Read Свето Писмо (Гаврилова) 1990 1. Макавејска 10 Bible Online

1. Макавејска 10 - Свето Писмо (Гаврилова) 1990 bible

1. Макавејска 10

¹Во сто и шеесеттата година излезе Александар, синот на Антиох Епифан и ја завладеа Птоломеида: го примија и се зацари.

²Кога царот Димитриј слушна за тоа, тој одбра многубројна војска и излезе против него, за да војува.

³Димитриј му испрати мирољубиво писмо на Јонатана, со предлози за мир и со желба да го издигне,

⁴мислејќи во себеси: »Да побрзам да склучам мир со него, пред тој да се поврзе со Александар против мене;

⁵тогаш тој ќе си го спомне целото зло, што му го направивме на него, на неговите браќа и на неговиот народ.«

⁶Дури му беше дал власт да собира војска и да прави оружје, за да биде негов сојузник и заповедал да му бидат вратени заложниците, кои сѐ уште се наоѓале во тврдината.

⁷Јонатан дојде во Ерусалим и гласно го прочита писмото пред сиот народ и пред оние што беа во тврдината;

⁸многу се исплашија сите кога слушнаа дека царот му дава власт да собира војска;

⁹а луѓето од тврдината му ги предадоа заложниците, и тој им ги врати на нивните родители.

¹⁰Јонатан се настани во Ерусалим и почна да гради и да го изградува градот,

¹¹велејќи им на градителите да ги градат ѕидовите околу градот, а и гората Сион да ја утврдат наоколу со делкани камења; и направија така.

¹²Тогаш избегаа туѓинците што беа во тврдината, изградена од Бакид:

¹³секој од нив го остави местото што го имаше и се врати во својата земја.

¹⁴Само во Бет-цур останаа некои од оние, кои ги престапиле законите и заповедите, зашто тоа место им служеше како прибежиште.

¹⁵Слушнал царот Александар за ветувањето што му го испрати Димитриј на Јонатана, а му раскажаа и за војните и храбрите подвизи, извршени од него и од неговите браќа, како и за маките што ги претрпеле.

¹⁶Тогаш беше рекол: »Ќе најдеме ли некој друг човек како што е тој? Да го направиме наш пријател и сојузник!«

¹⁷Тој му напиша и му испрати писмо со овие зборови:

¹⁸»Царот Александар до братот Јонатан — поздрав.

¹⁹Слушнавме за тебе дека си храбар и силен човек и дека си достоен за бидеш наш пријател.

²⁰И така, те поставуваме за првосвештеник на твојот народ; ќе се нарекуваш пријател на царот, (а му испрати царска облека и златна круна), да пристапиш кон нас и да бидеш на наша страна, да го пазиш нашето пријателство.«

²¹Јонатан ја облече свештеничката облека во седмиот месец, во сто и шеесеттата година, на празникот Сеници, собра војска и приготви многу оружје.

²²Слушна за тоа Димитриј, се налути и рече:

²³»Зошто дозволивме Александар да нѐ испревари и да ни го преземе пријателството на Јудејците и на тој начин да ја зајакне својата положба?

²⁴И јас ќе им напишам зборови поздравни, пофални и со ветување, за да ми бидат од помош.«

²⁵Тој им испрати писмо со следнава содржина: »Царот Димитриј до јудејскиот народ — поздрав.

²⁶Слушаме и се радуваме, дека ги пазите нашите договори, дека останувате во пријателство со нас и дека не сте преминале кон нашите непријатели.

²⁷останете ни и понатаму верни, а ние ќе ви отплатиме со добро, за она што го правите за нас:

²⁸ќе ви простиме многу од вашите давачки и ќе ви дадеме дарови.

²⁹А сега ги ослободуваме сите Јудејци од даноци и од порезот за сол и за круната,

³⁰и третиот дел од семињата и половината од овошните плодови, што ми припаѓаат мене, отсега и засекогаш се откажувам да ги земам од Јудејската земја и од трите области, присоединети кон неа од Самарија и од Галилеја, од денешниот ден и за вечни времиња.

³¹Ерусалим нека биде свет и слободен град, се откажувам и од неговите предели, од десетокот и од сите негови приходи.

³²Се откажувам и од власта над ерусалимската тврдина и му давам право на првосвештеникот да постави во неа луѓе што ќе ги избере тој самиот, за да ја чуваат.

