Read Свето Писмо (Гаврилова) 1990 Проповедник 5 Bible Online

Проповедник 5 - Свето Писмо (Гаврилова) 1990 bible

Проповедник 5

¹Не брзај со јазикот свој, и срцето твое да не брза да изговара зборови пред Господа; зашто Бог е на небото, а ти на земјата; затоа зборовите твои да не бидат многу.

²Зашто, како што соништата доаѓаат при многу грижи, така и гласот на безумниот се познава од многуте зборови.

³Кога даваш завет на Бога, не двоуми се да го извршиш, зашто Он не ги сака безумните: она што си ветил изврши го.

⁴Подобро е и да не ветуваш, отколку да ветиш и да не го извршиш.

⁵Не ѝ дозволувај на устата своја да го тера во грев телото твое и не говори пред Ангелот Божји: »Тое е грешка!« зошто ти е да правиш така, и Бог да се разгневи на зборот твој и да го сотре делото на рацете твои?

⁶Зашто, како во многуте соништа, така и во многуте зборови има суета; но затоа бој се од Бога.

⁷Ако видиш некаде на сиромав да се врши неправда и да му се одзема судот на правдата, не се чуди на тоа: зашто над високиот гледа повисок, а над нив — уште повисок;

⁸но од сѐ покорисна е земјата; и царот на нивата ѝ служи.

⁹Кој го љуби среброто, со сребро нема да се насити, и кој сака богатство, тој нема да има корист од тоа. И тоа е суета!

¹⁰Се зголемува ли имотот — се зголемуваат и потребите негови; и каква корист за сопственикот негов: зар само да гледа со очите свои?

¹¹Сладок е сонот за оној, кој се труди, — па јадел тој малку или многу; но прејадувањето не му дава на богатиот да заспие.

¹²Има едно тешко зло, што сум го видел под сонцето: богатство, што се чува за зло на оној, чие е.

¹³А тоа богатство може да се изгуби во негодно време, па на синот што го родил да не му остане ништо во рацете негови.

¹⁴Како што излегол гол од мајчината утроба, така и си заминува, каков што дошол; ништо нема да земе од трудот свој, што би можел в рака да понесе.

¹⁵Големо зло е тоа што оди како што дошол. Каква е, тогаш, ползата за него, кога се трудел залудо?

¹⁶А тој во текот на целиот живот јадел во темно, и многу се грижел, ожалостувал и јадосувал.

¹⁷Еве уште што најдов за добро и пријатно: да јаде и да пие и да се насладува од доброто на сите свои трудови, со кои се труди под сонцето преку сите дни од животот свој, што му ги дал Бог; зашто тоа е негов дел.

¹⁸И, ако на некој човек Бог му дал богатство, и имот и му дал да се ползува од нив, да го зема својот дел и да се насладува од трудовите свои, — тоа е Божји дар.

¹⁹Нема долго време да ги помни тој дните на животот свој; затоа Бог и го наградува со радоста на срцето.