Read Old Persian Version, 1895, ترجمه قدیم پیدایش 24 Bible Online

پیدایش 24 - Old Persian Version, 1895, ترجمه قدیم bible

پیدایش 24

¹و ابراهیم پیر و سالخورده شد، و خداوند، ابراهیم را در هر چیز برکت داد.

²و ابراهیم به خادم خود که بزرگ خانه وی و بر تمام مایملک او مختار بود، گفت: «اکنون دست خود را زیر ران من بگذار.

³و به یهوه، خدای آسمان و خدای زمین، تو را قسم می دهم، که زنی برای پسرم از دختران کنعانیان که در میان ایشان ساکنم نگیری،

⁴بلکه به ولایت من و به مولدم بروی، و از آنجا زنی برای پسرم اسحاق بگیری.»

⁵خادم به وی گفت: «شاید آن زن راضی نباشد که با من بدین زمین بیاید؟ آیا پسرت را بدان زمینی که از آن بیرون آمدی، بازبرم؟»

⁶ابراهیم وی را گفت: «زنهار، پسر مرا بدانجا باز مبری.

⁷ یهوه، خدای آسمان که مرا از خانه پدرم و از زمین مولد من، بیرون آورد و به من تکلم کرد و قسم خورده، گفت: «که این زمین را به ذریت تو خواهم داد.» او فرشته خود را پیش روی تو خواهد فرستاد، تا زنی برای پسرم از آنجا بگیری.

⁸ اما اگر آن زن از آمدن با تو رضا ندهد، از این قسم من بری خواهی بود، لیکن زنهار، پسر مرا بدانجا باز نبری.

⁹پس خادم دست خود را زیر ران آقای خود ابراهیم نهاد، و در این امر برای او قسم خورد.

¹⁰و خادم ده شتر، از شتران آقای خود گرفته ، برفت. و همه اموال مولایش به دست او بود. پس روانه شده، به شهر ناحور در ارام نهرین آمد.

¹¹و به وقت عصر، هنگامی که زنان برای کشیدن آب بیرون می آمدند، شتران خود را در خارج شهر، بر لب چاه آب خوابانید.

¹²و گفت: «ای یهوه، خدای آقایم ابراهیم، امروز مرا کامیاب بفرما، و با آقایم ابراهیم احسان بنما.

¹³اینک من بر این چشمه آب ایستاده ام، و دختران اهل این شهر، به جهت کشیدن آب بیرون می آیند.

¹⁴پس چنین بشود که آن دختری که به وی گویم: سبوی خود را فرودآر تا بنوشم، و او گوید: بنوش و شترانت را نیز سیراب کنم، همان باشد که نصیب بنده خود اسحاق کرده باشی ، تا بدین، بدانم که با آقایم احسان فرموده ای.»

¹⁵و او هنوز از سخن گفتن فارغ نشده بود که ناگاه، رفقه ، دختر بتوئیل، پسر ملکه ، زن ناحور، برادر ابراهیم، بیرون آمد و سبویی بر کتف داشت.

¹⁶و آن دختر بسیار نیکومنظر و باکره بود، و مردی او را نشناخته بود. پس به چشمه فرورفت، و سبوی خود را پر کرده، بالا آمد.

¹⁷آنگاه خادم به استقبال او بشتافت و گفت: «جرعه ای آب از سبوی خود به من بنوشان.»

¹⁸گفت: «ای آقای من بنوش»، و سبوی خود را بزودی بر دست خود فرود آورده، او را نوشانید.

¹⁹و چون از نوشانیدنش فارغ شد، گفت: «برای شترانت نیز بکشم تا از نوشیدن بازایستند.»

²⁰پس سبوی خود را بزودی در آبخور خالی کرد و باز به سوی چاه، برای کشیدن بدوید، و از بهر همه شترانش کشید.

²¹و آن مرد بر وی چشم دوخته بود و سکوت داشت، تا بداند که خداوند، سفر او را خیریت اثر نموده است یا نه.