³³Ги пуштам на слобода сите Јудејци во целото мое царство како дар, заробени во Јудејската земја; нека бидат сите ослободени од давачките — за себеси и за својот добиток.

³⁴Сите празници, саботи и новомесечија и сите законски денови, а и три дена пред и три дена по празниците — да бидат за сите Јудејци во моето царство денови на опростување и ослободување.

³⁵Никој да нема право да ве притеснува и да вознемирува некого од вас во никаква работа.

³⁶Јудејците ќе се запишуваат во царските војски до триесет илјади души; и ним ќе им се плаќа еднакво како и на сите други.

³⁷Некои од нив ќе бидат поставувани за началници на големите царски тврдини, а други ќе бидат поставувани на доверливи служби во царството, за кои е потребна верност; нивните старешини и заповедници ќе бидат, исто така, од нив, и нека живеат според своите закони, како што одредил царот на јудејската земја.

³⁸Трите области, присоединети кон Јудеја и Самарија, нека останат присоединети и понатаму и да се сметаат за едно и да не припаѓаат под друга власт, освен под власта на првосвештеникот.

³⁹Птоломеида со нејзината околина ја подарувам на Светилиштето во Ерусалим, за да се издржува Светилиштето;

⁴⁰јас лично секоја година ќе давам петнаесет илјади шекели сребро од приходите на моите царски имоти.

⁴¹И сето она што службениците не го давале од државната ризница во минатите години, отсега ќе го даваат за потребите на храмот.

⁴²Освен тоа и петте илјади шекели сребро, што ги собираа секоја година од приходите на Светилиштето, отсега тие ќе им се даваат на свештениците кои служат во храмот.

⁴³И секој, кој побара засолниште во ерусалимскиот храм и на неговото подрачје, а поради царски давачки и даноци, нека биде слободен заедно со сѐ што му припаѓа на моето царство.

⁴⁴За изградба и обновување на Светилиштето издатоците да бидат давани од царските приходи.

⁴⁵И за изградба на ерусалимските ѕидови и за тврдините околу него — издатоците ќе бидат плаќани од царските приходи, а исто така и за изградба на вакви тврдини и во цела Јудеја.«

⁴⁶Јонатан и народот, откако ги ислушаа овие зборови, не поверуваа во нив ниту ги прифатија, бидејќи си спомнуваа за оние големи неволји, што им ги причини Димитриј на Израелците, измачувајќи ги без милост.

⁴⁷Затоа повеќе го сакаа сојузот со Александар, бидејќи тој прв им направи предлог за мир; на него му помагаа во војните во сите денови.

⁴⁸Царот Александар собра голема војска и појде против Димитриј.

⁴⁹И откако двајцата цареви ја започнаа војната, војската на Димитриј почна да бега, а Александар ја гонеше и ја победи.

⁵⁰Тој водеше жестока борба до зајдисонце; тој ден Димитриј падна мртов.

⁵¹Потоа Александар испрати свои пратеници кај Птоломеј, египетскиот цар, со следниве зборови:

⁵²»Се вратив во земјата на моето царство и седнав на престолот на моите татковци, ја презедов врховната власт, го скршив Димитриј и владеам со целата наша земја.

⁵³Влегов во борба против него, го разбив и него и неговата војска, а седнав и на престолот на неговото царство.

⁵⁴Затоа, пак, да се спријателиме, дај ми ја твојата ќерка за жена, да ти станам зет и ќе ти дадам и тебе и нејзе достојни дарови.«

⁵⁵Птоломеј му одговори: »Среќен е денот кога си се вратил во земјата на твоите татковци и си седнал на престолот на нивното царство.

⁵⁶Сега ќе го исполнам и она што ми пишуваш; само дојди кај мене во Птолемаида, за да се видиме еден со друг и да се ородиме, како што велиш.«

⁵⁷И појде Птоломеј од Египет, сам со Клеопатра, својата ќерка, и дојде во Птолемаида во сто и шеесет и втората година.

⁵⁸Царот Александар го пречека Птоломеј и тој му ја даде својата ќерка Клеопатра и ја направија свадбата во Птолемаида со голем блесок, како што им прилега на цареви.

⁵⁹Царот Александар му напиша писмо и на Јонатан, за да излезе и да го пречека.

