Read Old Persian Version, 1895, ترجمه قدیم جامعه 5 Bible Online

جامعه 5 - Old Persian Version, 1895, ترجمه قدیم bible

جامعه 5

¹چون به خانه خدا بروی، پای خود را نگاه دار، زیرا تقرب جستن به جهت استماع، از گذرانیدن قربانی های احمقان بهتر است، چونکه ایشان نمی دانند که عمل بد می کنند.

²با دهان خود تعجیل منما و دلت برای گفتن سخنی به حضور خدا نشتابد زیرا خدا در آسمان است و تو بر زمین هستی ؛ پس سخنانت کم باشد.

³زیرا خواب از کثرت مشقت پیدا می شود و آواز احمق از کثرت سخنان.

⁴چون برای خدا نذر نمایی در وفای آن تاخیر منما زیرا که او از احمقان خشنود نیست؛ پس به آنچه نذر کردی وفا نما.

⁵بهتر است که نذر ننمایی از اینکه نذر نموده، وفا نکنی.

⁶مگذار که دهانت جسد تو را خطاکار سازد؛ و در حضور فرشته مگو که این سهوا شده است. چرا خدا به سبب قول تو غضبناک شده، عمل دستهایت را باطل سازد؟

⁷زیرا که این از کثرت خوابها و اباطیل و کثرت سخنان است؛ لیکن تو از خدا بترس.

⁸اگر ظلم را بر فقیران و برکندن انصاف و عدالت را در کشوری بینی ، از این امر مشوش مباش، زیرا آنکه بالاتر از بالا است، ملاحظه می کند، و حضرت اعلی فوق ایشان است.

⁹و منفعت زمین برای همه است بلکه مزرعه، پادشاه را نیز خدمت می کند.

¹⁰آنکه نقره را دوست دارد از نقره سیر نمی شود، و هر که توانگری را دوست دارد از دخل سیر نمی شود.این نیز بطالت است.

¹¹چون نعمت زیاده شود، خورندگانش زیاد می شوند؛ و به جهت مالکش چه منفعت است غیر از آنکه آن را به چشم خود می بیند؟

¹²خواب عمله شیرین است خواه کم و خواه زیاد بخورد؛ اما سیری مرد دولتمند او را نمی گذارد که بخوابد.

¹³بلایی سخت بود که آن را زیر آفتاب دیدم یعنی دولتی که صاحبش آن را برای ضرر خود نگاه داشته بود.

¹⁴و آن دولت از حادثه بد ضایع شد و پسری آورد اما چیزی در دست خود نداشت.

¹⁵چنانکه از رحم مادرش بیرون آمد، همچنان برهنه به حالتی که آمد خواهد برگشت و از مشقت خود چیزی نخواهد یافت که به دست خود ببرد.

¹⁶و این نیز بلای سخت است که از هر جهت چنانکه آمد همچنین خواهد رفت؛ و او را چه منفعت خواهد بود از اینکه در پی باد زحمت کشیده است؟

¹⁷و تمامی ایام خود را در تاریکی می خورد و با بیماری و خشم، بسیار محزون می شود.

¹⁸اینک آنچه من دیدم که خوب و نیکو می باشد، این است که انسان در تمامی ایام عمر خود که خدا آن را به او می بخشد بخورد و بنوشد و از تمامی مشقتی که زیر آسمان می کشد، به نیکویی تمتع ببرد زیرا که نصیبش همین است.

¹⁹و نیز هر انسانی که خدا دولت و اموال به او ببخشد و او را قوت عطا فرماید که از آن بخورد و نصیب خود را برداشته ، از محنت خود مسرور شود، این بخشش خدا است.

²⁰زیرا روزهای عمر خود را بسیار به یاد نمی آورد چونکه خدا او را از شادی دلش اجابت فرموده است.