Read Old Persian Version, 1895, ترجمه قدیم لوقا 12 Bible Online

لوقا 12 - Old Persian Version, 1895, ترجمه قدیم bible

لوقا 12

¹و در آن میان، وقتی که هزاران از خلق جمع شدند، به نوعی که یکدیگر را پایمال می کردند، به شاگردان خود به سخن گفتن شروع کرد. «اول آنکه از خمیرمایه فریسیان که ریاکاری است احتیاط کنید.

²زیرا چیزی نهفته نیست که آشکار نشود و نه مستوری که معلوم نگردد.

³بنابراین آنچه در تاریکی گفته اید، در روشنایی شنیده خواهد شد و آنچه در خلوتخانه در گوش گفته اید، بر پشت بامها ندا شود.

⁴لیکن ای دوستان من، به شما می گویم از قاتلان جسم که قدرت ندارند بیشتر از این بکنند، ترسان مباشید.

⁵بلکه به شما نشان می دهم که از که باید ترسید، از او بترسید که بعد از کشتن، قدرت دارد که به جهنم بیفکند. بلی به شما می گویم از او بترسید.

⁶آیا پنج گنجشک به دو فلس فروخته نمی شود؟ و حال آنکه یکی از آنها نزد خدا فراموش نمی شود.

⁷بلکه مویهای سر شما همه شمرده شده است. پس بیم مکنید، زیرا که از چندان گنجشک بهتر هستید.

⁸«لیکن به شما می گویم هر که نزد مردم به من اقرار کند، پسر انسان نیز پیش فرشتگان خدا او را اقرار خواهد کرد.

⁹اما هر که مرا پیش مردم انکار کند، نزد فرشتگان خدا انکار کرده خواهد شد.

¹⁰و هر که سخنی برخلاف پسر انسان گوید، آمرزیده شود. اما هر که به روح القدس کفر گوید آمرزیده نخواهد شد.

¹¹و چون شما را در کنایس و به نزد حکام و دیوانیان برند، اندیشه مکنید که چگونه و به چه نوع حجت آورید یا چه بگویید.

¹²زیرا که در همان ساعت روح القدس شما را خواهد آموخت که چه باید گفت.»

¹³و شخصی از آن جماعت به وی گفت: «ای استاد، برادر مرا بفرما تا ارث پدر را با من تقسیم کند.»

¹⁴به وی گفت: «ای مرد، که مرا بر شما داور یا مقسم قرار داده است؟»

¹⁵پس بدیشان گفت: «زنهار از طمع بپرهیزید زیرا اگرچه اموال کسی زیاد شود، حیات او از اموالش نیست.»

¹⁶و مثلی برای ایشان آورده، گفت: «شخصی دولتمند را از املاکش محصول وافر پیدا شد.

¹⁷پس با خود اندیشیده، گفت: چه کنم؟ زیرا جایی که محصول خود را انبار کنم، ندارم.

¹⁸پس گفت: چنین می کنم؛ انبارهای خود را خراب کرده، بزرگتر بنا می کنم و در آن تمامی حاصل و اموال خود را جمع خواهم کرد.

¹⁹و نفس خود را خواهم گفت که ای جان اموال فراوان اندوخته شده بجهت چندین سال داری. الحال بیارام و به اکل و شرب و شادی بپرداز.

²⁰خدا وی را گفت: ای احمق در همین شب جان تو را از تو خواهند گرفت؛ آنگاه آنچه اندوخته ای، از آن که خواهد بود؟

²¹همچنین است هر کسی که برای خود ذخیره کند و برای خدا دولتمند نباشد.»

²²هشدار در مورد غصه برای مادیات پس به شاگردان خود گفت: «از این جهت به شما می گویم که اندیشه مکنید بجهت جان خود که چه بخورید و نه برای بدن که چه بپوشید.

²³جان از خوراک و بدن از پوشاک بهتر است.

²⁴کلاغان را ملاحظه کنید که نه زراعت می کنند و نه حصاد و نه گنجی و نه انباری دارند و خدا آنها را می پروراند. آیا شما به چند مرتبه از مرغان بهتر نیستید؟

²⁵و کیست از شما که به فکر بتواند ذراعی بر قامت خود افزاید.

²⁶پس هرگاه توانایی کوچکترین کاری را ندارید، چرا برای مابقی می اندیشید.

²⁷سوسنهای چمن را بنگرید چگونه نمو می کنند و حال آنکه نه زحمت می کشند و نه می ریسند، اما به شما می گویم که سلیمان با همه جلالش مثل یکی از اینها پوشیده نبود.

²⁸پس هرگاه خدا علفی را که امروز در صحرا است و فردا در تنور افکنده می شود چنین می پوشاند، چقدر بیشتر شما را ای سست ایمانان.

²⁹پس شما طالب مباشید که چه بخورید یا چه بیاشامید و مضطرب مشوید.