⁶⁰Јонатан отиде во Птолемаида со раскош, се представи пред двајцата цареви и ги обдари со сребро и со злато и со многу дарови и нив и оние од нивната придружба и ја придоби нивната љубов.

⁶¹Тогаш се собраа околу него лоши луѓе и беззаконици од Израел, за да го оклеветат, но царот не го сврти своето внимание на нив.

⁶²Царот заповеда да му ја соблечат на Јонатан неговата облека и да го облечат во царска облека; така и направија.

⁶³Потоа царот го стави до себе и им рече на своите достоинственици: »Излезете со него среде град и разгласете дека никој не смее да го клевети за ништо и дека никој не смее да го вознемирува со никаква работа.«

⁶⁴Кога неговите клеветници ја видоа неговата слава, каква чест му се прави и како извикуваат царските луѓе за него, како е облечен во порфира, сите се разбегаа.

⁶⁵И така, царот го запиша меѓу своите први пријатели и го постави за војсководец и намесник.

⁶⁶Јонатан се врати во Ерусалим во мир и со радост.

⁶⁷Но во сто и шеесет и петтата година дојде од Крит Димитриј, синот на Димитриј, во земјата на своите татковци.

⁶⁸За тоа слушна царот Александар и многу се огорчи, па се врати во Антиохија.

⁶⁹Димитриј го постави за војсководец Аполонија, управителот на Келе-Сирија; тој собра голема војска. Постави логор кај Јамнија и испрати да му кажат на првосвештеникот Јонатан:

⁷⁰»Само ти се гордееш над нас; преку тебе се изложив на срам и подбивање. Зошто ни се спротивставуваш во горите?

⁷¹Ако имаш тплкава доверба во твоите воени сили, слези кај нас во долините; таму ќе ги измериме нашите сили, зашто војската е со мене во градовите.

⁷²Прашај кој сум јас и кои се оние што ми помагаат, а тие ќе ти кажат; не можете да истраете пред нашето лице, зашто вашите татковци двапати беа прогонувани во својата земја.

⁷³Против ваква коњаница и ти нема да издржиш во рамнините, каде што нема ни камења, ни клисури, ниту места каде што ќе можете да избегате.«

⁷⁴Кога Јонатан ги слушна тие Аполониеви зборови, се охрабри духом, избра десет илјади мажи, излезе од Ерусалим, а брат му Симон му се придружи, за да му помага.

⁷⁵Се улогорија во Јопија, но не можеа да влезат во градот, зашто во Јопија беше Аполониевата стража; и почнаа да војуваат против неа.

⁷⁶Тогаш исплашените жители му ја отворија градската порта, и Јонатан влезе во Јопија.

⁷⁷Која Аполониј слушна за тоа, тој зеде три илјади коњаници и голема војска, па појде за Азот: сакаше да помине преку него, но дојде во рамнината, зашто имаше голема коњица и се надеваше на неа.

⁷⁸А Јонатан одеше по него до Азот и нивните војски се судрија.

⁷⁹Аполониј сокри илјада коњаници и ги остави зад Јонатановата војска:

⁸⁰но Јонатан разбра дека зад него има заседа; тие ја заобиколија неговата војска; фрлаа стрели на народот од утро до мрак.

⁸¹Но војската добро издржа, како што и беше заповедал Јонатан; најпосле коњите нивни се изморија.

⁸²Тогаш Шимун ја поведе својата војска и го нападна одредот, зашто коњицата се измори многу; тој ги разби и тие се дадоа во бегство.

⁸³Коњаниците се распрснаа по рамнината и избегаа во Азот и влегоа во Бетдагон, во нивниот храм, за да се спасат.

⁸⁴Но Јонатан го изгоре Азот и околните градови; го зеде нивниот плен и им го изгори храмот на Дагон заедно со оние што се беа сокриле во него.

⁸⁵Имаше околу осум илјади избиени со меч и изгорени од оган.

⁸⁶Јонатан појде од таму и се улогори спроти Аскалон, но жителите на градот го пречекаа со големи почести.

⁸⁷Се врати Јонатан во Ерусалим со сите што беа со него, со многу плен.

⁸⁸Кога Царот Алаксандар слушна за тие настани, тој одново му искажа почести.

⁸⁹Откако му испрати златна дијадема, каква според обичајот, им се дава на царски роднини, исто така, му го подари Акарон и целата негова област — да владее со него наследно.