Read Свето Писмо (Гаврилова) 1990 Јов 30 Bible Online

Јов 30 - Свето Писмо (Гаврилова) 1990 bible

Јов 30

¹»А сега ми се потсмевнуваат помладите од мене, оние, чии татковци не би се согласил да ги ставам со кучињата на стадата свои.

²И за што ми е силата на нивните раце? Над нив помина веќе времето.

³Истоштени од сиромаштија и глад, тие бегаа во рамнина безводна, темна и запустена;

⁴Береа лобода кај дабовите дрвја, и смрекови корења им беа храна.

⁵Ги гонеа луѓето и викаа по нив како по крадци.

⁶Живееја во поточни долови, земни дупки и пештери.

⁷Викаа меѓу грмушките, се вовираа под трњето.

⁸Луѓе отфрлени, луѓе безимени; подолни од земјата.

⁹Ете, ним им станав јас сега песна и приказ за разговорот нивни.

¹⁰Тие се гадат од мене, ме одбегнуваат и не се воздржуваат дури и да плукаат на мене.

¹¹Затоа што Бог ми ја одврза торбата за стрели и ме сотре; тие ја симнаа од себеси уздата пред лицето мое.

¹²Оддесно се крева тој изрод, со нозете свои ми го стеснија патот за да ме погубат.

¹³А мојот пат го разрушија; ги умножија моите маки; не ми е потребен помошник.

¹⁴Доаѓаат кај мене како низ широк пролом; шумно се нафрлуваат врз мене.

¹⁵Ужасно ме сполетаа; како ветар се расеа моето величие, и доброто мое одмина како облак.

¹⁶Сега душата ми се топи во мене; мачни денови ме налегнаа.

¹⁷Ноќе ме вртат коските мои, жилите ми немаат мир.

¹⁸Со голема мака се соблекува од мене облеката моја; јаката на мојот хитон ме задавува.

¹⁹Он ме фрли во калта; станав како прав и пепел.

²⁰Викам кон Тебе, а Ти не ме слушаш, — стојам, а Ти само ме гледаш.

²¹Ти стана жесток спрема мене, со силна рака ме поарзуваш.

²²Ти ме крена и ме натера да се носам по ветар и ме сотираш.

²³Знам, дека Ти ќе ме дотераш до смрт, во домот каде што се собираат сите живи.

²⁴Вистина, Он нема да пружи рака врз домот на коските; ќе викаат ли тие, кога ќе бидат уништувани?

²⁵Зар не сум плачел за оној што беше во зло; зар не тагуваше душата моја за сиромасите?

²⁶Додека го чекав доброто, дојде злото дури чекав светлина, дојде темнина.

²⁷Утробата моја врие без престан и не се смирува; мачни денови ми наидоа.

²⁸Одам поцрнет, но не од сонце; станувам во собранието и викам.

²⁹Станав брат на шакалите и пријател на нојевите.

³⁰Кожата ми поцрне на мене, а коските ми се исушија од горештина.

³¹И гуслето ми стана тага, и свирките мои — глас плачевен.«