Read Свето Писмо (Гаврилова) 1990 Второзаконие 1 Bible Online

Второзаконие 1 - Свето Писмо (Гаврилова) 1990 bible

Второзаконие 1

¹Ова се зборовите што му ги кажа Мојсеј на сиот Израил од онаа страна на Јордан во пустињата на запад спрема Суф, меѓу Фаран и Тофол, Ловон и Авлон и рудниците на злато;

²а од Хорив, преку планината Сир, до Кадис-Варни има единаесет дена пат.

³На четириесеттата година, на единаесеттиот месец, во првиот ден од месецот, им кажа Мојсеј на сите синови Израилеви сѐ, што му беше заповедал Господ за нив.

⁴Откако го порази аморејскиот цар Сион, кој живееше во Есевон, и васанскиот цар Ог, кој живееше во Астарот, во Едраин,

⁵од онаа страна на Јордан, во земјата Моавска, Мојсеј почна да го објаснува тој закон и рече:

⁶»Господ, Бог наш, ни говореше на Хорив и рече: ‚Доста живеевте во таа планина;

⁷свртете се и кренете, па влезете во гората на Аморејците и при сите нивни соседи, по рамнината, по планините и на југ и во приморската земја Хананска и во Антиливан, дури до големата река, реката Еуфрат!

⁸Ете, ви ја давам таа земја, одете, земете ја земјата во наследство, која Господ со клетва им вети дека ќе им ја даде на татковците ваши — на Авраама, Исака и Јакова, ним и на потомството нивно.‘

⁹И јас ви реков во она време: ‚Не можам сам да ве водам;

¹⁰Господ, вашиот Бог, ве умножи, и еве, вие сте сега многубројни како ѕвездите небески:

¹¹Господ, Бог на татковците ваши, нека даде да се намножите и илјадапати повеќе, отколку што сте сега и нека ве благослови, како што ви говореше!

¹²Како ќе ги носам сам страдањата ваши, тежините ваши и расправиите ваши?

¹³Изберете си сперед вашите племиња луѓе мудри, разумни и искусни, а јас ќе ви ги поставам за началници.‘

¹⁴Вие ми одговоривте тогаш и рековте: ‚Тоа е добро што велиш да го направиме.‘

¹⁵И зедов од вас мажи мудри, разумни и искусни, и ги поставив за началници над вас: илјаданачалници, стоначалници, педесетначалници, десетначалници и записничари кај судиите ваши.

¹⁶И им заповедав на судиите ваши во тоа време, и реков: ‚Ислушувајте ги браќата свои и судете справедливо како човек спрема брат, така и неговиот придојден;

¹⁷Во судот не правете разлика меѓу лицата, ислушувајте го и малиот, и големиот: не плашете се од лицето човечко, бидејќи судот е Божји; а ако имате дело, кое е тешко за вас, обрнете се до мене, и јас ќе го ислушам.‘

¹⁸И во тоа време ви заповедав за сѐ што треба да правите.

¹⁹И откако тргнавме од Хорив, одевме по целата таа голема и страшна пустиња, што ја видовте, по пат кон Аморејската планина, како што беше заповедал Господ, нашиот Бог, и стигнавме во Кадис-Варни.

²⁰Тогаш јас ви реков: ‚Вие стигнавте на Аморејската планина, која Господ, Бог наш, ви ја дава;

²¹ете, Господ, Бог ваш, ви ја предаде оваа земја; штом ќе влезете, земете ја во владение, како што им рече Господ, Бог на вашите татковци: не бојте се и се плашете!‘

²²Но вие сите дојдовте при мене и рековте: ‚Да испратиме пред нас луѓе, да ја разгледаат земјата и да ни донесат известување за патот по кој ќе одиме, и за градовите, во кои ќе влеземе.‘

²³Ми се свидоа тие зборови, а јас зедов од вас дванаесет души, по еден човек од секое племе.

²⁴Тие тргна, се качија на планината, дојдоа до долината со лозја и ја разгледаа;

²⁵па зедоа во рацете свои плодови од земјата, ни ги донесоа, и ни известија, велејќи: ‚Добра е земјата, што Господ, Бог наш, ни ја дава.‘

²⁶Но вие не сакавте да одите и се оглушивте од заповедта на Господа, вашиот Бог,

²⁷и возроптавте во шаторите свои, велејќи: ‚Господ, од омраза спрема нас, ни изведе од земјата Египетска, за да нѐ предаде во рацете на Аморејците и да не истреби;

²⁸како ќе одиме? Вашите браќа ве обесхрабрија, велејќи: »оној народ е поголем, поброен и посилен од нас, таму градовите се поголеми и оградени со ѕидови до небеса, па и луѓе исполини видовме таму.«‘

²⁹Тогаш јас ви реков: ‚Не ужасувајте се и не плашете се од нив;

³⁰Господ, Бог ваш, оди пред вас; Он ќе се бори за вас, исто онака, како што ви направи вам во Египет, пред очите ваши.

³¹И во оваа пустиња, како што видовте, Господ, Бог твој те пазеше, како што човек го пази синот свој, по целиот пат, по кој минавте, додека стигнавте на ова место.‘

³²Но и при тоа вие на Му верувавте на Господа, вашиот Бог,

³³Кој одеше пред вас по патот, за да ви одбере место, каде да запрете — ноќе со оган, за да ви го сочува патот по кој одите, а дење со облак.

³⁴И кога Господ Бог ги чу зборовите ваши, се разгневи, и се заколна, велејќи:

³⁵‚Никој од овие луѓе, нема да ја види добрата земја, за кој им се заколнав на татковците нивни, дека ќе им ја дадам,

³⁶освен Халев, Јефониевиот син, тој ќе ја види; нему ќе му ја дадам земјата, во која влезе, и на синовите негови, зашто Му се покоруваше на Господа.‘

³⁷Господ се разгневи и на мене заради вас, велејќи: ‚И ти нема да влезеш таму;

³⁸Иисус, синот Навинов, кој е при тебе, тој ќе влезе таму; него поткрепи го; тој ќе му ја даде на Израилот во наследство;

³⁹и децата ваши, за кои говоревте, дека ќе станат плен на непријателите, и синовите ваши, кои засега не знаат што е добро, и што зло, тие ќе влезат таму, ним ќе им ја дадам, и тие ќе ја наследат.‘

⁴⁰А вие свртивте и тргнавте кон пустињата, по патот кон Црвеното Море.

⁴¹Вие одговоривте тогаш и ми рековте: ‚Згрешивме пред Господа, нашиот Бог; ќе одиме и ќе се бориме како што ни беше заповедал Господ, Бог наш.‘ И вие го опашавте секој бојното оружје свое, па се собравте и се искачивте на планината.

⁴²Но Господ ми рече — кажи им: ‚Не одете и не војувајте, зашто Јас нема да бидам меѓу вас, за да не бидете разбиени од непријателите ваши.‘

⁴³И јас ви го кажав тоа, но вие не ме послушавте и ја престапивте Господовата заповед и своеволно се искачивте на планината.

⁴⁴Тогаш излезе против вас Амореј, кој живееше во таа планина, и ве прогна, како што прават пчелите, и ве разбиваше од Сир дури до Хорма.

⁴⁵Вие тогаш се вративте и почнавте да плачете пред Господа, но Господ не го чу плачот ваш и не ве послуша.

⁴⁶и останавте во Кадис многу време, колку што бевте таму.«