³⁰زیرا که امتهای جهان، همه این چیزها را می طلبند، لیکن پدر شما می داند که به این چیزها احتیاج دارید.

³¹بلکه ملکوت خدا را طلب کنید که جمیع این چیزها برای شما افزوده خواهد شد.

³²«ترسان مباشید ای گله کوچک، زیرا که مرضی پدر شما است که ملکوت را به شما عطا فرماید.

³³آنچه دارید بفروشید و صدقه دهید و کیسه ها بسازید که کهنه نشود و گنجی را که تلف نشود، در آسمان جایی که دزد نزدیک نیاید و بید تباه نسازد.

³⁴زیرا جایی که خزانه شما است، دل شما نیز در آنجا می باشد.

³⁵«کمرهای خود را بسته ، چراغهای خود را افروخته بدارید.

³⁶و شما مانند کسانی باشید که انتظار آقای خود را می کشند که چه وقت از عروسی مراجعت کند تا هروقت آید و در را بکوبد، بی درنگ برای او باز کنند.

³⁷خوشابحال آن غلامان که آقای ایشان چون آید، ایشان را بیدار یابد. هر آینه به شما می گویم که کمر خود را بسته ، ایشان را خواهد نشانید و پیش آمده، ایشان را خدمت خواهد کرد.

³⁸و اگر در پاس دوم یا سوم از شب بیاید و ایشان را چنین یابد، خوشا بحال آن غلامان.

³⁹اما این را بدانید که اگر صاحبخانه می دانست که دزد در چه ساعت می آید، بیدار می ماند و نمی گذاشت که به خانه اش نقب زنند.

⁴⁰پس شما نیز مستعد باشید، زیرا در ساعتی که گمان نمی برید پسر انسان می آید.»

⁴¹پطرس به وی گفت: «ای خداوند، آیا این مثل را برای ما زدی یا بجهت همه .»

⁴²خداوند گفت: «پس کیست آن ناظر امین و دانا که مولای او وی را بر سایر خدام خود گماشته باشد تا آذوقه را در وقتش به ایشان تقسیم کند.

⁴³خوشابحال آن غلام که آقایش چون آید، او را در چنین کار مشغول یابد.

⁴⁴هرآینه به شما می گویم که او را بر همه مایملک خود خواهد گماشت.

⁴⁵لیکن اگر آن غلام در خاطر خود گوید، آمدن آقایم به طول می انجامد و به زدن غلامان و کنیزان و به خوردن و نوشیدن و میگساریدن شروع کند،

⁴⁶هرآینه مولای آن غلام آید، در روزی که منتظر او نباشد و در ساعتی که او نداند و او را دو پاره کرده، نصیبش را با خیانتکاران قرار دهد.

⁴⁷«اما آن غلامی که اراده مولای خویش را دانست و خود را مهیا نساخت تا به اراده او عمل نماید، تازیانه بسیار خواهد خورد.

⁴⁸اما آنکه نادانسته کارهای شایسته ضرب کند، تازیانه کم خواهد خورد. و به هر کسی که عطا زیاده شود، از وی مطالبه زیادتر گردد و نزد هر که امانت بیشتر نهند، از او بازخواست زیادتر خواهند کرد.

⁴⁹«من آمدم تا آتشی در زمین افروزم، پس چه می خواهم اگر اﻵن در گرفته است.

⁵⁰اما مرا تعمیدی است که بیابم و چه بسیار در تنگی هستم، تا وقتی که آن بسر آید.

⁵¹آیا گمان می برید که من آمده ام تا سلامتی بر زمین بخشم؟ نی بلکه به شما می گویم تفریق را.

⁵²زیرا بعد از این پنج نفر که در یک خانه باشند، دو از سه و سه از دو جدا خواهند شد؛

⁵³پدر از پسر و پسر از پدر و مادر از دختر و دختر از مادر و خارسو از عروس و عروس از خارسو مفارقت خواهند نمود.»

⁵⁴آنگاه باز به آن جماعت گفت: «هنگامی که ابری بینید که از مغرب پدید آید، بی تامل می گویید باران می آید و چنین می شود.

⁵⁵و چون دیدید که باد جنوبی می وزد، می گویید گرما خواهد شد و می شود.

⁵⁶ای ریاکاران، می توانید صورت زمین و آسمان را تمیز دهید، پس چگونه این زمان را نمی شناسید؟

⁵⁷و چرا از خود به انصاف حکم نمی کنید؟

⁵⁸«و هنگامی که با مدعی خود نزد حاکم می روی، در راه سعی کن که از او برهی ، مبادا تو را نزد قاضی بکشد و قاضی تو را به سرهنگ سپارد و سرهنگ تو را به زندان افکند.

⁵⁹تو را می گویم تا فلس آخر را ادا نکنی ، از آنجا هرگز بیرون نخواهی آمد.»