Read Свето Писмо (Гаврилова) 1990 Проповедник 3 Bible Online

Проповедник 3 - Свето Писмо (Гаврилова) 1990 bible

Проповедник 3

¹Сѐ има свое време, и секоја работа под небото има свое време;

²време кога ќе се родиш, и време кога ќе умреш; време кога садиш, и време кога го корнеш насаденото;

³време кога се убива, и време кога се лекува; време кога се урива, и време кога се гради;

⁴време кога се плаче, и време кога се смее; време кога се тагува, и време кога се игра;

⁵време кога се расфрлуваат камења, и време кога се собраат камења; време кога се прегрнуваш, и време кога се одбегнуваат прегратки;

⁶време кога се добива, и време кога се губи; време кога се чува, и време кога се растура;

⁷време кога се раскинува, и време кога се сошива; време кога се молчи, и време кога се зборува;

⁸време кога се сака, и време кога се мрази; време за војна и време за мир.

⁹Каква полза има оној што работи од она, над што се труди?

¹⁰Ги видов работите, што Бог им ги даде на синовите човечки, за да се мачат околу нив.

¹¹Сето она што Он го направил да биде прекрасно во свое време, и го вложи во срцата нивни, но да не може човекот да ги разбере докрај делата Божји што Он ги врши од почетокот до крајот.

¹²Разбрав, дека за нив нема ништо подобро, освен да се веселат и да прават добро во текот на животот свој.

¹³Кога секој човек јаде и пие, и го гледа доброто во секој свој труд, тоа е дар Божји.

¹⁴Разбрав, оти сѐ, што прави Господ, останува засекогаш; кон тоа нема што да се додава, од тоа нема што да се одзема; а Бог прави така, за да се бојат пред лицето Негово.

¹⁵Она што било, тоа е и сега, и она што ќе биде, тоа веќе било, — зашто Бог го враќа она што изминало.

¹⁶И уште видов под сонцето: место закон, а таму беззаконие; место правда, а таму неправда.

¹⁷И си реков во срцето свое: »Праведниот и нечесниот Бог ќе ги суди, бидејќи таму има време за секоја работа и суд за секое дело.«

¹⁸Си реков во срцето свое и за синовите човечки — дека Бог ќе ги испита, и Ќе им покаже оти тие сами по себе се животни,

¹⁹зашто сѐ што се случува со синовите човечки, се случува и со животните; крајот им е ист: како умираат едните, така умираат и другите, и едно е дишењето кај сите, и човекот нема предимство пред добитокот, зашто — сѐ е суета!

²⁰Сѐ оди на едно место: сѐ произлегува од земјата, и сѐ ќе се врати во земјата.

²¹Кој знае: дали духот на синовите човечки се качува горе, а духот на животните слегува долу, во земјата?

²²И така, јас видов оти нема ништо подобро за човекот, освен да се насладува со делата свои, бидејќи тоа е негов дел; зашто, кој ќе го доведе после да го погледа она, што ќе биде по него?