Read Old Persian Version, 1895, ترجمه قدیم لوقا 18 Bible Online

لوقا 18 - Old Persian Version, 1895, ترجمه قدیم bible

لوقا 18

¹و برای ایشان نیز مثلی آورد در اینکه می باید همیشه دعا کرد و کاهلی نورزید.

²پس گفت که «در شهری داوری بود که نه ترس از خدا و نه باکی از انسان می داشت.

³و در همان شهر بیوه زنی بود که پیش وی آمده می گفت، داد مرا از دشمنم بگیر.

⁴و تا مدتی به وی اعتنا ننمود؛ و لکن بعد از آن با خود گفت، هر چند از خدا نمی ترسم و از مردم باکی ندارم،

⁵لیکن چون این بیوه زن مرا زحمت می دهد، به داد او می رسم، مبادا پیوسته آمده، مرا به رنج آورد.»

⁶خداوند گفت: «بشنوید که این داور بی انصاف چه می گوید؟

⁷و آیا خدا برگزیدگان خود را که شبانه روز بدو استغاثه می کنند، دادرسی نخواهد کرد، اگرچه برای ایشان دیر غضب باشد؟

⁸به شما می گویم که به زودی دادرسی ایشان را خواهد کرد. لیکن چون پسر انسان آید، آیا ایمان را بر زمین خواهد یافت؟»

⁹و این مثل را آورد برای بعضی که بر خود اعتماد می داشتند که عادل بودند و دیگران را حقیر می شمردند

¹⁰که «دو نفر یکی فریسی و دیگری باجگیر به هیکل رفتند تا عبادت کنند.

¹¹آن فریسی ایستاده، بدینطور با خود دعا کرد که خدایا تو را شکر می کنم که مثل سایر مردم حریص و ظالم و زناکار نیستم و نه مثل این باجگیر.

¹²هر هفته دو مرتبه روزه می دارم و از آنچه پیدا می کنم، ده یک می دهم.

¹³اما آن باجگیر دور ایستاده، نخواست چشمان خود را به سوی آسمان بلند کند بلکه به سینه خود زده گفت، خدایا بر من گناهکار ترحم فرما.

¹⁴به شما می گویم که این شخص، عادل کرده شده به خانه خود رفت به خلاف آن دیگر، زیرا هر که خود را برافرازد، پست گردد و هرکس خویشتن را فروتن سازد، سرافرازی یابد.»

¹⁵پس اطفال را نیز نزد وی آوردند تا دست بر ایشان گذارد. اما شاگردانش چون دیدند، ایشان را نهیب دادند.

¹⁶ولی عیسی ایشان را خوانده، گفت: «بچه ها را واگذارید تا نزد من آیند و ایشان را ممانعت مکنید، زیرا ملکوت خدا برای مثل اینها است.

¹⁷هرآینه به شما می گویم هر که ملکوت خدا را مثل طفل نپذیرد، داخل آن نگردد.»

¹⁸و یکی از رؤسا از وی سؤال نموده، گفت: «ای استاد نیکو چه کنم تا حیات جاودانی را وارث گردم؟»

¹⁹عیسی وی را گفت: «از بهر چه مرا نیکو می گویی و حال آنکه هیچکس نیکو نیست جز یکی که خدا باشد.

²⁰احکام را می دانی : زنا مکن، قتل مکن، دزدی منما، شهادت دروغ مده و پدر و مادر خود را محترم دار.»

²¹گفت: «جمیع اینها را از طفولیت خود نگاه داشته ام.»

²²عیسی چون این را شنید، بدو گفت: «هنوز تو را یک چیز باقی است. آنچه داری بفروش و به فقرا بده که در آسمان گنجی خواهی داشت؛ پس آمده مرا متابعت کن.»

²³چون این را شنید محزون گشت، زیرا که دولت فراوان داشت.

²⁴اما عیسی چون او را محزون دید گفت: «چه دشوار است که دولتمندان داخل ملکوت خدا شوند.

²⁵زیرا گذشتن شتر از سوراخ سوزن آسانتر است از دخول دولتمندی در ملکوت خدا.»

²⁶اما شنوندگان گفتند: «پس که می تواند نجات یابد؟»

²⁷او گفت: «آنچه نزد مردم محال است، نزد خدا ممکن است.»

²⁸پطرس گفت: «اینک ما همه چیز را ترک کرده، پیروی تو می کنیم.»

²⁹به ایشان گفت: «هرآینه به شما می گویم، کسی نیست که خانه یا والدین یا زن یا برادران یا اولاد را بجهت ملکوت خدا ترک کند،

³⁰جز اینکه در این عالم چند برابر بیابد و در عالم آینده حیات جاودانی را.»

³¹پس آن دوازده را برداشته ، به ایشان گفت: «اینک به اورشلیم می رویم و آنچه به زبان انبیا درباره پسر انسان نوشته شده است، به انجام خواهد رسید.

³²زیرا که او را به امتها تسلیم می کنند و استهزا و بی حرمتی کرده، آب دهان بر وی انداخته ،

³³و تازیانه زده، او را خواهند کشت و در روز سوم خواهد برخاست.»

³⁴اما ایشان چیزی از این امور نفهمیدند و این سخن از ایشان مخفی داشته شد و آنچه می گفت، درک نکردند.

³⁵و چون نزدیک اریحا رسید، کوری بجهت گدایی بر سر راه نشسته بود.

³⁶و چون صدای گروهی را که می گذشتند شنید، پرسید: «چه چیز است؟»

³⁷گفتندش:«عیسی ناصری درگذر است.»

³⁸در حال فریاد برآورده گفت: «ای عیسی ، ای پسر داود، بر من ترحم فرما.»

³⁹و هرچند آنانی که پیش می رفتند، او را نهیب می دادند تا خاموش شود، او بلندتر فریاد می زد که «پسر داودا بر من ترحم فرما.»

⁴⁰آنگاه عیسی ایستاده، فرمود تا او را نزد وی بیاورند. و چون نزدیک شد از وی پرسیده،

⁴¹گفت: «چه می خواهی برای تو بکنم؟» عرض کرد: «ای خداوند، تا بینا شوم.»

⁴²عیسی به وی گفت: «بینا شو که ایمانت تو را شفا داده است.»

⁴³در ساعت بینایی یافته ، خدا را تمجید کنان از عقب او افتاد و جمیع مردم چون این را دیدند، خدا را تسبیح خواندند.