Read Свето Писмо (Гаврилова) 1990 Лука 7 Bible Online

Лука 7 - Свето Писмо (Гаврилова) 1990 bible

Лука 7

¹И кога ги заврши зборовите Свои кон народот, што слушаше, Он влезе во Капернаум.

²Слугата на еден стотник беше тешко болен, на умирање; а многу го сакаше.

³Па како чу за Исуса, ги прати при Него старешините јудејски, молејќи Го да дојде и да го излекува слугата негов.

⁴А тие, штом дојдоа при Исуса, Го молеа усрдно и велеа: »Достоен е да му го направиш тоа,

⁵оти го сака нашиот народ, и синагогата тој ни ја направи.«

⁶И тргна Исус со нив. А кога беа веќе близу до куќата, стотникот ги прати пријателите свои при Него, говорејќи: »Господи, не труди се, зашто не сум достоен да влезеш под мојот покрив;

⁷затоа и сам себе не се најдов достоен да дојдам при Тебе, туку кажи само збор и мојот слуга ќе оздрави;

⁸оти и јас сум човек подвластен, а имам и потчинети војници; па кога ќе му речам на еден од нив: ‚Оди!‘ — и тој оди; на другиот: ‚Дојди!‘ — и тој доаѓа; и на слугата свој: ‚Направи тоа!‘ — и тој прави.«

⁹Штом го чу тоа, Исус се зачуди и кога се заврте кон народот, што врвеше по Него, рече: »Ви велам, ни во Израилот не најдов толку голема вера!«

¹⁰Испратените кога се вратија, го најдоа болниот слуга здрав.

¹¹И се случи потоа да оди во градот наречен Наин; и со Него одеа мнозина Негови ученици и многу народ.

¹²А кога се приближи до градската порта, ете, изнесуваа мртовец, единствен син на мајка си, а таа беше вдовица; и многу народ од градот одеше со неа.

¹³Штом ја виде Господ, се сожали на неа, па ѝ рече: »Не плачи!«

¹⁴И кога се приближи, се допре до носилото; носачите застанаа, а Он рече: »Момче, тебе ти велам, стани!«

¹⁵Мртовецот стана и седна, и почна да зборува; и Он го предаде на мајка му.

¹⁶И страв ги опфати сите, и Го славеа Бога и велеа: »Голем пророк се јави меѓу нас« и »Бог го посети Својот народ.«

¹⁷И се разнесе овој глас за Него по цела Јудеја и по целата околина.

¹⁸И му соопштија на Јована учениците негови за сето тоа.

¹⁹Јован, пак, повика двајца свои ученици и ги испрати при Исуса, говорејќи: »Ти ли си Оној што треба да дојде, или друг да чекаме?«

²⁰И кога дојдоа при Него, тие Му рекоа: »Јован Крстител нѐ прати при Тебе, велејќи: ‚Ти ли си Оној што треба да дојде, или друг да чекаме?‘«

²¹Во тој час Он исцели мнозина од болести, и од рани, и од зли духови, и на мнозина слепи им подари вид.

²²И им одговори Исус и рече: »Одете и кажете му на Јована што видовте и што чувте: слепи прогледуваат, хроми проодуваат; лепрозни се очистуваат, глуви прослушуваат, мртви воскреснуваат и на бедни им се проповеда Евангелието;

²³и блажен е оној, кој не ќе се соблазни поради Мене.«

²⁴А кога си отидоа учениците Јованови, Он почна да му зборува на народот за Јована: »Што излеговте да видите во пустината? Трска ли, што се лулее на ветар?

²⁵Но, што излеговте да видите? Човек ли, облечен во меки алишта? Ете, оние, што се облекуваат убаво и живеат богато, по царски палати се.

²⁶Туку, што излеговте да видите? Пророк ли? Да, Јас ви велам, и повеќе од пророк.

²⁷Овој е, за кого што е напишано: ‚Ете, Јас го испраќам пред лицето Твое ангелот Мој, што ќе го приготви патот Твој пред Тебе.‘

²⁸Оти ви велам: меѓу родените од жени нема ниеден поголем пророк од Јована Крстител; но најмалиот во царството Божјо е поголем од него.«

²⁹И сите луѓе, што слушаа, па и митниците, Му благодареа на Бога дека се беа крстиле со крштавањето Јованово;

³⁰а фарисеите и закониците го отфрлија советот Божји за нив, и не се крстија со него.

³¹И рече Господ: »Со кого да ги споредам луѓето од овој род? И кому се слични?

³²Тие личат на деца што седат по пазариштата и викаат едно на друго, велејќи: ‚Ви свиревме и не игравте; ви пеевме жални песни и не плачевте!‘

³³Зашто, дојде Јован Крстител, кој ниту леб јаде, ниту вино пие, а вие велите: ‚Бес има.‘

³⁴Дојде Синот Човечки, Кој јаде и пие, а вие велите: ‚Еве човек што многу јаде и пие, пријател на митниците и грешниците!‘

³⁵И се оправда Премудроста од сите свои чеда.«

³⁶Еден од фарисеите Го помоли да јаде со него; и Он, кога влезе во куќата на фарисејот, седна на трпеза.

³⁷И ете, една жена од градот, која беше грешница, штом чу дека Он седи на трпеза во куќата на фарисејот, донесе алабастрен сад со миро;

³⁸па, како застана при нозете Негови одзади, плачејќи, почна да ги мие нозете Негови со солзи и ги триеше со косата своја; и ги целиваше и помазуваше со миро.

³⁹А кога го виде тоа фарисејот, што Го беше поканил, рече во себе, велејќи: »Да е Овој пророк, би знаел која е и каква е оваа жена, што се допира до Него, оти таа е грешница.«

⁴⁰Му одговори Исус и рече: »Симоне, имам нешто да ти кажам.« А тој одврати: »Учителе, кажи!«

⁴¹Исус му рече: »Двајца му беа должни на еден заемодавец: едниот му должеше петстотини динарии, а другиот педесет.

⁴²Но, бидејќи немаа да му вратат, тој им прости на обајцата. Кажи Ми, кој од нив повеќе ќе го милува?«

⁴³Симон одговори и му рече: »Мислам оној, кому повеќе му прости.« А Он му рече: »Право пресуди.«

⁴⁴И кога се сврте кон жената, му рече на Симона: »Ја гледаш ли оваа жена? Влегов во твојот дом, ти ни вода за нозете не Ми даде, а таа со солзи Ми ги обли нозете и со косата своја ги истри.

⁴⁵Ти не ми даде целив, а таа, откако влегов, не престана да ги целива нозете Мои.

⁴⁶Ти со миро не ја помаза главата Моја, а таа со миро ги помаза нозете Мои.

⁴⁷Затоа ти велам: нејзе ѝ се простуваат многу гревови, оти Ме возљуби многу; а кому малку се проштава, и љубов мала има!«

⁴⁸Нејзе, пак, ѝ рече: »Ти се простуваат гревовите!«

⁴⁹А оние што седеа со Него на трпезата, почнаа да говорат во себе: »Кој е Овој што и гревови проштава?«

⁵⁰На жената, пак, ѝ рече: »Верата твоја те спаси; оди си со мир!«