Read Old Persian Version, 1895, ترجمه قدیم مزامیر 104 Bible Online

مزامیر 104 - Old Persian Version, 1895, ترجمه قدیم bible

مزامیر 104

¹ای جان من، خداوند را متبارک بخوان! ای یهوه خدای من تو بی نهایت عظیم هستی! به عزت و جلال ملبس هستی.

²خویشتن را به نور مثل ردا پوشانیده ای. آسمانها را مثل پرده پهن ساخته ای.

³آن که غرفات خود را بر آبها بنا کرده است و ابرها را مرکب خود نموده و بر بالهای باد می خرامد؛

⁴فرشتگان خود را بادها می گرداند و خادمان خود را آتش مشتعل؛

⁵که زمین را بر اساسش استوار کرده، تا جنبش نخورد تا ابداﻵباد.

⁶آن را به لجه ها مثل ردا پوشانیده ای، که آبها بر کوهها ایستاده اند.

⁷از عتاب تو می گریزند. از آواز رعد تو پراکنده می شوند.

⁸به فراز کوهها برمی آیند، و به همواریها فرود می آیند، به مکانی که برای آنها مهیا ساخته ای.

⁹حدی برای آنها قرار داده ای که از آن نگذرند و برنگردند تا زمین را بپوشانند.

¹⁰که چشمه ها را در وادیها جاری می سازد تا در میان کوهها روان بشوند.

¹¹تمام حیوانات صحرا را سیراب می سازند تا گورخران تشنگی خود را فرو نشانند.

¹²بر آنها مرغان هوا ساکن می شوند و از میان شاخه ها آواز خود را می دهند.

¹³او از غرفات خود کوهها را سیراب می کند و از ثمرات اعمال تو زمین سیر می شود.

¹⁴نباتات را برای بهایم می رویاند و سبزه ها را برای خدمت انسان، و نان را از زمین بیرون می آورد،

¹⁵و شراب را که دل انسان را شادمان می کند، و چهره او را به روغن شاداب می سازد؛ و دل انسان را به نان قوی می گرداند.

¹⁶درختان خداوند شادابند، یعنی سروهای آزاد لبنان که غرس کرده است،

¹⁷که در آنها مرغان آشیانهای خود را می گیرند و اما صنوبر خانه لقلق می باشد.

¹⁸کوههای بلند برای بزهای کوهی و صخره ها برای یربوع ملجاء است.

¹⁹ماه را برای موسمها ساخت و آفتاب مغرب خود را می داند.

²⁰تاریکی می سازی و شب می شود که در آن همه حیوانات جنگلی راه می روند.

²¹شیر بچگان برای شکار خود غرش می کنند و خوراک خویش را از خدا می جویند.

²²چون آفتاب طلوع می کند جمع می شوند و در بیشه های خود می خوابند.

²³انسان برای عمل خود بیرون می آید و به جهت شغل خویش تا شامگاه.

²⁴ای خداوند اعمال تو چه بسیار است! جمیع آنها را به حکمت کرده ای. زمین از دولت تو پر است.

²⁵و آن دریای بزرگ و وسیع الاطراف نیز که در آن حشرات از حد شماره زیاده اند و حیوانات خرد و بزرگ.

²⁶و در آن کشتیها راه می روند و آن لویاتان که به جهت بازی کردن در آن آفریده ای.

²⁷جمیع اینها از تو انتظار می کشند تا خوراک آنها را در وقتش برسانی.

²⁸آنچه را که به آنها می دهی ، فرا می گیرند. دست خود را باز می کنی ، پس از چیزهای نیکو سیر می شوند.

²⁹روی خود را می پوشانی ، پس مضطرب می گردند. روح آنها را قبض می کنی ، پس می میرند و به خاک خود برمی گردند.

³⁰چون روح خود را می فرستی ، آفریده می شوند و روی زمین را تازه می گردانی.

³¹جلال خداوند تا ابداﻵباد است. خداوند از اعمال خود راضی خواهد بود.

³²که به زمین نگاه می کند و آن می لرزد. کوهها را لمس می کند، پس آتشفشان می شوند.

³³خداوند را خواهم سرایید تا زنده می باشم. برای خدای خود تسبیح خواهم خواند تا وجود دارم.

³⁴تفکر من او را لذیذ بشود و من در خداوند شادمان خواهم بود.

³⁵گناهکاران از زمین نابود گردند و شریران دیگر یافت نشوند. ای جان من، خداوند را متبارک بخوان! هللویاه!