Read Dikateny Iombonana Eto Madagasikara 2 Mpanjaka 4 Bible Online

2 Mpanjaka 4 - Dikateny Iombonana Eto Madagasikara bible

2 Mpanjaka 4

¹Indray andro dia nisy vehivavy vadina lehilahy anisan’ny andia-mpaminany, tonga nitaraina tamin’i Elisà nanao hoe: — Maty ny vadiko mpanomponao, ary fantatrao fa nanaja ny TOMPO izy. Tonga ao anefa ny tompon-trosa haka ny zanako roa lahy mba handevoziny.

²Dia hoy i Elisà taminy: — Inona àry no hataoko ho anao? Lazao ahy izay anananao ao an-trano. Fa hoy ny navalin’ilay vehivavy: — Tsy manana na inona na inona aho afa-tsy ilomanitra indray mihosotra ihany.

³Ary hoy indray i Elisà: — Mandehana mindrana tavoara foana amin’izay mpiara-monina aminao rehetra, kanefa aza atao vitsy.

⁴Rahefa izany, dia mihidia aman-trano miaraka amin’ireo zanakao; koa aidino amin’ireo tavoara rehetra ireo ny ilomanitra, ary atokano izay feno.

⁵Dia lasa ravehivavy nihidy aman-trano niaraka tamin’ny zanany; ary ireto zanany nanolotra ny tavoara, fa izy kosa nameno izany.

⁶Rehefa elaela, dia hoy ravehivavy tamin’ny zanany anankiray: — Mbola itondray tavoara hafa koa aho. Kanjo feno avokoa ireo tavoara teo, ka hoy izy hoe: — Tsy misy intsony! Dia tankina teo koa ny ilomanitra.

⁷Ary lasa ravehivavy nitantara ny zava-nitranga tamin’ilay olon’Andriamanitra, izay nilaza taminy hoe: — Andeha amidio izany ilomanitra izany hanefanao ny trosan’olona; fa izay vola sisa kosa dia hivelomanao sy ireo zanakao.

⁸Indray andro dia nandalo tao Sonema[11] i Elisà. Nisy vehivavy mpanankarena iray tao izay nanery azy mafy mba hisakafo ao aminy. Ary isaky ny mandalo eo izy, dia nivily ao aminy mba hisakafo.

⁹Ary hoy izany vehivavy izany tamin’ny vadiny: — Fantatro fa tena mpaminany masin’Andriamanitra iny lehilahy mpankàto amintsika matetika iny.

¹⁰Tokony hanaovantsika efitrano[12] kely ao ambony tafo marin-tampona ao ka hasiantsika farafara sy latabatra sy seza ary fitoeran-jiro ho azy. Ao no hipetrahany isaky ny mandalo eto amintsika.

¹¹Indray andro dia tonga tao amin-dry zareo i Elisà ary niakatra tany amin’ilay efitrano ambony ka natory tao.

¹²Dia hoy izy tamin’i Gehazỳ mpanompony: — Antsoy ilay vehivavy sonemita. Rehefa nantsoiny ravehivavy, dia tonga teo anoloan’ilay efitrano;

¹³ary niangavian’i Elisà i Gehazỳ hilaza aminy hoe: — Efa nisahirana betsaka taminay ianao; koa inona kosa no hataonay ho anao? Tianao ve ny hiresahanay anao amin’ny mpanjaka na amin’ny filohan-tafika? Dia hoy ny navaliny: — Tsia! Fa eto anivon’ny mpiray foko amiko aho, ka monina feizay.

¹⁴Ka hoy i Elisà: — Fa mba inona àry no hatao ho azy? Dia namaly i Gehazỳ hoe: — Indrisy fa tsy manan-janaka izy sady efa antitra ny vadiny.

¹⁵Ary hoy i Elisà: — Antsoy indray àry izy. Rehefa nantsoiny ravehivavy, dia tonga teo anoloan’ny varavaran’ilay efitrano

¹⁶ary nilazan’i Elisà hoe: — Amin’ny herintaona tahaka izao dia hitrotro zazalahy ianao. Fa hoy kosa ravehivavy: — Tsia, tompoko ô! Olon’Andriamanitra ianao ka aza mandainga amiko!

¹⁷Bevohòka tokoa anefa ravehivavy; ka nony niherina ny taona, dia tera-dahy izy araka ny fotoanandro nolazain’i Elisà taminy.

¹⁸Nihalehibe ny zaza; koa indray andro dia nankany amin-drainy tany am-pijinjam-barimbazaha izy,

¹⁹ary vetivety eo dia niteny taminy hoe: — Dada ô! Maharary ahy loatra izany lohako izany! Ary hoy ny rainy tamin’ny mpanompony anankiray: — Ento haingana any amin-dreniny izy.

²⁰Dia notrotroin’ilay mpanompo izy ka nentiny ho any amin-dreniny; ary nampofoin-dravehivavy izy mandra-pitataovovonan’ny andro, dia maty.

²¹Ary niakatra tao amin’ny efitranon’i Elisà ravehivavy ka nampandry ny zaza teo am-parafarany; dia nakatony ny varavarana. Avy teo izy lasa

²²ka niantso ny vadiny nanao hoe: — Mba andefaso mpanompo iray miaraka amin’ny borikivavy iray aho; fa handeha faingana ho any amin’ilay olon’Andriamanitra aho, dia hiverina indray.

²³Fa hoy ny vadiny taminy: — Nahoana ianao no hankany aminy anio, nefa tsy fetin’ny tsinam-bolana na sabata akory ny andro? Hoy kosa ny navaliny: — Aza manahy ianao!

²⁴Dia nanisy lasely ny borikivavy izy ary niteny tamin’ny mpanompony hoe: — Andeha tariho ny boriky, ka aza mijanona mihitsy raha tsy baiko avy amiko.

