Read Свето Писмо (Гаврилова) 1990 Лука 9 Bible Online

Лука 9 - Свето Писмо (Гаврилова) 1990 bible

Лука 9

¹Па, откако ги повика дванаесетте, им даде сила и власт над сите нечисти духови, и да лекуваат болести,

²и ги прати да го проповедаат царството Божјо и да лекуваат болни.

³И им рече: »Не земајте ништо за по пат: ни стап, ни торба, ни леб, ни сребро, ниту по две облеки да имате!

⁴Но, во која куќа влезете, тука останувајте, и оттаму тргнувајте на пат.

⁵А, ако некои не ве примат, излегувајќи од тој град, истресете го и правот од нозете свои, ним за сведоштво.«

⁶А кога излегоа, тие одеа по селата, проповедајќи го Евангелието и лекувајќи насекаде.

⁷Ирод четворовласникот, кога чу што прави Он, беше во недоумение, зашто некои велеа дека Јован воскреснал од мртвите;

⁸други, пак, дека се јавил Илија, а некои — дека се дигнал еден од старите пророци.

⁹И рече Ирод: »На Јована јас му ја отсеков главата; но кој ќе е Овој, за Кого што слушам толку?« И сакаше да Го види.

¹⁰А апостолите, кога се вратија, Му кажаа што направиле. Па, откако ги зеде, отиде насамо во пусто место до градот, што се викаше Витсаида.

¹¹Но народот, штом разбра — тргна по Него. И кога ги прими, им зборуваше за царството Божјо, и ги лекуваше оние што имаа потреба од лекување.

¹²А денот почна да намалува. И се приближија до Него дванаесетте и Му рекоа: »Отпушти го народот да оди по околните села и колиби на ноќевање и да си најде храна; оти овде сме во пусто место.«

¹³Но Он им рече: »Дајте им вие да јадат!« Тие одговорија: »Ние немаме повеќе од пет лебови и две риби, освен ако отидеме и купиме храна за сите овие луѓе.«

¹⁴А тие беа околу пет илјади души. Но Он им рече на учениците Свои: »Кажете им да поседнат на купчиња по педесет.«

¹⁵И направија така, и ги поредија сите.

¹⁶А Он, кога ги зеде петте лебови и двете риби, погледна кон небото, ги благослови, за да ги стават пред народот.

¹⁷И јадеа, и се наситија сите; и кренаа од останатите парчиња дванаесет кошеви.

¹⁸Еднаш, кога Исус се молеше насамо и учениците Негови беа со Него, Он ги праша: »За кого Ме мисли народот?«

¹⁹Тие одговорија и рекоа: »Едни за Јована Крстител, други за Илија, а некои, пак, дека воскреснал еден од старите пророци.«

²⁰Он им рече: »А вие, за кого Ме мислите?« Петар одговори и рече: »За Христа Божји.«

²¹И Он строго им заповеда, никому да не кажуваат за тоа,

²²велејќи дека Синот Човечки треба да пострада многу, да биде отфрлен од старешините, првосвештениците и книжниците, и дека ќе биде убиен, и дека на третиот ден ќе воскресне.

²³А на сите им зборуваше: »Ако некој сака да врви по Мене, нека се одрече од себе, нека го земе крстот свој и нека оди по Мене!

²⁴Оти, кој сака да ја спаси душата своја, ќе ја загуби; а кој ја загуби душата своја заради Мене, тој ќе ја спаси.

²⁵Зашто, каква му е ползата на човека, ако го придобие целиот свет, а себе погуби или си направи зло?

²⁶Бидејќи, кој се срами од Мене и од зборовите Мои, од него ќе се засрами и Синот Човечки, кога ќе дојде во славата Своја, и на Отецот и на светите ангели.

²⁷Вистина ви велам, овде стојат некои, што не ќе вкусат смрт, дури не го видат царството Божјо.«

²⁸На осум дена по овие зборови, ги зеде со Себе Петра, Јована и Јакова, и се искачи на гората да се помоли.

²⁹И кога се молеше, видот на лицето Негово се измени, и облеката Му стана бела и светла.

³⁰И ете, два човека разговараа со Него; а тие беа Мојсеј и Илија.

³¹Па, кога се јавија во слава, тие зборуваа за неговата смрт, со која требаше да заврши во Ерусалим.

