Read Old Persian Version, 1895, ترجمه قدیم پیدایش 2 Bible Online

پیدایش 2 - Old Persian Version, 1895, ترجمه قدیم bible

پیدایش 2

¹و آسمانها و زمین و همه لشکر آنها تمام شد.

²و در روز هفتم، خدا از همه کار خود که ساخته بود، فارغ شد. و در روز هفتم از همه کار خود که ساخته بود، آرامی گرفت.

³پس خدا روز هفتم را مبارک خواند و آن را تقدیس نمود، زیرا که در آن آرام گرفت، از همه کار خود که خدا آفرید و ساخت.

⁴این است پیدایش آسمانها و زمین در حین آفرینش آنها در روزی که یهوه، خدا، زمین و آسمانها را بساخت.

⁵و هیچ نهال صحرا هنوز در زمین نبود و هیچ علف صحرا هنوز نروییده بود، زیرا خداوند خدا باران بر زمین نبارانیده بود و آدمی نبود که کار زمین را بکند.

⁶و مه از زمین برآمده، تمام روی زمین را سیراب می کرد.

⁷خداوند خدا پس آدم را از خاک زمین بسرشت و در بینی وی روح حیات دمید، و آدم نفس زنده شد.

⁸و خداوند خدا باغی در عدن بطرف مشرق غرس نمود و آن آدم را که سرشته بود، در آنجا گذاشت.

⁹و خداوند خدا هر درخت خوشنما و خوش خوراک را از زمین رویانید، و درخت حیات را در وسط باغ و درخت معرفت نیک و بد را.

¹⁰و نهری از عدن بیرون آمد تا باغ را سیراب کند، و از آنجا منقسم گشته ، چهار شعبه شد.

¹¹نام اول فیشون است که تمام زمین حویله را که در آنجا طلاست، احاطه می کند.

¹²و طلای آن زمین نیکوست و در آنجا مروارید و سنگ جزع است.

¹³و نام نهر دوم جیحون که تمام زمین کوش را احاطه می کند.

¹⁴و نام نهر سوم حدقل که بطرف شرقی آشور جاری است. و نهر چهارم فرات.

¹⁵پس خداوند خدا آدم را گرفت و او را در باغ عدن گذاشت تا کار آن را بکند و آن را محافظت نماید.

¹⁶و خداوند خدا آدم را امر فرموده، گفت: «از همه درختان باغ بی ممانعت بخور،

¹⁷اما از درخت معرفت نیک و بد زنهار نخوری، زیرا روزی که از آن خوردی، هرآینه خواهی مرد.»

¹⁸و خداوند خدا گفت: «خوب نیست که آدم تنها باشد. پس برایش معاونی موافق وی بسازم.»

¹⁹و خداوند خدا هر حیوان صحرا و هر پرنده آسمان را از زمین سرشت و نزد آدم آورد تا ببیند که چه نام خواهد نهاد و آنچه آدم هر ذی حیات را خواند، همان نام او شد.

²⁰پس آدم همه بهایم و پرندگان آسمان و همه حیوانات صحرا را نام نهاد. لیکن برای آدم معاونی موافق وی یافت نشد.

²¹و خداوند خدا، خوابی گران بر آدم مستولی گردانید تا بخفت، و یکی از دنده هایش را گرفت و گوشت در جایش پر کرد.

²²و خداوند خدا آن دنده را که از آدم گرفته بود، زنی بنا کرد و وی را به نزد آدم آورد.

²³و آدم گفت: «همانا اینست استخوانی از استخوانهایم و گوشتی از گوشتم، از این سبب نسا نامیده شود زیرا که از انسان گرفته شد.»

²⁴از این سبب مرد پدر و مادر خود را ترک کرده، با زن خویش خواهد پیوست و یک تن خواهند بود.

²⁵و آدم و زنش هر دو برهنه بودند و خجلت نداشتند.