Read Свето Писмо (Гаврилова) 1990 Дела 27 Bible Online

Дела 27 - Свето Писмо (Гаврилова) 1990 bible

Дела 27

¹Кога беше решено да отпловиме за Италија, Павла и неколку други затвореници ги предадоа на еден стотник, по име Јулиј, од Августовата чета.

²Се качивме на една адрамитска лаѓа и се оттиснавме, сакајќи да пловиме покрај азиските места. Со нас беше Аристарх, Македонец од Солун.

³На другиот ден стигнавме во Сидон. И Јулиј, постапувајќи со Павла човекољубиво, му позволи да отиде до пријателите свои, за да се погрижат за него.

⁴Кога тргнавме оттаму, минавме под Кипар, бидејќи ветровите беа спротивни,

⁵и, откако го препловивме морето покрај Киликија и Памфилија, слегнавме до Мира Ликиска.

⁶Таму стотникот најде една александриска лаѓа, која пловеше за Италија, и нѐ префрлија во неа.

⁷И пловејќи полека многу дни, одвај стигнавме спроти Крит, бидејќи ветрот ни пречеше, и препловивме под Крит покрај Салмона.

⁸И, откако со мака минавме покрај неа, стигнавме до едно место, наречено Добри Пристаништа, близу кое се наоѓаше градот Ласеја.

⁹Но, бидејќи беше минало доста време и пловењето стана веќе опасно, а и постот беше веќе минал, Павле посоветува

¹⁰и им рече: »Гледам, луѓе, дека пловењето ќе биде мачно и со голема штета не само за товарот на лаѓата, туку и за животите наши.«

¹¹Но стотникот повеќе му веруваше на кормиларот и сопственикот на бродот отколку на зборовите Павлови.

¹²И бидејќи пристаништето не беше годно за презимување, многумина изјавија дека сакаат оттаму да отпловат, ако е можно, до Финик, критското пристаниште, кое се наоѓа спроти југозападниот и северозападниот ветар, и таму да презимуваат.

¹³А кога дувна југот, тие помислија дека желбата им се исполни, па тргнаа и пловеа покрај Крит.

¹⁴Но наскоро против нив се дигна бурниот ветар, наречен евроклидон.

¹⁵А кога лаѓата се оттргна, оти не можеше да му се противстави на ветрот, ние ја предадовме на таласите и тие нѐ носеа.

¹⁶И кога поминавме покрај едно островче, кое се вика Клавда, одвај можевме да го задржиме чунот,

¹⁷кој се извлече и врза на лаѓата одоздола; и бидејќи се плашевме да не удриме на песочен нанос, ги спуштивме едрата и така пловевме.

¹⁸На другиот ден, бидејќи бевме силно фрлани од бурата, почнаа да го исфрлуваат товарот,

¹⁹а на третиот ден, сами со рацете свои ги исфрливме корабните алати.

²⁰Но, бидејќи во текот на многу дни не се виде ни сонце, ни ѕвезда, а и не мала бура имаше, понатаму исчезнуваше секаква надеж да се спасиме.

²¹И како долго време не беа јале, Павле застана среде нив и рече: »Луѓе, браќа, требаше да ме послушате и да не тргаме од Крит, и ќе ги избегневме овие маки и штети.

²²А сега ви советувам да бидете бодри, оти ниедна душа од вас нема да загине, освен лаѓата.

²³Бидејќи ноќеска ми се јави ангел од Бога, Чиј сум и Кому Му служам,

²⁴и рече: ‚Не бој се, Павле, ти треба да излезеш пред ќесарот; и ете, Господ ти ги подари сите, што пловат со тебе.‘

²⁵Затоа, браќа, не плашете се, зашто Му верувам на Бога дека ќе стане така, како што ми беше речено.

²⁶Ние ќе дојдеме до еден остров.«

²⁷Кога настана четиринаесеттата ноќ, откако пловевме по Јадранското Море, кон полноќ морнарите помислија дека се приближуваат до некоја земја,

²⁸и, откако ја измерија длабочината, најдоа дваесет фати; па отидоа малку потаму, измерија пак и најдоа петнаесет фати.

²⁹И бидејќи се плашеа да не удрат на карпести места, од страната на кормилото спуштија четири ленгера, па чекаа да осамне.

³⁰А кога морнарите намислија да побегнат од лаѓата, и спуштија чун во морето како да ќе спуштат ленгери од предната страна,

³¹Павле им рече на стотникот и на војниците: »Ако овие не останат на коработ, вие не можете да се спасите.«

³²Тогаш војниците ги исекоа јажињата на чунот и го оставија да падне долу.

³³И пред да осамне, Павле ги покани сите да каснат, велејќи: »Денес е четиринаесетти ден, откако во очекување стоите гладни, не вкусувајќи ништо.

³⁴Затоа, ве молам, каснете: тоа ќе го запази животот ваш, зашто на ниеден од вас нема да му падне ни влакно од главата.«

³⁵Како го рече тоа, зеде леб, Му благодари на Бога пред сите, прекрши и почна да јаде.

³⁶Тогаш се ободрија сите и јадоа;

³⁷а во лаѓата нѐ имаше нас вкупно двесте седумдесет и шест души.

³⁸И кога се поткрепија, почнаа да ја олеснуваат лаѓата, исфрлувајќи го житото в море.

³⁹Штом се раздени, земјата не ја познаа, но забележаа еден залив со песок, на кој решија, ако им појде од рака, да ја извлечат лаѓата.

⁴⁰И дигајќи ги ленгерите, се заплови по морето; а покрај другото ги разлабавија и врските на кормилата, го развија малото едро спрема ветрецот што дуваше, та пловевме кон брегот.

⁴¹А кога дојдовме до еден гребен, носот на лаѓата се заби и веќе не се помрдна, а задниот дел од лаѓата се разбиваше од силата на таласите.

⁴²Војниците, пак, помислија да ги убијат затворениците, та некој да не исплива и побегне.

⁴³Но стотникот, сакајќи да го спаси Павла, ги задржа од таа намера и заповеда најнапред да искокаат и излезат на земја оние, што знаат да пливаат,

⁴⁴а другите — кој на штица, кој на штогоде од лаѓата. И така излегоа сите живи на земја.