Read Old Persian Version, 1895, ترجمه قدیم ایّوب 31 Bible Online

ایّوب 31 - Old Persian Version, 1895, ترجمه قدیم bible

ایّوب 31

¹ با چشمان خود عهد بسته ام، پس چگونه بر دوشیزه ای نظر افکنم؟

²زیرا قسمت خدا از اعلی چیست؟ و نصیب قادرمطلق، از اعلی 'علیین؟

³آیا آن برای شریران هلاکت نیست؟ و به جهت عاملان بدی مصیبت نی؟

⁴آیا او راههای مرا نمی بیند؟ و جمیع قدمهایم را نمی شمارد؟

⁵اگر با دروغ راه می رفتم یا پایهایم با فریب می شتابید،

⁶مرا به میزان عدالت بسنجد، تا خدا کاملیت مرا بداند.

⁷اگر قدمهایم از طریق آواره گردیده، و قلبم در پی چشمانم رفته ، و لکه ای به دستهایم چسبیده باشد،

⁸پس من کشت کنم و دیگری بخورد، و محصول من از ریشه کنده شود.

⁹اگر قلبم به زنی فریفته شده، یا نزد در همسایه خود در کمین نشسته باشم،

¹⁰پس زن من برای شخصی دیگر آسیا کند، و دیگران بر او خم شوند.

¹¹زیرا که آن قباحت می بود و تقصیری سزاوار حکم داوران.

¹²چونکه این آتشی می بود که تا ابدون می سوزانید، و تمامی محصول مرا از ریشه می کند،

¹³اگر دعوی بنده و کنیز خود را رد می کردم، هنگامی که بر من مدعی می شدند.

¹⁴پس چون خدا به ضد من برخیزد، چه خواهم کرد؟ و هنگامی که تفتیش نماید، به او چه جواب خواهم داد؟

¹⁵آیا آن کس که مرا در رحم آفرید او را نیز نیافرید؟ و آیا کس واحد، ما را در رحم نسرشت؟

¹⁶«اگر مراد مسکینان را از ایشان منع نموده باشم، و چشمان بیوه زنان را تار گردانیده،

¹⁷اگر لقمه خود را به تنهایی خورده باشم، و یتیم از آن تناول ننموده،

¹⁸و حال آنکه او از جوانی ام با من مثل پدر پرورش می یافت، و از بطن مادرم بیوه زن را رهبری می نمودم؛

¹⁹اگر کسی را از برهنگی هلاک دیده باشم، و مسکین را بدون پوشش؛

²⁰اگر کمرهای او مرا برکت نداده باشد، و از پشم گوسفندان من گرم نشده؛

²¹اگر دست خود را بر یتیم بلند کرده باشم، هنگامی که اعانت خود را در دروازه می دیدم؛

²²پس بازوی من از کتفم بیفتد، و ساعدم از قلم آن شکسته شود.

²³زیرا که هلاکت از خدا برای من ترس می بود و به سبب کبریایی او توانایی نداشتم،

²⁴اگر طلا را امید خود می ساختم و به زر خالص می گفتم تو اعتماد من هستی ؛

²⁵اگر از فراوانی دولت خویش شادی می نمودم، و از اینکه دست من بسیار کسب نموده بود؛

²⁶اگر چون آفتاب می تابید بر آن نظر می کردم و بر ماه، هنگامی که با درخشندگی سیر می کرد،

²⁷و دل من خفیه فریفته می شد و دهانم دستم را می بوسید.

²⁸این نیز گناهی مستوجب قصاص می بود زیرا خدای متعال را منکر می شدم.

²⁹اگر از مصیبت دشمن خود شادی می کردم یا حینی که بلا به او عارض می شد وجد می نمودم،

³⁰و حال آنکه زبان خود را از گناه ورزیدن بازداشته ، بر جان او لعنت را سؤال ننمودم.

³¹اگر اهل خیمه من نمی گفتند: کیست که از گوشت او سیر نشده باشد،

³²غریب در کوچه شب را به سر نمی برد و در خود را به روی مسافر می گشودم.

³³اگر مثل آدم، تقصیر خود را می پوشانیدم و عصیان خویش را در سینه خود مخفی می ساختم،

³⁴از این جهت که از انبوه کثیر می ترسیدم و اهانت قبایل مرا هراسان می ساخت، پس ساکت مانده، از در خود بیرون نمی رفتم.

³⁵کاش کسی بود که مرا می شنید؛ اینک امضای من حاضر است. پس قادر مطلق مرا جواب دهد. و اینک کتابتی که مدعی من نوشته است.

³⁶یقینا که آن را بر دوش خود برمی داشتم و مثل تاج بر خود می بستم.

³⁷شماره قدمهای خود را برای او بیان می کردم و مثل امیری به او تقرب می جستم.

³⁸اگر زمین من بر من فریاد می کرد و مرزهایش با هم گریه می کردند،

³⁹اگر محصولاتش را بدون قیمت می خوردم و جان مالکانش را تلف می نمودم،

⁴⁰پس خارها به عوض گندم و کرکاس به عوض جو بروید.» سخنان ایوب تمام شد.