Read Свето Писмо (Гаврилова) 1990 3. Ездра 10 Bible Online

3. Ездра 10 - Свето Писмо (Гаврилова) 1990 bible

3. Ездра 10

¹»Но кога синот мој влезе во брачната одаја, тој падна и умре.

²Ги превртивме сите ние светилниците, сите мои сограѓани почнаа да ме утешуваат, а јас почивав до ноќта идниот ден.

³А кога сите престанаа да ме утешуваат, за да ме остават на мир, јас станав ноќта, побегнав и дојдов, како што гледаш во ова поле.

⁴Мислам веќе да не се враќам во градот, туку да останам овде; да не јадам, да не пијам, туку непрестајно да плачам и да постам, сѐ додека не умрам.«

⁵Откако ги оставив моите размислувања, со кои бев зафатен, со гнев ѝ одговорив и реков:

⁶»О, најбезумна од сите жени! Не ја гледаш ли нашата жалост и ова што ни стана,

⁷дека Сион, нашата мајка, прекумерно тагува, дека е крајно понижена и дека горко плаче?

⁸И сега, кога сме сите натажени и кога жалиме, зар ти ќе жалиш само за твојот син?

⁹Прашај ја земјата, и таа ќе ти одговори дека токму таа треба да го оплакува паѓањето на толку многу нејзини рожби,

¹⁰зашто сите што се родени од неа уште од почетокот, и други што ќе дојдат, речиси сите загинуваат и толкумина од нив биваат предавани на истребување.

¹¹И така, кој треба повеќе да жали, ако не онаа што загубила толку големо мноштво, а не ти, која жалиш само за еден?

¹²Ако ми кажеш дека мојот плач не прилега на плачот на земјата, зашто јас го изгубив плодот на мојата утроба, што сум го носела со тага и што сум го родила со болки,

¹³а земјата загубува според своето својство — а сегашното мноштво на неа, како што си оди, така и доаѓа.

¹⁴Но јас ќе ти кажам дека, како ти што си родила со мака, исто така, и земјата му го дава својот плод на човекот, кој ја обработува од почетокот.

¹⁵Затоа, воздржи се сега од твојата жалост и храбро поднеси ја загубата што те постигнала.

¹⁶Зашто, ако признаеш, дека Божјата одлука е праведна, кога ќе дојде времето, ќе го добиеш сина си, и ќе бидеш прославена меѓу жените,

¹⁷и така, врати се во градот при својот маж.«

¹⁸Но таа рече: »Нема да направам така, нема да се вратам во градот, туку овде ќе умрам.«

¹⁹Продолжувајќи да говорам со неа, јас ѝ реков:

²⁰»Не прави го тоа, туку послушај го мојот совет. Зашто колку ли се неволјите на Сион? Утеши се поради жалоста на Ерусалим.

²¹Оти гледаш дека нашето светилиште е запустено, дека олтарот наш е урнат и храмот е разрушен;

²²псалтирот наш е понижен, песните молкнаа, радоста исчезна, светлината на светилникот изгасна, ковчегот на нашиот завет е разграбен. Светињата наша е осквернета, а името што ни е дадено — речиси е поругано, нашите деца претрпеа срам, свештениците наши се избиени, левитите наши — во плен се одведени, девојките наши се обесчестени, жените наши претрпеа насилство, праведниците наши се одвлечени, децата ни загинаа, младичите наши се во ропство, а јунаците наши изнемогнаа;

²³а она што е најтешко, знамето на Сион ја загуби својата слава, зашто им е предадено во рацете на оние што нѐ мразат.

²⁴Затоа остави ја твојата голема тага, одложи ги твоите многу жалости, за да се смилува Севишниот над тебе; Севишниот ќе те успокои и маките ќе ти ги олесни.«

²⁵Кога ѝ ги упатив тие зборови, погледот нејзин одеднаш светна и, ете, стана изгледот нејзин стана болскав, така што јас се исплашив од неа, и помислив што треба да значи тоа.

²⁶И одеднаш извика толку страшно, така што од тоа нејзино викање земјата се заниша.