²²و واقع شد چون شتران از نوشیدن باز ایستادند که آن مرد حلقه طلای نیم مثقال وزن، و دو ابرنجین برای دستهایش، که ده مثقال طلا وزن آنها بود، بیرون آورد

²³و گفت: «به من بگو که دختر کیستی؟ آیا در خانه پدرت جایی برای ما باشد تا شب را بسر بریم؟»

²⁴وی را گفت: «من دختر بتوئیل، پسر ملکه که او را از ناحور زایید، می باشم.»

²⁵و بدو گفت: «نزد ما کاه و علف فراوان است، و جای نیز برای منزل.»

²⁶آنگاه آن مرد خم شد، خداوند را پرستش نمود

²⁷و گفت: «متبارک باد یهوه، خدای آقایم ابراهیم، که لطف و وفای خود را از آقایم دریغ نداشت، و چون من در راه بودم، خداوند مرا به خانه برادران آقایم راهنمایی فرمود.»

²⁸پس آن دختر دوان دوان رفته ، اهل خانه مادر خویش را از این وقایع خبر داد.

²⁹و رفقه را برادری لابان نام بود. پس لابان به نزد آن مرد، به سر چشمه ، دوان دوان بیرون آمد.

³⁰و واقع شد که چون آن حلقه و ابرنجینها را بر دستهای خواهر خود دید، و سخنهای خواهر خود، رفقه را شنید که می گفت آن مرد چنین به من گفته است، به نزد وی آمد. و اینک نزد شتران به سر چشمه ایستاده بود.

³¹و گفت: «ای مبارک خداوند، بیا، چرا بیرون ایستاده ای؟ من خانه را و منزلی برای شتران مهیا ساخته ام.»

³²پس آن مرد به خانه درآمد، و لابان شتران را باز کرد، و کاه و علف به شتران داد، و آب به جهت شستن پایهایش و پایهای رفقایش آورد.

³³و غذا پیش او نهادند. وی گفت: «تا مقصود خود را باز نگویم، چیزی نخورم.» گفت: «بگو.»

³⁴گفت: «من خادم ابراهیم هستم.

³⁵و خداوند، آقای مرا بسیار برکت داده و او بزرگ شده است، و گله ها و رمه ها و نقره و طلا و غلامان و کنیزان و شتران و الاغان بدو داده است.

³⁶و زوجه آقایم ساره، بعد از پیر شدن، پسری برای آقایم زایید، و آنچه دارد، بدو داده است.

³⁷و آقایم مرا قسم داد و گفت که زنی برای پسرم از دختران کنعانیان که در زمین ایشان ساکنم، نگیری.

³⁸بلکه به خانه پدرم و به قبیله من بروی، و زنی برای پسرم بگیری.

³⁹و به آقای خود گفتم: شاید آن زن همراه من نیاید؟

⁴⁰او به من گفت: یهوه که به حضور او سالک بوده ام، فرشته خود را با تو خواهد فرستاد، و سفر تو را خیریت اثر خواهد گردانید، تا زنی برای پسرم از قبیله ام و از خانه پدرم بگیری.

⁴¹آنگاه از قسم من بری خواهی گشت، چون به نزد قبیله ام رفتی ، هر گاه زنی به تو ندادند، از سوگند من بری خواهی بود.

⁴²پس امروز به سر چشمه رسیدم و گفتم: ای یهوه، خدای آقایم ابراهیم، اگر حال، سفر مرا که به آن آمده ام، کامیاب خواهی کرد،

⁴³اینک من به سر این چشمه آب ایستاده ام. پس چنین بشود که آن دختری که برای کشیدن آب بیرون آید، و به وی گویم: مرا از سبوی خود جرعه ای آب بنوشان،

⁴⁴و به من گوید: بیاشام، و برای شترانت نیز آب می کشم، او همان زن باشد که خداوند، نصیب آقازاده من کرده است.

