Read Old Persian Version, 1895, ترجمه قدیم ایّوب 30 Bible Online

ایّوب 30 - Old Persian Version, 1895, ترجمه قدیم bible

ایّوب 30

¹«و اما اﻵن کسانی که از من خردسالترند بر من استهزا می کنند، که کراهت می داشتم از اینکه پدران ایشان را با سگان گله خود بگذارم.

²قوت دستهای ایشان نیز برای من چه فایده داشت؟ کسانی که توانایی ایشان ضایع شده بود،

³از احتیاج و قحطی بی تاب شده، زمین خشک را در ظلمت خرابی و ویرانی می خاییدند.

⁴خبازی را در میان بوته ها می چیدند، و ریشه شورگیاه نان ایشان بود.

⁵از میان (مردمان) رانده می شدند. از عقب ایشان مثل دزدان، هیاهو می کردند.

⁶در گریوه های وادیها ساکن می شدند، در حفره های زمین و در صخره ها.

⁷در میان بوته ها عرعر می کردند، زیر خارها با هم جمع می شدند.

⁸ابنای احمقان و ابنای مردم بی نام، بیرون از زمین رانده می گردیدند.

⁹و اما اﻵن سرود ایشان شده ام و از برای ایشان ضرب المثل گردیده ام.

¹⁰مرا مکروه داشته ، از من دور می شوند، و از آب دهان بر رویم انداختن، باز نمی ایستند.

¹¹چونکه زه را بر من باز کرده، مرا مبتلا ساخت. پس لگام را پیش رویم رها کردند.

¹²از طرف راست من انبوه عوام الناس برخاسته ، پاهایم را از پیش در می برند، و راههای هلاکت خویش را بر من مهیا می سازند.

¹³راه مرا خراب کرده، به اذیتم اقدام می نمایند، و خود معاونی ندارند.

¹⁴گویا از ثلمه های وسیع می آیند، و از میان خرابه ها بر من هجوم می آورند.

¹⁵ترسها بر من برگشته ، آبروی مرا مثل باد تعاقب می کنند، و فیروزی من مثل ابر می گذرد.

¹⁶و اﻵن جانم بر من ریخته شده است، و روزهای مصیبت، مرا گرفتار نموده است.

¹⁷شبانگاه استخوانهایم در اندرون من سفته می شود، و پیهایم آرام ندارد.

¹⁸از شدت سختی لباسم متغیر شده است، و مرا مثل گریبان پیراهنم تنگ می گیرد.

¹⁹مرا در گل انداخته است، که مثل خاک و خاکستر گردیده ام.

²⁰«نزد تو تضرع می نمایم و مرا مستجاب نمی کنی ، و برمی خیزم و بر من نظر نمی اندازی.

²¹خویشتن را متبدل ساخته ، بر من بیرحم شده ای؛ با قوت دست خود به من جفا می نمایی.

²²مرا به باد برداشته، برآن سوار گردانیدی، و مرا در تندباد پراکنده ساختی.

²³زیرا می دانم که مرا به موت باز خواهی گردانید، و به خانه ای که برای همه زندگان معین است.

²⁴یقینا بر توده ویران دست خود را دراز نخواهد کرد، و چون کسی در بلا گرفتار شود، آیا به این سبب استغاثه نمی کند؟

²⁵آیا برای هر مستمندی گریه نمی کردم، و دلم به جهت مسکین رنجیده نمی شد.

²⁶لکن چون امید نیکویی داشتم بدی آمد؛ و چون انتظار نور کشیدم ظلمت رسید.

²⁷احشایم می جوشد و آرام نمی گیرد، و روزهای مصیبت مرا درگرفته است.

²⁸ماتم کنان بی آفتاب گردش می کنم و در جماعت برخاسته ، تضرع می نمایم.

²⁹برادر شغالان شده ام، و رفیق شترمرغ گردیده ام.

³⁰پوست من سیاه گشته ، از من می ریزد، و استخوانهایم از حرارت سوخته گردیده است.

³¹ بربط من به نوحه گری مبدل شده و نای من به آواز گریه کنندگان.