²⁷И јас видов: ете, жената веќе не ми се јавуваше, туку се градеше грда; неговото место се обележуваше на широки основи и јас, исплашен, високо извикав и реков:

²⁸»Каде е ангелот Уриил, кој во почетокот доаѓаше при мене? Зошто тој ме доведе до ваква избезуменост, во која целта на мојот стремеж се загуби и молитвата моја се претвори во злословие?«

²⁹Кога го говорев ова, тој дојде при мене,

³⁰ме виде, и, ете, јас лежев како мртов и во несвест; ме фати за десната рака, ме поткрепи и, откако ме исправи на нозе, ми рече:

³¹»Што ти е? Зошто разумот и чувствата на твоето срце се смутени? Од што се возбудуваш?«

³²Јас му одговорив и му реков: »Ти ме остави; постапувајќи по твоите зборови, излегов во полето и, ете, видов и уште го гледам она што не можам да го сфатам.«

³³Тој ми рече: »Стој храбро, јас ќе ти објаснам.«

³⁴Јас му реков: »Говори ми, Господару мој; само не оставај ме залудно да умрам;

³⁵бидејќи го видов она што не го знаев и го чув она што не ми беше познато.

³⁶Дали моето чувство ме мами или душата моја блада во сон?

³⁷Затоа, ти се молам, да ми ја објасниш мене, на твојот слуга, оваа моја избезуменост.« — Одговарајќи ми, тој рече:

³⁸»Слушај ме, јас ќе те научам и ќе ти го објаснам тоа што те исплаши: зашто Севишниот ќе ти открие многу тајни.

³⁹Он го гледа твојот прав пат, гледа дека непрестајно жалиш за народот и дека силно тажиш за Сион.

⁴⁰Ова значи видението што ти се јави пред малку:

⁴¹жената што ја виде дека плаче, а ти се мачеше да ја утешиш,

⁴²таа која отпосле стана невидлива, а тебе ти се јави град кој се ѕидаше —

⁴³и што ти раскажа за смртта на сина си, еве што значи:

⁴⁴жената што ја виде — тоа е Сион. А она што ти рече таа — која ја виде како град — туку што почнал да се ѕида,

⁴⁵дека таа триесет години била неплодна, со тоа се покажа оти во текот на триесет години не била принесувана жртва во Сион.

⁴⁶По триесет години неплодната родила син; тоа беше тогаш кога Соломон го изѕида градот и принесе жртва.

⁴⁷А она што ти рече дека со труд го отхранила, тоа беше животот во Ерусалим.

⁴⁸А она што ти рече, дека нејзиниот син, кога влегол во брачната одаја, паднал и умрел, тоа е паѓањето на Ерусалим.

⁴⁹И ете, ти ја виде споредбата со неа: како таа жалеше за својот син, а ти настојуваше да ја утешиш за она што станало: ова требаше да ти се објасни,

⁵⁰А сега, Севишниот, гледајќи те дека жалиш со душа и со срце за него, Он ти ја покажа светлината на неговата слава и неговата убавина.

⁵¹Токму затоа ти зповедав да живееш во полето, каде што не е положена основа за зграда.

⁵²Јас знаев дека Севишниот ќе ти го покаже ова;

⁵³да дојдеш во полето, каде што не е положена основа за зграда.

⁵⁴Зашто не можеше да постои основа за човечка градба, таму каде што почнуваше да се покажува градот на Севишниот.

⁵⁵Па така, не плаши се, да не се плаши твоето срце, но влези и види ги болскотот и убавината на градбата, колку што можат твоите очи да гледаат.

⁵⁶Потоа ќе чуеш колку што можат твоите уши да слушаат.

⁵⁷Ти си поблажен од многумина и, како малкумина, си повикан при Севишниот.

⁵⁸Утре преку ноќта остани тука,

⁵⁹и Севишниот ќе ти покаже видние на најголеми дела, кои Он ќе ги изврши во последните дни за жителите на земјата.«

⁶⁰И спиев преку таа ноќ и преку идната како што ми заповеда тој.