²⁵Ary lasa ravehivavy nankany amin’ilay olon’Andriamanitra any an-tendrombohitra Karmela[13]. Raha vao tazan’ilay olon’Andriamanitra avy lavitra ravehivavy, dia hoy i Elisà tamin’i Gehazỳ mpanompony: — Jereo fa ilay vehivavy sonemita iry.

²⁶Mba mihazakazaha ianao hitsena azy ary anontanio raha toa ka tsara ihany izy sy ny vady aman-janany. Dia namaly an’i Gehazỳ ilay vehivavy fa tsara ihany izy mianakavy.

²⁷Rehefa tonga teo akaikin’i Elisà teo an-tendrombohitra anefa izy, dia niantoraka teo an-tongony; nanatona hampiala azy i Gehazỳ, saingy nitenenan’i Elisà hoe: — Aoka ihany izy, fa vonton’alahelo; ary nafenin’ny TOMPO ahy ny anton’izany fa tsy nampahafantariny ahy.

²⁸Tamin’izay indrindra, dia hoy ilay vehivavy: — Moa nangataka zanaka taminao va aho, tompoko? Tsy efa nilazako ve ianao hoe: «Aza mampanantena volana ahy.»

²⁹Hoy i Elisà tamin’i Gehazỳ: — Mivonòna ianao handeha! Raiso ny tehiko maha mpaminany ahy, dia mankanesa any Sonema. Raha mifanena amin’olona ianao eny an-dalana, dia aza mijanona hiarahaba azy; ary raha misy miarahaba anao, dia aza mamaly akory. Rehefa mby any ianao, dia atehefo eo amin’ny tavan’ny zaza ny tehiko.

³⁰Fa hoy ny renin’ny zaza tamin’i Elisà: — Velona ny TOMPO ary velona ny ainao, ka manizingizina aho fa tsy hiala eto raha tsy tafaraka aminao. Ary lasa tokoa ilay olon’Andriamanitra ka niara-dia taminy.

³¹Efa tonga talohany kosa i Gehazỳ ka nametraka ny tehin’i Elisà teo amin’ny tavan’ny zaza, nefa tsy nisy feo na koa fihetsehana. Dia niverina tany amin’ny mpaminany izy ka tojo azy ary nilaza taminy hoe: — Tsy nahatsiaro akory ny zaza.

³²Rehefa tonga tao an-trano i Elisà, dia mbola mivalampatra eo ambony farafara ilay zaza maty.

³³Dia niditra izy ka nihidy aman-trano niaraka tamin’ny zaza ary nivavaka tamin’ny TOMPO.

³⁴Dia nandry teo ambonin’ny zaza izy ka vava tandrifin’ny vavany sy maso tandrifin’ny masony ary tanana tandrifin’ny tanany. Koa raha mbola nijanona teo amboniny izy dia nihanafana ny tenan’ilay zaza.

³⁵Nitsangana i Elisà ka niasa dia eran-trano ary niverina niampatra indray teo ambonin’ny zaza. Tampoka teo anefa dia nievina impito ilay zaza ka nihiratra.

³⁶Nantsoin’i Elisà i Gehazỳ ka nitenenany hoe: — Ndeha antsoy ilay Sonemita! Dia laza izy niantso azy; koa nony nankao amin’i Elisà ravehivavy dia nilazany hoe: — Raiso ny zanakao.

³⁷Dia nandroso ravehivavy ka niantoraka teo an-tongotry ny mpaminany sady niankohoka nitehi-tany ho fanajana azy. Noraisiny ny zanany ary lasa izy nivoaka ny efitrano.

³⁸Niverina nankany Gilgala i Elisà. Nanjakan’ny mosary[14] ny tany tamin’izay ka novoriny teo anatrehany ny andia-mpaminany; sady hoy izy tamin’ny mpanompony: — Ataingeno eo ambony fatana ny vilany lehibe ary manaova lasopy ho an’ny andia-mpaminany.

³⁹Dia lasa hitsongo anana tany an-tsaha ny mpaminany iray, ka nahita zava-maniry mandadina niotazany voatangom-bazaha[15]; dia nahangona iray trotroana tamin’izany izy. Ary nony tafaverina izy, dia notetehiny madinika ireo ka narotsany am-bilany fa tsy nisy nahafantatra.

⁴⁰Rehefa naroso anefa izany lasopy izany, ka samy nanandrana ny olona, dia nitaraina hoe: — Voapoizina ny lasopy, ry olon’Andriamanitra ô! Ary tsy azo nohanina tokoa izany.

⁴¹Fa niangavian’i Elisà kosa ny hitondrana lafarinina. Dia nandrotsaka izany tao am-bilany izy, vao niteny hoe: — Andoary amin’izay ny olona ary aoka izy hihinana! Koa nanjary fihinana indray ny tao am-bilany.

⁴²Nisy lehilahy tonga avy any Bahala-Salisà[16] izay nitondra mofo ôrza roapolo sy varim-bazaha iray kitapo santa-bokatra ho an’ity olon’Andriamanitra. Dia nilazan’i Elisà ny mpanompony mba hizara ireo hohanin’ny olona;

⁴³fa hoy kosa ilay mpanompony: — Fomba ahoana no hamahanako olona zato amin’ireo? Ary hoy indray i Elisà: — Zarao amin’ny olona rehetra ireo hohaniny, satria izao no lazain’ny TOMPO: «Hihinana sahaza ny olona ary mbola hisy aza sisa tsy lany.»

⁴⁴Dia notsinjarain’ilay mpanompo tamin’ny olona ny mofo ka samy nihinana avokoa ny tsirairay ary mbola nisy aza sisa tsy lany araka ny voalazan’ny TOMPO.