Read Old Persian Version, 1895, ترجمه قدیم مرقس 4 Bible Online

مرقس 4 - Old Persian Version, 1895, ترجمه قدیم bible

مرقس 4

¹و باز به کناره دریا به تعلیم دادن شروع کرد و جمعی کثیر نزد او جمع شدند بطوری که به کشتی سوار شده، بر دریا قرار گرفت و تمامی آن جماعت بر ساحل دریا حاضر بودند.

²پس ایشان را به مثلها چیزهای بسیار می آموخت و در تعلیم خود بدیشان گفت:

³«گوش گیرید! اینک برزگری بجهت تخم پاشی بیرون رفت.

⁴و چون تخم می پاشید، قدری بر راه ریخته شده، مرغان هوا آمده آنها را برچیدند.

⁵و پاره ای بر سنگلاخ پاشیده شد، در جایی که خاک بسیار نبود. پس چون که زمین عمق نداشت به زودی رویید،

⁶و چون آفتاب برآمد، سوخته شد و از آنرو که ریشه نداشت خشکید.

⁷و قدری در میان خارها ریخته شد و خارها نمو کرده، آن را خفه نمود که ثمری نیاورد.

⁸و مابقی در زمین نیکو افتاد و حاصل پیدا نمود که رویید و نمو کرد و بارآورد، بعضی سی و بعضی شصت و بعضی صد.»

⁹پس گفت: «هر که گوش شنوا دارد، بشنود!»

¹⁰و چون به خلوت شد، رفقای او با آن دوازده شرح این مثل را از او پرسیدند.

¹¹به ایشان گفت: «به شما دانستن سر ملکوت خدا عطا شده، اما به آنانی که بیرونند، همه چیز به مثلها می شود،

¹²تا نگران شده بنگرند و نبینند و شنوا شده بشنوند و نفهمند، مبادا بازگشت کرده گناهان ایشان آمرزیده شود.»

¹³و بدیشان گفت: «آیا این مثل را نفهمیده اید؟ پس چگونه سایر مثلها را خواهید فهمید؟

¹⁴برزگر کلام را می کارد.

¹⁵و اینانند به کناره راه، جایی که کلام کاشته می شود؛ و چون شنیدند فورا شیطان آمده کلام کاشته شده در قلوب ایشان را می رباید.

¹⁶و ایضا کاشته شده در سنگلاخ، کسانی می باشند که چون کلام را بشنوند، در حال آن را به خوشی قبول کنند،

¹⁷و لکن ریشهای در خود ندارند بلکه فانی می باشند؛ و چون صدمهای یا زحمتی به سبب کلام روی دهد در ساعت لغزش می خورند.

¹⁸و کاشته شده در خارها آنانی می باشند که چون کلام را شنوند،

¹⁹اندیشه های دنیوی و غرور دولت و هوس چیزهای دیگر داخل شده، کلام را خفه می کند و بی ثمر می گردد.

²⁰و کاشته شده در زمین نیکو آنانند که چون کلام را شنوند آن را می پذیرند و ثمر می آورند، بعضی سی و بعضی شصت و بعضی صد.»

²¹پس بدیشان گفت: «آیا چراغ را می آورند تا زیر پیمانه ای یا تختی و نه بر چراغدان گذارند؟

²²زیرا که چیزی پنهان نیست که آشکارا نگردد و هیچ چیز مخفی نشود، مگر تا به ظهور آید.

²³هر که گوش شنوا دارد بشنود.»

²⁴و بدیشان گفت: «با حذر باشید که چه می شنوید، زیرا به هر میزانی که وزن کنید به شما پیموده شود، بلکه از برای شما که می شنوید افزون خواهد گشت.

²⁵زیرا هر که دارد بدو داده شود و از هر که ندارد آنچه نیز دارد گرفته خواهد شد.»

²⁶و گفت: «همچنین ملکوت خدا مانند کسی است که تخم بر زمین بیفشاند،

²⁷و شب و روز بخوابد و برخیزد و تخم بروید و نمو کند. چگونه؟ او نداند.

²⁸زیرا که زمین به ذات خود ثمر می آورد، اول علف، بعد خوشه ، پس از آن دانه کامل در خوشه.

²⁹و چون ثمر رسید، فورا داس را بکار می برد زیرا که وقت حصاد رسیده است.»

³⁰و گفت: «به چه چیز ملکوت خدا را تشبیه کنیم و برای آن چه مثل بزنیم؟

³¹مثل دانه خردلی است که وقتی که آن را بر زمین کارند، کوچکترین تخمهای زمینی باشد.

³²لیکن چون کاشته شد، می روید و بزرگتر از جمیع بقول می گردد و شاخه های بزرگ می آورد، چنانکه مرغان هوا زیر سایه اش می توانند آشیانه گیرند.»

³³و به مثلهای بسیار مانند اینها بقدری که استطاعت شنیدن داشتند، کلام را بدیشان بیان می فرمود،

³⁴و بدون مثل بدیشان سخنی نگفت. لیکن در خلوت، تمام معانی را برای شاگردان خود شرح می نمود.

³⁵و در همان روز وقت شام، بدیشان گفت: «به کناره دیگر عبور کنیم.»

³⁶پس چون آن گروه را رخصت دادند، او را همانطوری که در کشتی بود برداشتند و چند زورق دیگر نیز همراه او بود.

³⁷که ناگاه طوفانی عظیم از باد پدید آمد و امواج بر کشتی می خورد بقسمی که برمی گشت.

³⁸و او در مؤخر کشتی بر بالشی خفته بود. پس او را بیدار کرده گفتند: «ای استاد، آیا تو را باکی نیست که هلاک شویم؟»

³⁹در ساعت او برخاسته ، باد را نهیب داد و به دریا گفت: «ساکن شو و خاموش باش!» که باد ساکن شده، آرامی کامل پدید آمد.

⁴⁰و ایشان را گفت: «از بهر چه چنین ترسانید و چون است که ایمان ندارید؟»

⁴¹پس بی نهایت ترسان شده، به یکدیگر گفتند: «این کیست که باد و دریا هم او را اطاعت می کنند؟»