³²А Петра и оние, што беа со Него, беше ги совладал сон; но штом се разбудија, ја видоа славата Негова, и двајцата што стоеја со Него.

³³И кога се одделуваа од Него, Петар Му рече на Исуса: »Наставниче, добро ни е овде; да направиме три сеници: за Тебе една, за Мојсеја една, и за Илија една!« — не знаејќи што зборува.

³⁴Кога го велеше тоа, одеднаш се јави облак и ги засени; и се уплашија, штом влегоа во облакот.

³⁵И се чу глас од облакот, кој велеше: »Овој е Мојот возљубен Син; Него послушајте Го!«

³⁶А кога се чу тој глас, Исус беше останал Сам. И тие премолчаа и никому ништо не кажаа во тие дни за она што беа виделе.

³⁷А на другиот ден, кога слегнаа од гората, Го пресретна многу народ.

³⁸И ете, некој во народот извика: »Учителе, Ти се молам, погледни на мојот син! Оти ми е единец!

³⁹Го прифаќа дух и тој наеднаш вриска; го крши силно, така што пена му се појавува; и кога ќе го измачи, одвај го напушта.

⁴⁰Ги помолив учениците Твои да го истераат, но тие не можеа.«

⁴¹Одговори Исус и рече: »О, роде неверен и развратен! До кога ќе бидам со вас и до кога ќе ве трпам? Доведи го синот твој тука!«

⁴²И додека тој уште приоѓаше, бесот го кутна и почна да го крши. Но Исус му заповеда на нечистиот дух, и го излекува момчето, и го предаде на татка му.

⁴³И сите се чудеа на величината Божја. И додека се чудеа сите на сѐ, што правеше Исус, Он им рече на учениците Свои:

⁴⁴Сложете ги во ушите свои овие зборови: Синот Човечки ќе биде предаден во раце човечки.

⁴⁵Но тие не го разбраа оној збор, зашто беше сокриен од нив за да не го разберат, а се плашеа да Го прашаат за неговото значење.

⁴⁶И им дојде мисла: кој од нив е најголем.

⁴⁷А Исус, знаејќи ја мислата на нивните срца, зеде едно дете и го постави пред Себе,

⁴⁸па им рече: »Кој го прима ова дете во Мое име, Мене Ме прима; а кој Ме прима Мене, Го прима Оној што Ме пратил; зашто кој е најмал меѓу вас, тој ќе биде најголем.«

⁴⁹Одговори Јован и рече: »Наставниче, видовме еден човек, кој во Твое име истерува бесови, па му забранивме, бидејќи не оди со нас.«

⁵⁰Исус му рече: »Не забранувајте! Оти, кој не е против вас, тој е со вас.«

⁵¹А кога се приближија деновите на Неговата смрт, Он тргна по патот за Ерусалим;

⁵²и испрати пред себе гласници; тие отидоа и влегоа во едно самарјанско село да приготват за Него.

⁵³Но не Го примија, зашто имаше изглед на патник, што оди во Ерусалим.

⁵⁴Кога го видоа тоа учениците Негови, Јаков и Јован, рекоа: »Господи, сакаш ли да кажеме да падне оган од небото и да ги истреби, како што направи и Илија?«

⁵⁵Но Он се сврте кон нив, ги искара и рече: »Не знаете од каков дух сте вие;

⁵⁶зашто Синот Човечки дојде, не да погубува човечки души, туку да спаси.« И отидоа во друго село.

⁵⁷А кога одеа по патот, некој Му рече: »Господи, ќе врвам по Тебе каде и да одиш.«

⁵⁸Исус му рече: »Лисиците имаат легла и птиците небески — гнезда, а Синот Човечки нема каде глава да засолни.«

⁵⁹На друг, пак, му рече: »Врви по мене!« А тој одговори: »Господи, позволи најнапред да отидам да го погребам татка ми!«

⁶⁰Но Исус му рече: »Остави ги мртвите да ги закопуваат своите мртовци, а ти врви по Мене и проповедај го царството Божјо!«

⁶¹А друг еден рече: »Господи, ќе одам по Тебе, но позволи ми најнапред да се простам со своите домашни.«

⁶²Исус, пак, му рече: »Никој, што ја ставил раката своја на ралото и погледува назад, не е достоен за царството Божјо.«