Read Свето Писмо (Гаврилова) 1990 1. Макавејска 12 Bible Online

1. Макавејска 12 - Свето Писмо (Гаврилова) 1990 bible

1. Макавејска 12

¹Кога виде Јонатан дека работите му одат добро, тој избра луѓе и ги испрати во Рим, за да го обнови и засили пријателството со Римјаните;

²а до Спартанците и на другите места испрати писма за истата работа.

³Тие дојдоа во Рим, влегоа во собранието и рекоа: »Првосвештеникот Јонатан и јудејскиот народ нѐ испратија да го обновиме пријателството и сојузот што го имавме со вас.«

⁴Тие им дадоа писма до месните управители — да ги испратат со мир до јудејската земја.

⁵Еве го преписот од писмото, кое Јонатан им го напиша на Спартанците:

⁶»Првосвештеникот Јонатан и народните старешини и свештениците и сиот јудејски народ — поздрав до браќата Спартанци.

⁷Пред многу време уште Дариј, кој царуваше кај нас, му беше испратил писмо на нашиот првосвештеник Онија, дека сте наши браќа, што покажува преписот.

⁸Онија го прими пратеникот со чест и го прими писмото, во кое се говореше за сојуз и за пријателство.

⁹А ние, иако немаме потреба од нив, бидејќи ги имаме за утеха светите книги, кои се во нашите раце,

¹⁰решивме да пратиме некого до вас, за да го обновиме братството и пријателството и да не се одделуваме од вас, зашто многу време измина откако вие испраќавте до нас.

¹¹Ние постојано, во секое време, во празници и во другите денови, си спомнуваме за вас кога принесуваме жртви и кога се молиме, како што треба и како што е прилично да се спомнуваме за нашите браќа.

¹²Ние се радуваме на вашата слава;

¹³ние сме заобиколени со многу неволји и со чести војни; против нас војуваа околните цареви.

¹⁴Но ние во тие војни не сакавме да ве вознемируваме, ни вас, ниту нашите други сојузници и пријатели,

¹⁵зашто имавме небесна помош, која ни помага; ние се избавивме од нашите непријатели; нашите непријатели се смирија.

¹⁶Сега ги избравме Нуминија, Антиоховиот син, и Антипатра, Јасоновиот син, и ги испративме кај Римјаните, за да го обновиме со нив пријателството и некогашниот сојуз.

¹⁷Ним им заповедавме да дојдат и кај вас, да ве поздрават и да ви ги предадат нашите писма, та и со вас да го обновиме нашето братство.

¹⁸И вие ќе направите добро, ако ни одговорите по нив.«

¹⁹Еве го и преписот што го испрати Дариј:

²⁰»Спартанскиот цар — поздрав до првосвештеникот Онија.

²¹Во записот за Спартанците и за Јудејците, беше откриено дека се браќа и дека се од Авраамовиот род.

²²Сега, откако го разбравме ова, добро ќе биде да ни пишете за вашата благостојба.

²³Ние, пак, ве известуваме: вашиот добиток и вашиот имот се наши, а сѐ што имаме, ваше е. Заповедавме да ве известат за ова.«

²⁴Јонатан разбра дека војсководците на Димитриј се вратиле пак да војуваат со него со поголема војска од порано;

²⁵кога излезе од Ерусалим, ги сретна во Аматитската земја и не им даде време да влезат во неговата земја.

²⁶Тој испрати извидници во нивниот логор; тие се вратија и го известија, дека се приготвуваат за напад во текот на ноќта.

²⁷Затоа, штом зајде сонцето, Јонатан им заповеда на своите луѓе да бидат будни и вооружени и да се подготвуваат за борба во текот на целата ноќ, а околу логорот постави предни стражи.

²⁸Непријателите слушнаа дека Јонатан се подготвува за битка, се исплашија, затрепери нивното срце и, откако запалија огнови во логорот, избегаа.

²⁹Но Јонатан и тие што беа со него не го разбраа тоа до утрото, зашто гледаа запалени огнови.

³⁰Се спушти Јонатан по нив, но не ги стигна, зашто ја беа преминале реката Елевтера.

³¹Тогаш Јонатан се сврте против Арапите, нарекувани Забедеи, ги разби и зеде многу плен.

³²Потоа се врати и дојде до Дамаск и помина по целата таа земја.

³³А Шимун појде и стигна до Аскалон и до блиските тврдини, потоа се врати кон Јопија и ја зазеде,

³⁴зашто беше слушнал дека војниците сакаат да му ја предадат тврдината на Димитрија, па постави стража да ја чуваат.

³⁵Јонатан се врати и ги свика најстарите луѓе од народот, за да се советува со нив за тоа да изградат тврдини во Јудеја,

³⁶да ги издигнат ерусалимските ѕидови и да изградат висока преграда меѓу тврдината и градот, така што тврдината да биде одвоена, во неа да нема ни купување ни продавање.

³⁷Кога се собраа да го изградуваат градот, се урна еден дел од ѕидот кај потокот на исток, кој се нарекува Хафената.

³⁸А Симон ја изгради Адида во Сефила, ги зацврсти портите и клучалките.

³⁹Во тоа време Трифон се обидуваше да стане цар на Азија, да се круниса и да дигне рака на царот Антиох,

⁴⁰но се плашеше да не му попречи Јонатан и да не отвори војна против него; затоа бараше прилика да го фати и да го убие, па кога се дигна, отиде во Бет-шан.

⁴¹Јонатан излезе против него со четириесет илјади најдобри војници, подготвени за борба, и дојде во Бет-шан.

⁴²Кога виде Трифон дека доаѓа Јонатан со својата многубројна војска се плашеше да крене рака на него,

⁴³го прими со почести и им го претстави на сите свои пријатели, му даде подароци, а на своите војски им заповеда да му се покоруваат исто како нему.

⁴⁴Потоа му рече на Јонатан: »Зошто го измачуваш сиот твој народ, кога меѓу нас нема причина за војна?

⁴⁵А сега, распушти ги твоите луѓе по нивните домови; за себе избери малкумина, што ќе бидат со тебе, па заедно да појдеме во Птолемаида; јас ќе ти ја предадам неа и другите тврдини, сите војски и сите даночници, па потоа ќе се вратам, бидејќи само затоа сум дојден.«

⁴⁶Јонатан поверува и направи како што му рече, ја распушти војската и сите луѓе си отидоа во Јудеја;

⁴⁷со себе си остави само три илјади луѓе, од кои две илјади остави во Галилеја, а илјадата — тргнаа со него.

⁴⁸Но штом Јонатан влезе во Птолемаида, жителите на градот ги затворија градските порти, го фатија и сите што влегоа со него — беа убиени со меч.

⁴⁹Тогаш Трифон испрати пешаци и коњица во Галилеја и на големата рамнина, за да ги убијат сите што беа со Јонатан.

⁵⁰Но тие, кога слушнаа дела Јонатан е фатен и дека загинал заедно со оние што беа со него, се охрабрија еден со друг и излегоа во стегнати редови, готови да се борат.

⁵¹Гонителите, гледајќи дека нивните животи се во прашање, се вратија назад,

⁵²а тие живи и здрави се вратија во јудејската земја; го оплакуваа Јонатан и сите оние што беа со него и беа опфатени со голем страв; сиот Израел тажеше и горко плачеше.

⁵³Тогаш сите соседни народи сакаа да ги уништат, зашто си велеа: »Сега тие немаат водач и заштитник; сега треба да војуваме против нив и да го уништиме и самиот спомен на нив меѓу луѓето.«