Read Свето Писмо (Гаврилова) 1990 2. Ездра 4 Bible Online

2. Ездра 4 - Свето Писмо (Гаврилова) 1990 bible

2. Ездра 4

¹Почна да говори вториот, што беше рекол за силата на царот. Тој рече;

²»О мажи, нели се силни луѓето, кога владеат со земјата и морето и со си што е во нив?

³Но царот ги надминува, владее над нив и им заповеда, и во сѐ, што и да им каже, тие му се покоруваат.

⁴Ако каже да се спротистават еден спроти друг, тие го извршуваат тоа; ако ги испрати против непријатели, тие одат и соборуваат планини, карпи и кули,

⁵и убиваат и биваат убивани, но не го погазуваат царскиот збор; ако победат, пак, му донесуваат на царот сѐ што ќе запленат, и си друго.

⁶И оние, што не одат во војна и не се борат, а ја работат земјата, по сеидбата, откако ше ја соберат жетавата, и тие му носат на царот

⁷и, поттикнувајќи се еден со друг, му принесуваат данок на царот.

⁸Тој е само еден; ако каже да се убива — убиваат; ќе рече ли да се прости — проштеваат; ќе каже ли да се бијат — бијат;

⁹ќе каже ли да се опустошува — опустошуваат; ќе каже ли да се гради — градат; ќе каже ли да се исече — сечат; ќе каже ли да се насади — насадуваат;

¹⁰и сиот народ негов и војската негова нему му се покорува. Освен тоа, тој седи на трпезата, јаде, пие и спие,

¹¹а тие чуваат околу него, и никој не може да се оддалечи и да ги гледа своите работи, и не смеат да му бидат непослушни.

¹²О мажи, нели е од сите работи најсилен царот, кога така му се покоруваат?« — И замолча.

¹³Третиот, пак, кој беше рекол за жените и за вистината, — тој беше Зоровавел, — и почна да говори:

¹⁴»О мажи, голем е царот, големи се и многу луѓе, и моќно е виното. Но кој господари над нив и ги владее? Нели жените?

¹⁵Жени го родиле царот и сиот народ, кој владее со морето и земјата;

¹⁶од нив се родени и од нив се одгледани оние, што садат лозја, од кои се прави вино;

¹⁷тие прават облека за луѓето и снабдуваат украси за нив, и луѓето не можат без жени.

¹⁸Ако мажите соберат злато и сребро и секакви скапоцености, и потоа видат жена добролична и убава,

¹⁹оставаат си и се спуштаат кон неа и ја гледаат со отворена уста, и сите се прилепуваат кон неа повеќе, отколку кон златото и среброто и кон секоја скапоценост.

²⁰Човекот го остава таткото свој, кој го воспитувал, и земјата своја и се прилепува кон жената своја,

²¹при жената своја останува до смртта и заборава и татко, и мајка, и земјата своја.

²²Од тоа треба да разберете дека жените владеат над нас. Не преземате ли тешки работи, нели се трудите и се мачите, не принесувате ли и не давате ли сѐ за жената?

²³Го зема човекот мечот свој и излегува по патиштата да граби и краде, готов е да плови по море и по реки,

²⁴лав сретнува и во темнина талка; но ако украде, одвлече или ограби нешто, ѝ го носи на саканата своја.

²⁵И човекот повеќе ја сака жената своја, отколку таткото и мајката.

²⁶Многумина полудувале поради жени и станувале робови преку нив.

²⁷Многумина загинале и пропаднале и згрешиле преку жени.

²⁸Зар сега нема да ми поверувате? Нели е голем царот со власта своја? Нели сите земји се плашат да се допрат до него?

²⁹Јас го видов него и Апамина, ќерката на славниот Вартака, царева наложница, како седи десно од царот;

³⁰таа ја симнуваше круната од главата на царот и си ја ставаше, а со левата рака го удираше царот по усните.

³¹И покрај сето тоа царот ја гледаше со отворена уста: ако таа му се насмевне, се насмевнува и тој; а ако, пак, му се налути, тој ја милува, за да биде добар со неа.

³²О мажи, како да не бидат силни жените, кога прават така?«

³³Тогаш царот и големците се погледнаа еден со друг, а тој почна да говори за вистината, па рече:

³⁴»О мажи, нели се силни жените? Голема е земјата и високо е небото, и брзо е сонцето во својот од, зашто за еден ден го обиколува небесниот круг и пак се враќа на местото свое.

