Read Old Persian Version, 1895, ترجمه قدیم متّی 25 Bible Online

متّی 25 - Old Persian Version, 1895, ترجمه قدیم bible

متّی 25

¹«در آن زمان ملکوت آسمان مثل ده باکره خواهد بود که مشعلهای خود را برداشته ، به استقبال داماد بیرون رفتند.

²و از ایشان پنج دانا و پنج نادان بودند.

³اما نادانان مشعلهای خود را برداشته ، هیچ روغن با خود نبردند.

⁴لیکن دانایان، روغن در ظروف خود با مشعلهای خویش برداشتند.

⁵و چون آمدن داماد بطول انجامید، همه پینکی زده، خفتند.

⁶و در نصف شب صدایی بلند شد که اینک داماد می آید. به استقبال وی بشتابید.

⁷پس تمامی آن باکره ها برخاسته ، مشعلهای خود را اصلاح نمودند.

⁸و نادانان، دانایان را گفتند: از روغن خود به ما دهید زیرا مشعلهای ما خاموش می شود.

⁹اما دانایان در جواب گفتند: نمی شود، مبادا ما و شما را کفاف ندهد. بلکه نزد فروشندگان رفته ، برای خود بخرید.

¹⁰و در حینی که ایشان بجهت خرید می رفتند، داماد برسید و آنانی که حاضر بودند، با وی به عروسی داخل شده، در بسته گردید.

¹¹بعد از آن، باکره های دیگر نیز آمده، گفتند: خداوندا برای ما باز کن.

¹²او در جواب گفت: هرآینه به شما می گویم شما را نمی شناسم.

¹³پس بیدار باشید زیرا که آن روز و ساعت را نمی دانید.

¹⁴«زیرا چنانکه مردی عازم سفر شده، غلامان خود را طلبید و اموال خود را بدیشان سپرد،

¹⁵یکی را پنج قنطار و دیگری را دو و سومی را یک داد؛ هر یک را بحسب استعدادش. و بی درنگ متوجه سفر شد.

¹⁶پس آنکه پنج قنطار یافته بود، رفته و با آنها تجارت نموده، پنج قنطار دیگر سود کرد.

¹⁷و همچنین صاحب دو قنطار نیز دو قنطار دیگر سود گرفت.

¹⁸اما آنکه یک قنطار گرفته بود، رفته زمین را کند و نقد آقای خود را پنهان نمود.

¹⁹«و بعد از مدت مدیدی، آقای آن غلامان آمده، از ایشان حساب خواست.

²⁰پس آنکه پنج قنطار یافته بود، پیش آمده، پنج قنطار دیگر آورده، گفت: خداوندا پنج قنطار به من سپردی، اینک پنج قنطار دیگر سود کردم.

²¹آقای او به وی گفت: آفرین ای غلام نیک متدین! بر چیزهای اندک امین بودی، تو را بر چیزهای بسیار خواهم گماشت. به شادی خداوند خود داخل شو!

²²و صاحب دو قنطار نیز آمده، گفت: ای آقا دو قنطار تسلیم من نمودی، اینک دو قنطار دیگر سود یافته ام.

²³آقایش وی را گفت: آفرین ای غلام نیک متدین! بر چیزهای کم امین بودی، تو را بر چیزهای بسیار می گمارم. در خوشی خداوند خود داخل شو!

²⁴پس آنکه یک قنطار گرفته بود، پیش آمده، گفت: ای آقا چون تو را می شناختم که مرد درشت خویی می باشی ، از جایی که نکاشته ای می دروی و از جایی که نیفشانده ای جمع می کنی ،

²⁵پس ترسان شده، رفتم و قنطار تو را زیر زمین نهفتم. اینک مال تو موجود است.

²⁶آقایش در جواب وی گفت: ای غلام شریر بیکاره! دانسته ای که از جایی که نکاشته ام می دروم و از مکانی که نپاشیده ام، جمع می کنم.

²⁷از همین جهت تو را می بایست نقد مرا به صرافان بدهی تا وقتی که بیایم مال خود را با سود بیابم.

²⁸الحال آن قنطار را از او گرفته ، به صاحب ده قنطار بدهید.

²⁹زیرا به هر که دارد داده شود و افزونی یابد و از آنکه ندارد آنچه دارد نیز گرفته شود.

³⁰و آن غلام بی نفع را در ظلمت خارجی اندازید، جایی که گریه و فشار دندان خواهد بود.

³¹«اما چون پسر انسان در جلال خود با جمیع ملائکه مقدس خویش آید، آنگاه بر کرسی جلال خود خواهد نشست،

³²و جمیع امتها در حضور او جمع شوند و آنها را از همدیگر جدا می کند، به قسمی که شبان میشها را از بزها جدا می کند.

³³و میشها را بر دست راست و بزها را بر چپ خود قرار دهد.

³⁴آنگاه پادشاه به اصحاب طرف راست گوید: بیایید ای برکت یافتگان از پدر من و ملکوتی را که از ابتدای عالم برای شما آماده شده است، به میراث گیرید.

³⁵زیرا چون گرسنه بودم مرا طعام دادید، تشنه بودم سیرآبم نمودید، غریب بودم مرا جا دادید،

³⁶عریان بودم مرا پوشانیدید، مریض بودم عیادتم کردید، در حبس بودم دیدن من آمدید.

³⁷آنگاه عادلان به پاسخ گویند: ای خداوند، کی گرسنه ات دیدیم تا طعامت دهیم، یا تشنه ات یافتیم تا سیرآبت نماییم،

³⁸یا کی تو را غریب یافتیم تا تو را جا دهیم یا عریان تا بپوشانیم،

³⁹و کی تو را مریض یا محبوس یافتیم تا عیادتت کنیم؟

⁴⁰پادشاه در جواب ایشان گوید: هرآینه به شما می گویم، آنچه به یکی از این برادران کوچکترین من کردید، به من کرده اید.

⁴¹«پس اصحاب طرف چپ را گوید: ای ملعونان، از من دور شوید در آتش جاودانی که برای ابلیس و فرشتگان او مهیا شده است.

⁴²زیرا گرسنه بودم مرا خوراک ندادید، تشنه بودم مرا آب ندادید،

⁴³غریب بودم مرا جا ندادید، عریان بودم مرا نپوشانیدید، مریض و محبوس بودم عیادتم ننمودید.

⁴⁴پس ایشان نیز به پاسخ گویند: ای خداوند، کی تو را گرسنه یا تشنه یا غریب یا برهنه یا مریض یا محبوس دیده، خدمتت نکردیم؟

⁴⁵آنگاه در جواب ایشان گوید: هرآینه به شما می گویم، آنچه به یکی از این کوچکان نکردید، به من نکرده اید.

⁴⁶و ایشان در عذاب جاودانی خواهند رفت، اما عادلان در حیات جاودانی .»