Read Old Persian Version, 1895, ترجمه قدیم خروج 13 Bible Online

خروج 13 - Old Persian Version, 1895, ترجمه قدیم bible

خروج 13

¹و خداوند موسی را خطاب کرده، گفت:

²«هر نخست زاده ای را که رحم را بگشاید، در میان بنی اسرائیل، خواه از انسان خواه از بهایم، تقدیس نما؛ او از آن من است.»

³ و موسی به قوم گفت: «این روز را که از مصر از خانه غلامی بیرون آمدید، یاد دارید، زیرا خداوند شما را به قوت دست از آنجا بیرون آورد، پس نان خمیر، خورده نشود.».

⁴این روز، در ماه ابیب بیرون آمدید.

⁵و هنگامی که خداوند تو را به زمین کنعانیان و حتیان و اموریان و حویان و یبوسیان داخل کند، که با پدران تو قسم خورد که آن را به تو بدهد، زمینی که به شیر و شهد جاری است، آنگاه این عبادت را در این ماه بجا بیاور.

⁶هفت روز نان فطیر بخور، و در روز هفتمین عید خداوند است.

⁷هفت روز نان فطیر خورده شود، و هیچ چیز خمیر شده نزد تو دیده نشود، و خمیر مایه نزد تو در تمامی حدودت پیدا نشود.

⁸و در آن روز پسر خود را خبر داده، بگو: این است به سبب آنچه خداوند به من کرد، وقتی که از مصر بیرون آمدم.

⁹و این برای تو علامتی بر دستت خواهد بود و تذکرهای در میان دو چشمت، تا شریعت خداوند در دهانت باشد. زیرا خداوند تو را به دست قوی از مصر بیرون آورد.

¹⁰و این فریضه را در موسمش سال به سال نگاه دار.

¹¹«و هنگامی که خداوند تو را به زمین کنعانیان درآورد، چنانکه برای تو و پدرانت قسم خورد، و آن را به تو بخشد،

¹²آنگاه هر چه رحم را گشاید، آن را برای خدا جدا بساز، و هر نخست زاده ای از بچه های بهایم که از آن توست، نرینه ها از آن خداوند باشد.

¹³و هر نخست زاده الاغ را به بره ای فدیه بده، و اگر فدیه ندهی گردنش را بشکن، و هر نخست زاده انسان را از پسرانت فدیه بده.

¹⁴و در زمان آینده چون پسرت از تو سؤال کرده، گوید که این چیست، او را بگو، یهوه ما را به قوت دست از مصر، از خانه غلامی بیرون آورد.

¹⁵ و چون فرعون از رها کردن ما دل خود را سخت ساخت، واقع شد که خداوند جمیع نخست زادگان مصر را از نخست زاده انسان تا نخست زاده بهایم کشت. بنابراین من همه نرینه‌ها را که رحم را گشایند، برای خداوند ذبح می کنم، لیکن هر نخست زاده ای از پسران خود را فدیه میدهم.

¹⁶و این علامتی بر دستت و عصابه ای در میان چشمان تو خواهد بود، زیرا خداوند ما را بقوت دست از مصر بیرون آورد.»

¹⁷و واقع شد که چون فرعون قوم را رها کرده بود، خدا ایشان را از راه زمین فلسطینیان رهبری نکرد، هرچند آن نزدیکتر بود. زیرا خدا گفت: «مبادا که چون قوم جنگ بینند، پشیمان شوند و به مصر برگردند.»

¹⁸اما خدا قوم را از راه صحرای دریای قلزم دور گردانید. پس بنی اسرائیل مسلح شده، از زمین مصر برآمدند.

¹⁹و موسی استخوانهای یوسف را با خود برداشت، زیرا که او بنی اسرائیل را قسم سخت داده، گفته بود: «هرآینه خدا از شما تفقد خواهد نمود و استخوانهای مرا از اینجا با خود خواهید برد.»

²⁰و از سکوت کوچ کرده، در ایتام به کنار صحرا اردو زدند.

²¹و خداوند در روز، پیش روی قوم در ستون ابر می رفت تا راه را به ایشان دلالت کند، و شبانگاه در ستون آتش، تا ایشان را روشنایی بخشد، و روز و شب راه روند.

²²و ستون ابر را در روز و ستون آتش را در شب، از پیش روی قوم برنداشت.