Read Old Persian Version, 1895, ترجمه قدیم مزامیر 102 Bible Online

مزامیر 102 - Old Persian Version, 1895, ترجمه قدیم bible

مزامیر 102

¹ای خداوند دعای مرا بشنو، و فریاد من نزد تو برسد.

²در روز تنگی ام روی خود را از من مپوشان. گوش خود را به من فراگیر، و روزی که بخوانم مرا به زودی اجابت فرما.

³زیرا روزهایم مثل دود تلف شد و استخوانهایم مثل هیزم سوخته گردید.

⁴دل من مثل گیاه زده شده و خشک گردیده است زیرا خوردن غذای خود را فراموش می کنم.

⁵به سبب آواز ناله خود، استخوانهایم به گوشت من چسبیده است.

⁶مانند مرغ سقای صحرا شده، و مثل بوم خرابه ها گردیده ام.

⁷پاسبانی می کنم و مثل گنجشک بر پشت بام، منفرد گشته ام.

⁸تمامی روز دشمنانم مرا سرزنش می کنند و آنانی که بر من دیوانه شده اند مرا لعنت می نمایند.

⁹زیرا خاکستر را مثل نان خورده ام و مشروب خود را با اشک آمیخته ام،

¹⁰به سبب غضب و خشم تو زیرا که مرا برافراشته و به زیر افکنده ای.

¹¹روزهایم مثل سایه زوال پذیر گردیده و من مثل گیاه پژمرده شده ام.

¹²لیکن تو ای خداوند جلوس فرموده ای تا ابداﻵباد! و ذکر تو تا جمیع نسلهاست!

¹³تو برخاسته، بر صهیون ترحم خواهی نمود زیرا وقتی است که بر او رأفت کنی و زمان معین رسیده است.

¹⁴چونکه بندگان تو در سنگهای وی رغبت دارند و بر خاک او شفقت می نمایند.

¹⁵پس امتها از نام خداوند خواهند ترسید و جمیع پادشاهان جهان از کبریایی تو.

¹⁶زیرا خداوند صهیون را بنا نموده، و در جلال خود ظهور فرموده است.

¹⁷به دعای مسکینان توجه نموده، و دعای ایشان را خوار نشمرده است.

¹⁸این برای نسل آینده نوشته می شود تا قومی که آفریده خواهند شد خداوند را تسبیح بخوانند.

¹⁹زیرا که از بلندی قدس خود نگریسته ، خداوند از آسمان بر زمین نظر افکنده است.

²⁰تا ناله اسیران را بشنود و آنانی را که به موت سپرده شده اند آزاد نماید.

²¹تا نام خداوند را در صیهون ذکر نمایند و تسبیح او را در اورشلیم،

²²هنگامی که قومها با هم جمع شوند و ممالک نیز تا خداوند را عبادت نمایند.

²³توانایی مرا در راه ناتوان ساخت و روزهای مرا کوتاه گردانید.

²⁴گفتم: «ای خدای من مرا در نصف روزهایم برمدار. سالهای تو تا جمیع نسلها است.

²⁵از قدیم بنیاد زمین را نهادی و آسمانها عمل دستهای تو است.

²⁶آنها فانی می شوند، لیکن تو باقی هستی و جمیع آنها مثل جامه مندرس خواهند شد. و مثل ردا آنها را تبدیل خواهی کرد و مبدل خواهند شد.

²⁷لیکن تو همان هستی و سالهای تو تمام نخواهد گردید.

²⁸فرزندان بندگانت باقی خواهند ماند و ذریت ایشان در حضور تو پایدار خواهند بود.»