаесет години за двете ќерки твои и шест години за овците твои, и платата ми ја измени десетпати.

⁴²Да не беше со мене Бог на мојот татко, Бог Авраамов, и стравот од Исака со мене, ти секако би ме отпуштил празен. Но Бог ја виде мојата неволја и трудот на рацете мои, па те прекори вчера.«

⁴³А Лаван му одговори на Јакова и рече: »Ќерките се мои ќерки; децата се мои деца, добитокот е мој добиток и, сѐ што гледаш, сѐ е мое и на ќерките мои; па можам ли нешто да им направем ним и на децата што ги родија тие?

⁴⁴Туку ајде да склучиме сојуз јас и ти, и тоа нека биде сведоштво меѓу мене и тебе!« А Јаков му рече: »Никого нема со нас. Бог е сведок меѓу мене и тебе.«

⁴⁵Тогаш Јаков зеде камен и го постави за спомен.

⁴⁶И им рече Јаков на сродниците свои: »Соберете камења!« И Насобраа камења и ги нафрлија на куп, и јадеа таму на купот. Му рече Лаван: »Оваа грамада денес сведочи меѓу мене и тебе.«

⁴⁷Лаван го нарече купот Јегар — Сахадут, односно грамада сведоштво. А Јаков го нарече Галад, т.е. грамада сведок.

⁴⁸И му рече Јаков на Лавана: »Овој куп и овој камен што го поставив меѓу мене и тебе ќе сведочи пред мене и тебе и затоа се нарече со името Галад.«

⁴⁹А се нарече и Миспа, оти Лаван рече: »Нека гледа Бог на мене и на тебе, откако ќе се разделиме еден од друг.

⁵⁰Ако постапуваш со ќерките мои лошо или ако земаш други жени покрај ќерките мои, тоа, иако нема човек да биде меѓу нас да гледа, ете, Бог е сведок меѓу мене и тебе.«

⁵¹И уште му рече Лаван на Јакова: »Еве го овој куп, еве го овој споменик, што го поставив меѓу тебе и мене;

⁵²овој спомени нека биде сведок дека ниту јас нема да мина преку овој куп кај тебе, ниту ти кај мене ќе минеш преку овој куп и преку овој споменик за лошо.

⁵³Бог Авраамов и Бог Нахоров, нека суди меѓу нас!« И Јаков се заколна во — стравот на неговиот татко Исака.

⁵⁴Тогаш Јаков закла жртва во гората, и ги повика сродниците свои; и тие јадеа, пиеја и ноќеваа во гората.

⁵⁵А утрина стана Лаван, и ги бакна внучињата и ќерките свои, и ги благослови; па се врати Лаван и отиде во своето место.