Read Свето Писмо (Гаврилова) 1990 2. Макавејска 7 Bible Online

2. Макавејска 7 - Свето Писмо (Гаврилова) 1990 bible

2. Макавејска 7

¹Така фатија и седмина браќа заедно со нивната мајка. Царот нареди да ги бијат со бичеви и воловски жили, сакајќи да ги присилат да јадат од забранетото свинско месо.

²Еден од нив проговори прв и рече: »Што сакаш да прашаш и што сакаш да дознаеш од нас! Ние сакаме повеќе да умреме, отколку да ги згазиме законите на нашите татковци.«

³Тогаш царот силно се разгневи и нареди да се вжештат тави и котли.

⁴Кога ги нагорештија, царот заповеда веднаш да му го отсечат јазикот на оној што прв проговори, да му ја одерат кожата и да му ги сечат рацете и нозете пред очите на другите негови браќа и пред мајка му.

⁵И така, откако го осакати сосема, заповеда да го однесат до огнот и да го печат во тава, а кога од тавата се ширеше миризба на далеку, другите синови, заедно со нивната мајка, се поттикнуваа еден со друг, храбро да ги истрпат маките, велејќи:

⁶»Господ Бог гледа и навистина ќе биде милостви спрема нас, како што изјави Мојсеј во својата песна пред народот: Он ќе се смилува на своите слуги.«

⁷Кога умре првиот, го изведоа вториот на подбивање и, откако му ја одраа кожата заедно со косата, од главата, го прашаа: »Сакаш ли да јадеш пред дел по дел да го измачиме твоето тело?«

⁸А тој, одговарајќи им на јазикот на своите татковци, рече: »Не, не сакам!« Затоа и тој ги претрпе истите маки како и првиот.

⁹Испуштајќи ја својата душа, воздивна и рече: »Мачителе, ти ни го одземаш сегашниот живот, но Царот на славата ќе нѐ воскресне за вечен живот нас што умираме за Неговите закони.«

¹⁰Потоа беше изложен на подбивање третиот, па кога му го побараа јазикот, тој го покажа, подавајќи ги без страв и своите раце.

¹¹И јуначки рече: »Од небото сум ги примил и не жалам да ги дадам за Божјите закони; се надевам дека пак ќе ги добијам од Него.«

¹²И самиот цар, и оние што беа со него, се вчудовидоа од смелоста на младичот, кој ги презираше маките.

¹³Кога умре тој, на истите маки го подложија и четвртиот брат.

¹⁴Пред да умре, тој рече: »Блазе му на оној што умира од човечка рака, тој треба да се надева на Бога — дека Он ќе го воскресне! А ти, мачителе, за тебе ќе нема воскресение за живот.«

¹⁵Потоа го доведоа петтиот и почнаа да го измачуваат.

¹⁶Тој го погледна царот и му рече: »Иако си смртен, ти имаш власт над луѓето и правиш сѐ што сакаш. Но не мисли дека Бог го напуштил нашиот народ!

¹⁷Само почекај, па ќе ја видиш Неговата голема сила: Он ќе те казни и тебе и твојот народ!«

¹⁸Потоа го доведоа шестиот, кој, приготвувајќи се за смртта, рече: »Не мами се попусто, ние го трпиме ова поради наша вина, зашто Му згрешивме на нашиот Бог и затоа нѐ снајдоа сите овие маки, достојни работи за чудење.

¹⁹Но не мисли — дека ти нема да бидеш казнет, ти кој се осмелуваш да се бориш против Бога,«

²⁰Најдостојна, пак, за восхит беше мајката, која гледајќи ги нејзините седум синови како умираат во еден ден, великодушно претрпуваше затоа што се надеваше на Бога.

²¹Исполнета со благородни чувства и поткрепувајќи го својот дух со машка храброст, таа го поттикнуваше секого од нив со јазикот на нивните татковци, велејќи:

²²»Јас не знам како се најдовте во мојата утроба; јас не ви ги подарив ни духот ни животот, ниту преку мене се образувал составот на секого од вас.

²³Затоа, Создателот на светот, Кој го создал човечкиот род и на сѐ му дал почеток, пак милостиво ќе ви даде и дух и живот затоа што сега не се штедите заради Неговите закони.«

²⁴Антиох помисли оти го презираат, сфаќајќи дека се подбиваат со него, го советуваше најмладиот, кој беше уште жив, и не само со зборови, туку и со заколнување го уверуваше, дека ќе го направи богат и задоволен, само ако се откаже од Законот на татковците, дека ќе му биде пријател и ќе го постави на висока служба.

²⁵Но бидејќи младичот на внимаваше што му зборува царот, овој ја повика мајка му и почна да ја наговара да го посоветува својот најмал син за да си го спаси животот.

²⁶По долго убедување, мајката се согласи да го посоветува сина си.

²⁷Но кога се наведна над него и потсмевајќи му се на свирепиот мачител, таа му говореше вака на својот татков јазик: »Сине, смилувај се над мене. која сем те носела девет месеци во мојата утроба, три години со млеко сум те доела, сум те хранела, одгледала и воспитала.

²⁸Ти се молам, сине, погледни ги небото и земјата и сѐ што е на нив и знај дека сето тоа Бог го создал од ништо, знај дека така настанал и човечкиот род.

²⁹Не плаши се од убиецот, туку биди достоен за твоите браќа и прими ја смртта за да те придобијам пак, по Божја милост, заедно со твоите браќа.«

³⁰Додека таа уште говореше, младичот рече: »Што чекате? Јас не ѝ се покорувам на царската заповед; јас им се покорувам на заповедите од законот, што им го даде Бог на нашите татковци преку Мојсеја.

³¹А ти, што си измислил вакви маки за нас Јудејците, знај дека нема да избегаш од Божјата рака.

³²Ние страдаме поради нашите гревови.

³³Па, ако живиот Бог за извесно време се разгневи на нас, за да ни покара и да ни поучи, Он пак ќе се смилува над нас, Своите слуги.

³⁴А ти, безбожнику и најголем престапник од сите луѓе, не гордеј се попусто, не издигнувај се со празни надежи, кревајќи ја својата рака против слугите Божји,

³⁵зашто уште не си избегал од судот Божји, Кој гледа си.

³⁶Нашите браќа, кои ги претрпеа сега овие преодни маки, според Божјиот завет, добија вечен живот, а ти, според Божјиот суд, ќе добиеш справедлива казна за твојата гордост.

³⁷И јас, како и моите браќа, ги предавам душата и телото за татковските закони, молејќи Му се на Бога, набгру да се смилува над Својот народ, а ти, во маки и страдања, да признаеш дека е Он единствен Бог.

³⁸Со мене и со моите браќа нека заврши гневот на Севишниот, кој со право го постигна нашиот народ.«

³⁹Царот, наполно избезумен, се разгневи на него пожестоко отколку на неговите браќа, доживувајќи го тешко особено подбивањето.

⁴⁰Така и тој го заврши својот живот, а да не се оскверни, исполнет со надеж во Господа.

⁴¹По синовите умре и мајката.

⁴²Ете, толку за обредните идолски жртви и за страшните измачувања.