⁴⁵و من هنوز از گفتن این، در دل خود فارغ نشده بودم که ناگاه رفقه با سبویی بر کتف خود بیرون آمد و به چشمه پایین رفت تا آب بکشد. و به وی گفتم: جرعه ای آب به من بنوشان.

⁴⁶پس سبوی خود را بزودی از کتف خود فروآورده، گفت:بیاشام، و شترانت را نیز آب می دهم. پس نوشیدم و شتران را نیز آب داد.

⁴⁷و از او پرسیده، گفتم: تو دختر کیستی ؟ گفت: دختر بتوئیل بن ناحور که ملکه ، او را برای او زایید. پس حلقه را در بینی او، و ابرنجینها را بر دستهایش گذاشتم.

⁴⁸آنگاه سجده کرده، خداوند را پرستش نمودم. و یهوه، خدای آقای خود ابراهیم را، متبارک خواندم، که مرا به راه راست هدایت فرمود، تا دختر برادر آقای خود را برای پسرش بگیرم.

⁴⁹اکنون اگر بخواهید با آقایم احسان و صداقت کنید، پس مرا خبر دهید. و اگر نه مرا خبر دهید، تا بطرف راست یا چپ ره سپر شوم.»

⁵⁰لابان و بتوئیل در جواب گفتند: «این امر از خداوند صادر شده است، با تو نیک یا بد نمی توانیم گفت.

⁵¹اینک رفقه حاضر است، او را برداشته ، روانه شو تا زن پسر آقایت باشد، چنانکه خداوند گفته است.»

⁵²و واقع شد که چون خادم ابراهیم سخن ایشان را شنید، خداوند را به زمین سجده کرد.

⁵³و خادم، آلات نقره و آلات طلا و رختها را بیرون آورده، پیشکش رفقه کرد، و برادر و مادر او را چیزهای نفیسه داد.

⁵⁴و او و رفقایش خوردند و آشامیدند و شب را بسر بردند. و بامدادان برخاسته ، گفت: «مرا به سوی آقایم روانه نمایید.»

⁵⁵برادر و مادر او گفتند: «دختر با ما ده روزی بماند و بعد از آن روانه شود.»

⁵⁶بدیشان گفت: «مرا معطل مسازید، خداوند سفر مرا کامیاب گردانیده است، پس مرا روانه نمایید تا بنزد آقای خود بروم.»

⁵⁷گفتند: «دختر را بخوانیم و از زبانش بپرسیم.»

⁵⁸پس رفقه را خواندند و به وی گفتند: «با این مرد خواهی رفت؟» گفت: «می روم.»

⁵⁹آنگاه خواهر خود رفقه ، و دایه اش را با خادم ابراهیم و رفقایش روانه کردند.

⁶⁰و رفقه را برکت داده، به وی گفتند: «تو خواهر ما هستی ، مادر هزار کرورها باش، و ذریت تو، دروازه دشمنان خود را متصرف شوند.»

⁶¹پس رفقه با کنیزانش برخاسته ، بر شتران سوار شدند، و از عقب آن مرد روانه گردیدند. و خادم، رفقه را برداشته ، برفت.

⁶²و اسحاق از راه بئرلحی رئی می آمد، زیرا که او در ارض جنوب ساکن بود.

⁶³و هنگام شام، اسحاق برای تفکر به صحرا بیرون رفت، و چون نظر بالا کرد، دید که شتران می آیند.

⁶⁴و رفقه چشمان خود را بلند کرده، اسحاق را دید، و از شتر خود فرود آمد،

⁶⁵زیرا که از خادم پرسید: «این مرد کیست که در صحرا به استقبال ما می آید؟» و خادم گفت: «آقای من است.» پس برقع خود را گرفته، خود را پوشانید.

⁶⁶و خادم، همه کارهایی را که کرده بود، به اسحاق باز گفت.

⁶⁷و اسحاق، رفقه را به خیمه مادر خود، ساره آورد، و او را به زنی خود گرفته ، دل در او بست. و اسحاق بعد از وفات مادر خود، تسلی پذیرفت.