Read Свето Писмо (Гаврилова) 1990 Мудрост Соломонова 18 Bible Online

Мудрост Соломонова 18 - Свето Писмо (Гаврилова) 1990 bible

Мудрост Соломонова 18

¹А за твоите светии имаше најголема светлина. Оние, слушајќи им го гласот, а не гледајќи го нивниот лик, блажени ги нарекуваа затоа што не страдаа.

²А за она што порано беа навредувани од нив и не им се одмаздуваа, им благодареа и ги молеа за прошка, што ги присилувале да страдаат.

³На Израилците им даде огнен — светол столб, за да им биде водач по непознатиот пат — благо сонце за среќно патување.

⁴Египтјаните беа заслужиле да бидат лишени од светлината и во темнина затворени, затоа што ги беа држале затворени синовите Твои преку кои, на светот требаше да му се даде вечна светлина на Законот.

⁵Откако решија да им ги избијат децата на светите луѓе, макар и да спасија едно потфрлено дете, за казна, Ти им одзеде многу деца и нив самите ги погуби во големата вода.

⁶А таа ноќ однапред им беше јавена на наште татковци, та, знаејќи ги ветувањата во кои веруваа, спокојни да бидат.

⁷Твојот народ го очекуваше и спасението на праведните и загинувањето на непријателите,

⁸зашто она со што ги казнуваше непријателите, со тоа истото нѐ прослави нас, повикувајќи нѐ при Себе.

⁹Тогаш побожните деца на праведниците тајно жртви принесуваа и еднодушно божествен закон уредија: светите луќе еднакво — да учествуваат и во добрини и во опасности. И тогаш ги запеаја светите песни на татковците.

¹⁰А од спротивната страна се слушаше злогласниот вик на непријателите и тажниот лелек над оплакуваните деца.

¹¹Со еднаков суд беа казнети и робот и господарот; истото го поднесуваше и простиот човек и царот;

¹²сите заедно имаа безброј мртовци, умрени од иста смрт; живите беа премалку, за да ги погребаат мртвите, зашто само во еден миг загина нивниот најмил пород.

¹³И кога тие, поради своите маѓии во ништо не веруваа, кога им загинаа нивните првенци, тогаш признаа дека израилскиот народ е син Божји,

¹⁴зашто додека тивко молчење исполнуваше сѐ, а ноќта во својот тек беше стигнала до седината,

¹⁵д небото слегна, од царските престоли, на земјата, предаден за пропаст, како страшен војник, сесилниот Твој збор.

¹⁶Тој носеше остар меч — неизменливата Твоја заповед и, откако застана, исполни сѐ со смрт; тој допираше до небото и одеше по земјата.

¹⁷Тогаш одеднаш силно ги исплашија привиди на ужасни соништа и настана ненадеен страв;

¹⁸паѓаа полумртви, еден овде, друг таму, си кажуваа еден на друг зошто умираат,

¹⁹зашто соништата, што ги збркаа, однапред им го беа тоа кажале, за да знаат зошто злото ги постигнало.

²⁰Иако смртната казна и прведници покоси, многумина и од нив во пустината загинаа, но тој гнев не потраа долго,

²¹зашто беспрекорниот човек бргу се застапи за нив, во оружен со оружјето на својата служба, со молитва и кадиво за измирување, тој стана против гневот и на маките им стави крај, а со тоа покажа дека е слуга Твој;

²²смртта не ја победи со телесна сила, ниту со силта на оружјето, туку само со збор свој го победи напасникот, откако ги спомна клетвите и заветите на татковците.

²³Зашто, кога веќе со купишта лежеа еден врз друг, тој застана сред нив, го сопре гневот и му го пресече патот кон живите.

²⁴На облеката негова беше целиот свет и имињата славни на татковците изрезани беа врз камења во четири реда, а Твоето име — врз дијадемата на главата негова.

²⁵Пред тоа отстапи погубителот и се исплаши од него; зашто беше доволна само таа гневна казна.