³⁵Нели е Голем Оној, кој го прави тоа? И вистината е поголема и посилна од си.

³⁶Целата земја ја повикува вистината, и небото ја благословува, и сите работи се сретнуваат и треперат пред неа. И во неа нема неправда.

³⁷Неправедно е виното, неправеден е царот, неправедни се жените, неправедни се и сите човечки синови, па и сите нивни работи се такви: нема вистина во нив и тие ќе загинат во неправдата своја;

³⁸а вистината победува и останува силна засекогаш, и живее и владее од века до века.

³⁹Во неа нема пристрасност и разликување: таа го врши она што е праведно, одбегнувајќи си што е неправедно и лошо, и сите ги одобруваат нејзините работи.

⁴⁰Во нејзиниот суд нема ништо криво; таа е сила, и царство, и власт и величие во сите векови; благослаовен да е Бог на вистината!«

⁴¹И престана да говори. И сите тогаш викнаа и рекоа: »Голема е вистината и најсилна е од си.«

⁴²Тогаш царот му рече: »Барај што сакаш, повеќе од напишаното, и ќе ти дадам, бидејќи ти се покажа најмудар; ти ќе седиш до мене и ќе се нарекуваш мој роднина.«

⁴³Тогаш тој му рече на царот: »Сети се на ветувањето, што го даде во оној ден, кога го прими царството свое, дека ќе го изградиш Ерусалим,

⁴⁴и ќе ги вратиш сите садови, земени од Ерусалим што Кир ги беше однел, кога даде завет за да го разурне Вавилон, и вети дека ќе ги испрати таму.

⁴⁵А ти вети да го подигнеш храмот, што го беа изгореле Идумејците, кога Халдејците ја опустошила Јудеја.

⁴⁶И за истото тоа сега те молам, цару господару, те молам, и во тоа е твојата големина: те молам да го исполниш ветувањето, кое со устата своја му го вети на Небесниот Цар дека ќе го исполниш.«

⁴⁷Тогаш царот Дариј стана, го бакна и напиша писмо до сите управници и обласни началници и воени началници и сатрапи — да го пуштат, а со него заедно и сите, што одат да го градат Ерусалим.

⁴⁸Исто така напиша писмо до сите месни началници во Кили-Сирија и Феникија и до оние во Ливан — да довезуваат од Ливан во Ерусалим кедрово дрво и да му помагаат да го изгради градот.

⁴⁹Напиша да бидат слободни и сите Јудејци, кои тргнуваат од царството за Јудеја, та никој од властите, — заповедник, сатрап и управител, да не оди до вратата нивна,

⁵⁰туку целата земја, со која тие владеат, да биде ослободена од данок, и Идумејците да ги остават јудејските села со кои владеат;

⁵¹исто така, за градење на храмот секоја година да се дава по дваесет таланти, додека не биде изграден;

⁵²и за принесување на жртвеникот секојдневни сепаленици, освен одредените седумнаесет, се даваше уште по десет таланти годишно;

⁵³и сите, што одат во Вавилон, да имаат слобода да го градат градот, како тие, така и потомците нивни и сите свештеници, што ќе отидат.

⁵⁴Напиша исто така и за издршката и за службената облека на свештениците.

⁵⁵Напиша да им се дава издршка и на левитите до оној ден, кога ќе се заврши храмот и ќе се изгради Ерусалим;

⁵⁶и на сите, што го чуваат градот, порача да им се дава плата и храна.

⁵⁷Ги отстапи и сите садови, што Кир ги беше земал од Вавилон; и сѐ, што беше заповедал Кир да се направи, тој заповеда да се изврши и испрати во Ерусалим.

⁵⁸И кога излезе младичот, го крана лицето кон небото спроти Ерусалим, Му заблагодари на Царот Небесен и рече:

⁵⁹»Од Тебе победа, од Тебе мудрост, и Твоја е славата, и јас сум пак Твој слуга.

⁶⁰Благословен си Ти, Кој ми подари мудрост, и Ти блогодарам, Господи, Боже на татковците наши.«

⁶¹И откако ги зеде писмата, тргна и отиде во Вавилон, и им јави на сите браќа свои.

⁶²И тие Му заблагодарија на Бога на татковците нивни, поради тоа што им подари слобода и одобрение

⁶³да одат и да го градат Ерусалим и храмот, наречен според името Негово. И ликуваа со музика и веселба седум дена.